Morgunblaðið - 08.12.1999, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 8. DESEMBER 1999 59
i
ARNGRIMUR
JÓNASSON
+ Arngrímur Jón-
asson fæddist í
Reykjavík 24. febr-
úar 1945. Hann lést á
Ríkissjúkrahúsinu f
Kaupmannahöfn 27.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Langholts-
kirkju 7. desember.
Mín fyrstu kynni af
Arngrími voru þegar
ég kom 12 ára gömul
sem barnapía á heimili
hans og Onnu Maríu
austur í Búrfelli. Mér
verður alltaf hlátur í huga þegar ég
rifja það upp hvað ég var hrædd við
þennan ókunnuga , hávaðasama og
alskeggjaða mann þegar ég sá hann
fyrst. Þegar foreldrar rnínir keyrðu
mig þangað uppeftii' í fyi’sta skiptið
var Addi á vakt og ég man að þegar
mamma og pabbi voru farin fór ég út
á róló með börnin og þar grét ég í
hálfum hljóðum yflr þeirri ógæfu
sem ég var búin að kalla yfir mig.
Þarna var ég alein, lengst, lengst
uppi í sveit hjá ókunnugu fólki, en
þar sem ég var svo ákveðin í því að
vilja vera í sveit ákvað ég að gefa
þessu aðeins lengri tíma en þessa
þrjá klukkutíma sem liðnir voru, og
ég herti upp hugann. Það leið að
kvöldmatartíma og Addi kom heim
af vaktinni, og minna mátti nú heyra:
„Hæ hæ og hvar er nýja stelpan okk-
ar?“ Svo tók hann þéttingsfast í
höndina á mér, kyssti mig á vangann
og bauð mig hjartanlega velkomna.
Málin þróuðust reyndar þannig að
daginn eftir og alla daga þar á eftir
fann ég aldrei fyrir heimþrá eða
hræðslu, og það var ekki að ástæðu-
lausu að ég sótti í að vera hjá þessu
yndislega fólki sumar eftir sumar, og
í Búrfelli ætlaði ég svo sannarlega að
eiga heima þegar ég yrði stór.
Minningarnar eru margar og góð-
ar frá þessum Búrfellsárum og eng-
an veginn hægt að tíunda þær allar á
þennan pappír, heldur verða þær
varðveittar áfram í hjarta mínu. Þó
langar mig aðeins að minnast á þeg-
ar Addi smalaði okkur öllum börnun-
um sínum á sólardögum upp í bfl til
að fara í sund í Þjórsárdalslaug.
Þarna vorum við heilu dagana með
nesti með okkur. Ég minnist þess
líka að einu sinni spurði Addi hvort
mig langaði ekki til að læra á bíl, og
það langaði mig svo sannarlega. Þá
var drifíð í því og við' út að læra á bíl-
inn. Ekki man ég eftir að það hafí
hvarflað að honum að gefast upp við
þessa kennslu þó ég hafi nú stundum
óskað þess í óþolinmæði minni, sér-
staklega í þeim kafla „að taka af stað
í brekku". Úff, það var erfítt, en allt
tókst þetta og við vorum bæði jafn
stolt og ánægð.
Þegar fólk eldist og þroskast fer
það að meta lífið og tilveruna öðru-
vísi en áður, og þannig breyttist
Addi í mínum huga úr því að vera
góði og skemmtilegi kallinn sem ég
leit oft á sem pabba númer tvö, í góð-
an og skemmtilegan vin, og það var
hann Addi svo sannarlega, sannur
vinur vina sinna. Það var reyndar
alltaf þannig að hann leit á mig sem
stelpuna sína, og í okkar augum voru
börnin mín afabörnin hans.
Alltaf var jafn gaman að koma í
heimsókn til Adda að írafossi. í einni
af þessum heimsóknum sem hafði
lengst svo að komið var fram að
kvöldmat og Addi vildi alveg endi-
lega að við borðuðum áður en við
færum: „Ég bý til einhverja dýrindis
máltíð,“ sagði hann og svo hófst leit-
in í frystihólfum og ísskápnum. „Við
gefum börnunum pitsu, þeim finnst
það svo gott og við fáum okkur
naglasúpu." Og viti menn, auðvitað
varð til úr þessu einhver besta fiskis-
úpa sem um getur, og ekki hægt fyr-
ir nokkurn mann að leika það eftir að
gera eins súpu (Þetta var sem sagt
ekki bara súpa dagsins heldur súpa
þessa eina dags). Núna í apríl síðast-
liðnum hittumst við Addi í Kaup-
mannahöfn og áttum saman yndis-
legan dag, fram á nótt. Við
spókuðum okkur á götunum og skoð-
uðum mannlífið. Þegar
líða fór að kvöldi sagði
hann: „Nú förum við út
að borða og pabbi borg-
ar, ég veit um alveg frá-
bæran stað þar sem ég
borðaði fyrir mörgum
árum.“ Staðurinn var
stórkostlegur, en enn
betri var þessi stund,
dagurinn og fram á
nótt sem við áttum
saman tfl að hlæja og
tala saman um alla
heima og geima.
Nú þegar þú erD far-
inn, elsku vinur, er
þessi minning svo Ijúf og dýrmæt.
í vor og í sumar komu í heiminn
þrjú ný barnabörn, sem því miður fá
ekld að kynnast afa sínurn af eigin
raun. En við vitum öll að hann kemur
til með að fylgja okkur öllum og
halda verndarhendi yfir þessum litlu
englum sínum sem hann fékk svo lít-
ið að kynnast.
Ég býst til ferðar meðan átt er viss og
votnin kalla inni á heiðinni.
Þú bindur löngun þína inn í ldútshom og
hraðarþérafstað.
En farðu varlega svo þú vekir ekki nóttina.
Vertu óhræddur í gilinu og hikaðu ekki að
farafossbrúnina.
Detti þér í hug að snúa við skaltu leysa
hnútinn og leggja klútinn á jörðina.
(Þorgeir Sveinbjamarson.)
Elsku Stefán, Árni, Margi’ét, Jón-
as, Elín og aðrir ættingjar og vinir,
ykkur votta ég alla mína samúð.
Harpa Dís Harðardóttir og
fjölskylda, Hlemmiskeiði.
Núleggégaugunaftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivömínótt.
Æ,virstmigaðþértaka,
méryfirláttuvaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Með þessari fallegu bæn vil ég
kveðja góðan vin minn - Arngrím.
Ég kynntist Arngrími fyrir nokkr-
um árum þegar ég keyrði pabba
minn að Fossnesi í Gnúpverjahreppi,
þaðan sem átti að leggja af stað í
hestaferð yfir Kjöl. Þegar við feðgin-
in komum að Fossnesi var allt á fullu
í undii’búningi fyrir ferðina, fólk á
þönum utandyra sem innan. Þar sá
ég Arngn'm fyrst.
Hann var inní hestaréttinni að
járna og huga að hestum. Eg veitti
honum strax athygli. Hann var
myndarlegur maður og frá honum
stafaði sérstaki-i hlýju og lífsgleði.
Ég skynjaði að hjá honum ríkti mikil
tilhlökkun vegna ferðarinnar líkt og
hjá pabba. Og þegar þeir hittust
urðu miklir fagnaðarfundir, þeir
hlógu og föðmuðust og réðu sér varla
fyrir spenningi.
Ég hitti Arngrím oft eftir þetta og
kynntist honum betur. Mér fannst
hann sérstaklega viðkunnanlegur og
það var mjög gaman að spjalla við
hann. Hánn langaði alltaf að vita
hvað ég væri að gera og eftir að ég
eignaðist Örnólf fylgdist hann með
okkur mæðginunum í gegnum
pabba. Mér þykii- mjög vænt um það.
A vordögum síðastliðnum komu
Arngrímur og pabbi (keyrandi að
þessu sinni) norður yfir heiðar alla
leið til Dalvíkur að heimsækja mig
og Örnólf. Þegar þeir félagarnir
komu var enn mikill snjór á Dalvík.
Við Örnólfur stóðum spennt í dyra-
gættinni að taka á móti þeim. Ég
gleymi ekki þeirri sjón þegar þeir
óðu skaflana að húsinu - pabbi
reyndi sem mest hann mátti að
herða sporin í átt að afastráknum.
En Arngrímur gætti að hverju spori
með fangið fullt af rauðum rósum
handa húsmóðurinni á Dalvík. Mér
verður minningin ævinlega dýrmæt.
Ég kveð í hinsta sinn vin minn
Arngrím. Ég bið algóðan Guð að
geyma hann og blessa minningu
hans. Fjölskyldu hans votta ég inni-
lega samúð.
Góða nótt, elsku Arngrímur, og
dreymi þig ljósið.
Aníta Jónsdóttir.
Það var bjartur sumardagur, alla
vega er þessi dagur bjartur í endur-
minningunni. Við erum 13 sem höf-
um ákveðið að fara saman í tíu daga
hestaferð. Það er eftii’vænting í huga
okkar hjóna, sem þekkjum ekki
nema hluta af hópnum, en höfum
heyrt um hina af afspurn. Riðið var
inn Þjórsárdal en inn við Búfell ætl-
um við að hitta þennan margumtal-
aða Grímsa sem þá starfaði sem vél-
stjóri við Búrfellsvirkjun.
Mér leist ekkert á hann þegar við
hittumst fyrst. Alskeggjaður með
gamlan og lúinn hatt sem hann kall-
aði „afa“, hárið krullað, röddin dimm
og dálítið rám og hendurnar hrjúfar.
Svo lét hann hlutina heita _ sínum
réttu nöfnum og ríflega það. í gegn-
ÞORUNNM.
TRA USTADÓTTIR
+ Þórunn Margrét
Traustadóttir
fæddist í Grenivík í
Grímsey 13. mars
1931. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 28. nóvember
siðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Selfosskirkju 4.
desember.
Ég kveð þig, elsku
amma mín. Hugur
minn fyllist hryggð og
söknuði þegar ég hugsa
til þín og ég trúi því
varla að þú sért ekki hjá okkur leng-
ur. Þú varst alltaf til staðar þegar við
þurftum á þér að halda og það var
aldrei neitt mál að passa litlu lan-
görnmustelpurnar þínar.
Ég veit, satt að segja, ekki hvað ég
á að segja, engin orð fá lýst þeim til-
finningum sem bærast í hjarta mínu.
Við söknum þín öll óendanlega
mikið og Kolbrún Inga og Birta litla
skilja ekki að þú sért farinn til Guðs.
Eina huggun okkar er að nú ertu
ekki lengur veik heldur loksins kom-
in til afa sem þú saknaðir svo mikið.
í gegnum sjúkdómslegu þína dáð-
ist ég alltaf að kjarki þínum og styrk.
Ef ég var döpur talaðir þú um að við
yrðum að vera sterkar og þakka fyr-
ir þá góðu tíma sem við áttum sam-
an. Við þessi orð þín hugga ég mig nú
og ég veit að þú munt
vaka yfir okkur.
Ég þakka þér fyrir
allt, amma mín.
Margrét.
Elsku amma mín.
Það er erfitt að
hugsa til þess að nú
sértu farin frá okkur.
Þú ert búin að vera svo
ríkur þáttur í lífí okkar
allra og ákveðið tómar-
úm situr eftir. Ég man
svo vel eftir fallega
brosinu þínu, hvemig
andlit þitt ljómaði allt þegar við kom-
um til þín í heimsókn. Það gleður ón-
eitanlega hjai’ta mitt að hugsa til
þess að nú sértu komin til afa og að
þið í sameiningu munið vaka yfir
okkur og passa. Ég veit að nú líður
þér vel og hið langa stríð er að baki.
Ég veit líka að þegar minn tími kem-
ur bíður mín yndislegt fólk hinumeg-
in.
Osshéðanklukkurkalla,
svokallarGuðossalla
til sín úr heimi hér,
þásöfnuðhansvérsjáum
ogsamanverafáum
í húsi því, sem eilíft er.
Þín
(V.Briem)
Sigrún.
um huga mér flaug sú hugsun að
með svona mann í hópnum gæti nú
allt gerst. Og vissulega gerðist
margt. En álit mitt á Grímsa átti eft-
ir að breytast, því þessi hópur sem
fékk nafnið „Söfnuðurinn“ er ein-
hver sá samheldnasti hópur og jafn-
framt bestu vinir sem við höfum
eignast um ævina. Og í því átti
Grímsi ekki minnstan hlut. Hann
batt okkur saman á ýmsan hátt,
hann var óþreytandi við að finna til-
efni og tækifæri til að halda safnað-
arfundi enda var hann djákni safnað-
arins og svo var hann hagyrðingur
hópsins. Það er því táknræn mynd af
lífi og áhugamálum Grímsa þar sem
hann birtist í auglýsingu Mjólkurs-
amsölunnar um gildi íslenskrar
tungu. Hann er annar tveggja sem
stendur við hlið hrossa sinna við einn
fegursta foss á afrétti Gnúpverja
með víðfeðmið og birtuna allt um
kring. Við í söfnuðinum eigum marg-
ar slíkar myndir af Grímsa.
Líf hans var ekki alltaf dans á rós-
um en það var skemmtilegur dans.
Stundum voru sporin hröð og fjörug,
en í annan tíma svo róleg og ljúf. En
hvemig sem dansinn var steig
Grímsi aldrei á tær nokkurs manns.
Ég þakka þér fyrir þau fáu spor í
dansi lífsins sem hópurinn okkar
steig saman. Þó sárt sé að kveðja er
ég svo undurglöð að hafa átt þig að
vini.
Ég votta börnum, móður og fjöl-
skyldu samúð mína.
Helga K. Eyjólfsdóttir.
Fjalladrottning, móðir mín!
mér svo kær og hjartabundin,
sæll ég bý við brjóstin þín,
blessuð aldna fóstra mín.
Héráandinnóðulsín
öll, sem verða á jörðu fundin.
Fjalladrottning, móðir mín,
mér svo kær og hjartabundin.
Ég minnist með þessum orðum
kærs vinar míns, Ai’ngríms Jónas-
sonar sem nú er látinn.
Það fyrsta sem upp í hug minn
kemur þegar ég hugsa til Arngríms
er stórbrotin íslensk náttúra, fegurð-
in og kyrrðin sem svo oft kallaði okk-
ur félagana til sín. Við fórum saman í
ferðir á vegum Ishesta norður yfir
heiðar með erlenda ferðamenn á
hestum. Ferðirnar eru mér ógleym-
anlegai’ ekki síst fyrir samveruna við
Arngrím. Hann var sérstakur ferða-
félagi, fróður um margt, hafði létta
lund og laðaði til sín fólk. Hann var
einkar hlýlegur, brosmildur og
skemmtilegur.
Vinátta okkar Arngn'ms er mér
mikils virði. Hann var traustur vinur
og hafði góða nærveru. Síðasta ferð-
in okkar vai’ farin í vor, norður til
Dalvíkur.
Leiðina hafði ég keyrt ótal sinn-
um, en í þetta skiptið opnuðust nýjar
víddir. Arngrímur sat við hlið mér og
var hafsjór af þekkingu um það sem
fyrir augun bar. Ég rifjaði upp orð '
Tómasar Guðmundssonar í ljóðinu
Fjallganga: „Landslag yrði lítils
virði ef það héti ekki neitt.“ Þetta er
hverju orði sannara. Það sannaði
Ai’ngrímur mér í þessari ferð.
Arngn'm hitti ég í hinsta sinn í
haust þegar ég heimsótti hann á
sjúkrahúsið í Kaupmannahöfn.
Hann var mikið veikur, en sýndi ein-
stakt æðruleysi í baráttu sinni.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
er þakklátur fyrir allar góðu stund-
irnai’ og bið góðan Guð að varðveita
minninguna um góðan mann. Móður
Arngríms, börnum og öðrum aðstan-
dendum votta ég innilega samúð
mína.
Fagra, dýra móðir mín,
minnar vöggu griðastaður,
þegar lífsins dagur dvín,
dýra,kærafóstramín,
búðu um mig við bijóstin þín.
Bý ég þar um eilífð glaður.
F agra, dýra móðir mín,
minnarvöggu griðastaður.
(Sig. Jónsson frá Amarvatni)
Jón Grétar Guðmundsson.
Það var alltaf gaman þegar Addi
birtist. Aldrei sá maður hann öðru-
vísi en hressan og kátan. Þótt lasinn
væri kvartaði hann aldrei.
Kynni okkar hófust þegar við vor-
um sjö ára, er Jónas pabbi hans var
að byggja hús við Skeiðarvog yfir
fjölskylduna, sem hefur verið ættar-
óðal síðan, fastur punktur hjá hinni
samhentu stórfjölskyldu. Arin eru
því orðin mörg sem leiðir okkar hafa
legið saman, en vinskapur okkar hef-
ur haldist æ síðan.
Addi var mjög vinmargur, enda
afar vinrækinn. Margar ferðir hafa
verið farnar að Irafossi og einnig í
sumarbústaðinn í Dölunum.
Margt höfum við gert okkur til
dundurs á þessum bráðum fimmtíu
árum. Strákaleikir í Vogunum, síðan
skemmtanatímabilið og svo fjöl-
skyldumennirnir við veiðar og hesta-
mennsku í frístundum, en Addi var
mikill hestamaður og átti margar
ánægjustundir með hinum fjórfættu
vinum sínum. Addi var náttúrubarn.
Addi minn, þú fórst alltof, alltof
snemma. Þú áttir svo mikið ógert.
Öll ellin eftir með sínum sjarma.
Þakka þér kærlega fyrir samfylgd-
ina. Sjáumst síðar.
Kæra stórfjölskylda, ég sendi
ykkur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þinn vinur,
Hafliði.
+
Ástkær móðir okkar,
ÞÓRUNN GYÐA ÁRNADÓTTIR
frá fsafirði,
áður til heimilis í Þingvallastræti 8,
Akureyri,
lést á St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, mánudaginn 6. desember.
Sigríður G. Sigurðardóttir,
Ingibjörg M. Sigurðardóttir,
Þórunn A. Sigurðardóttir,
Árni B. Sigurðsson.
+
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegs eigin-
manns míns, föður okkar, fósturföður, tengdaföður, afa og langafa,
HELGA ODDSSONAR,
Merkigerði 12,
Akranesi.
Sérstakar þakkir eru til starfsfólks lyflækningadeildar Sjúkrahúss Akra-
ness.
Anna Eyjólfsdóttir,
Oddný B. Helgadóttir, Jón H. Karlsson,
Þórður Gunnar Sigurðsson, Úrsúla Kristjánsdóttir,
Bára Ingvadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.