Morgunblaðið - 09.06.2000, Blaðsíða 50

Morgunblaðið - 09.06.2000, Blaðsíða 50
-50 FÖSTUDAGUR 9. JÚNÍ 2000 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ + Guðrún Guð- mundsdóttir fæddist í Gerðum í Garði 15. nóvember 1909. Hún andaðist á Landspítalanum 31. maí síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Guðmundur Þórðarson, f. 16.7. 1872, d. 19.4. 1938, útvegsbóndi Gerða- bátanna, frá Neðra- Hálsi í Kjós, og k.h. Ingibjörg Jónsdóttir, f. 8.11. 1883, d. 30.12. 1956, húsmóð- ir frá Káranesi í Kjós. Hálfsystir Guðrúnar, samfeðra: Lilja, f. 5.9. 1900, d. 28.11. 1926, var gift Sig- urði Gísla Sigurðssyni sjómanni. Alsystkini Guðrúnar: Þórður, f. 26.3. 1905, d. 13.9. 1983, útgerðar- maður, var kvæntur Ingibjörgu Guðjónsdóttur húsmóður; Finn- bogi, f. 20.8.1906, d. 4.10.1974, út- gerðarmaður, var kvæntur Mariu Pétursdóttur, hjúkrunarfræðingi og skólastjóra; Ingólfur, f. 14.8. 1908, d. 30.3. 1928; Jón, f. 24.1. 1911, d. 14.9.1981, út- gerðarmaður, var kvæntur Sigríði Björnsdóttur, skrif- stofumanni; Guð- mundur, f. 21.4. 1912, d. 21.1. 1931; Ingi- björg, f. 16.7. 1913, d. 13.4. 1928; Kristín, f. 13.9. 1915, d. 7.6. 1991, fiskmats- og rannsóknarmaður, var gift Ingimundi Gestssyni, skrifstofu- manni og bflstjóra; Þórdís, f. 25.5.1918, d. 9.5. 1919; Svava, f. 20.11. 1919, d. 27.4. 1920; Haukur, f. 20.4. 1921, d. 16.11. 1991, skip- stjóri og skrifstofumaður, var kvæntur Halldóru Gunnarsdóttur, húsmóður; Guðbjörg, f. 1.11.1922, d. 9.9. 1938; Ásdís, f. 11.3. 1924, d. 15.9. 1931; Hjördís, f. 10.9. 1925, fyrrv. skrifstofumaður. Guðrún giftist 4.11. 1945 Eiríki Sverri Brynjólfssyni, f. 7.9. 1903, d. 21.10.1962, presti að títskálum, í Winnipeg í Manitoba í Kanada og í Vancouver í British Columbia í Kanada. Foreldrar hans voru Brynj- ólfur Gíslason, bóndi í Skildinga- nesi, og Guðný Jónsdóttir húsfreyja. Börn Guðrúnar og Eiríks eru: 1) Brynjólfur, f. 22.10.1946, skrifstofu- stjóri í Courtenay í British Columbia í Kanada, kvæntur Beverley Eriks- son, tryggingafræðingi; börn þeirra: Janeen, Richard og Bryan; barnabarn þeirra: James Glenn; 2) Guðmundur, f. 26.10. 1947, dómari við Alþjóðlega hafréttardómstólinn í Hamborg, kvæntur Þóreyju Vig- dísi Ólafsdóttur, félagsráðgjafa og sálfræðingi; börn þeirra: Guðrún Dögg, Ólafur Björn, Elín Vigdís og Helga; 3) Guðný, f. 29.1. 1950, gift Atla Arasyni, framkvæmdastjóra; börn þeirra: Katrín og Arnþór Ari; barn Guðnýjar og séra Önundar Bjömssonar: Eiríkur Sverrir. Guðrún ólst upp í Gerðum í Garði. Hún nam við unglingaskóla í Garði og við húsmæðraskóla í Danmörku. _ Guðrún var skrifstofumaður hjá títgerðarfélagi Keflavíkur. Á ámn- um 1945 til 1947 og 1948 til 1952 var hún prestsfrú að títskálum, á árun- um 1947 til 1948 í Winnipeg og í Vancouver 1952 til 1963. Hún flutt- ist heim 1963 og átti síðan heima í Reykjavík og var lengi starfsmaður Sláturfélags Suðurlands. títför Guðrúnar fer fram frá Dómkirkjunni í dag og hefst athöfn- in klukkan 15. GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR Kæra tengdamamma, mig langar í örfáum línum að segja frá því helsta sem bærist í brjósti mínu nú þegar þú ert komin upp til himna. Þá er það fyrst að þakka þér fyrir þann tíma sem ég hef átt í návist þinni í þau 24 ár sem ég þekkti þig. Á þessum tíma hef ég lært margt af þér og þá sér- stakiega hvemig ávallt skuli bera umhyggju fyrir fólki. Það var ávallt þannig hjá þér að þeir sem voru í návist þinni á hverj- 'um tíma voru þeir sem skiptu mestu máh, þú lagðir þig fram við að þeim hði sem best. Hversu oft varð maður ekki vitni að því að þú stæðir upp fyr- ir þér mun yngra fólki til dæmis í kaffíboðum. Einnig hafðir þú mjög ákveðnar skoðanir á málefnum hð- andi stundar í þjóðfélaginu og lýstir gjarnan ákveðið skoðunum þínum á því hvemig þjóðlífið gæti verið enn betra en það er í dag. Kaffiboðin sem þú hélst vom flest- um minnisstæð því þar var veitt af mikilh fágun og virðuleika. Ég held að fáir hafi þurft að baka eins marg- ar pönnukökur og þú fyrir hverja veislu því þeir sem brögðuðu á þeim gátu hreinlega ekki hætt. í veraldlegu lífi þínu hefur þú látið svo margt gott af þér leiða. Ef ég gæti áorkað sjálfur svona helmingn- um af því á mínu æviskeiði þá yrði ég mjög ánægður. Nú ertu komin aftur til eigin- manns þín, séra Eiríks Sverris Brynjólfssonar, sem þú unnir svo heitt. Ég veit að á þeim stað sem þú ert núna hður þér vel en ég mun sakna þín. Atli Arason. Elsku amma. Þá ertu farin og skil- ur mig, sem og aðra sem þig þekktu, eftir með margar góðar minningar. Á mínum yngri árum eyddi ég miklum tíma hjá og með ömmu. Ég gleymi aldrei ferðum okkar niður í bæ og til baka. Aðalfjörið var nátt- úrulega að fara í strætó og ég tala ekki um að ýta á takkann. Við hófum skipulagningu á aðgerðinni a.m.k. fimm stoppistöðvum fyrir okkar stopp. Spennan jókst þegar á leið, amma fylgdist með veginum meðan ég beið með fingurinn á takkanum. Þegar amma gaf merki var þrýst af öllu afli á takkann og þegar vagn- inn stansaði nokkrum augnablikum síðar gengum við út sigri hrósandi -eftir vel heppnað verk. Amma var meistari í eldhúsinu eins og þeir vita sem heimsóttu hana í Safamýrina. Þaðan náði hún að galdra fram alls kyns góðgæti og í persónulegu uppáhaldi hjá mér voru pönnukökumar, kúlugrauturinn, ommelettan og spari-rjómakakan. I Safamýrina vorur famar sér- yerðir til þess að hitta ömmu og biðja hana að galdra fram ákveðið uppá- hald. Alltaf lét hún eftir mér og vin- um mínum, sem oft voru með í för, enda naut hún þess að stjana í kring- um böm sín, barnaböm og aðra góða gesti. Þessu stóra gestgjafahlutverki gegndi hún allt sitt líf. Það var ekki einungis góðgætið úr eldhúsinu sem ég hlakkaði til þegar amma var sótt heim. Hún var alltaf svo hress og glöð þegar ég kom í heimsókn til hennar. Við gátum rætt saman lengi um allt milli himins og jarðar. Þar barst oft í tal sjónvarps- dagskráin, alþingismenn og tudda- skapur í íþróttum svo eitthvað sé nefnt. Bæði höfðum við skoðanir á flestum umræddum hlutum þótt þær væm ekki alltaf þær sömu. Þá vom hlutimir rökræddir og yfirleitt náði annað okkar að sannfæra hitt að lok- um. Ég gæti endalaust haldið áfram að rifja upp minningar sem hrúgast upp í kollinum á mér þegar ég minnist þín elsku amma. Það er mjög sárt að þurfa að sjá á eftir þér en ég veit að þú ert komin á góðan stað þar sem þú ert sátt og þér líður vel. Ég vil þakka þér fyrir allar þær ógleymanlegu stundir sem við áttum saman. Bless amma mín. Eiríkur S. Önundarson. Elsku amma mín. Fyrir mér ert þú yndislegasta og fallegasta kona sem ég þekki. Ég er glöð yfir því að hafa fengið að sjá og tala við þig áður en þú háttaðir í svefn Guðs. Ég er einnig glöð yfir að hafa farið með þér suður í Garð síðustu helgina. Ég átti alveg yndislega góðan tíma með þér þar. Mín æðsta ósk er að Guð varðveiti þig og að englamir tveir, bróðir þinn og afi, hafi komið að sækja þig og farið með þig til himnaríkis. Ég veit að nú fylgist þú með mér sem einn bestu engla Guðs; þess vegna ætla ég að vera eins góð við alla aðra og ég get; alveg eins og þú varst. Ég vildi að allir þekktu ömmu mína eins vel og ég því hún náði alltaf því besta úr mér þegar ég var með henni, og ég VEIT að ef allur heim- urinn væri eins og hún væri hann miklu, miklu betri, ef ekki fullkom- inn, staður. Ekki fara hjá þér, amma! Áðeins Guð veit hversu mikið ég sakna þín, amma, svo ég sendi þér öll faðmlög og kossa í heiminum og kveð að sinni. Amma, nafnið þitt segir allt sem þarf, þú ert tákn Guðs og fæddist í þennan heim sem sendiboði hans til að sýna fólki ást. Elsku amma, þú hefur unnið verk þitt fullkomlega. Ég sendi þér ástarkveðju frá fjöl- skyldunni. Ég elska þig og mun alltaf elska þig- Þín Lína. Tvisvar skaut hún yfir mig skjóls- húsi þegar mikið lá við og taldi það ekki eftir sér. Þegar ég yfirgaf föður- húsin tæplega fjórtán ára gömul tók hún mig inn á heimili sitt, ól önn fyrir mér í tvo vetur og gekk úr rúmi fyrir mér þann fyrri. Það var gott að vera hjá henni og gott að vera í nálægð hennar, Guðrún föðursystir mín var hlý kona og hafði gott viðmót. Uppeldi mínu sinnti hún ekki með umvönd- unum eða afskiptasemi heldur hóf- legri, með liggur við að segja dulinni, handleiðslu og leiðsögn. Eg fór að sönnu heim til mín, suður í Garð, um helgar, en frá sunnudagskvöldi til laugardagsmorguns í tvo vetur var ég í hlýrri og öruggri umsjón Guð- rúnar. Fyrir það er mér bæði ljúft og skylt að þakka nú að leiðarlokum. I annað sinn þótti þeim sjálfsagt, henni og Guðnýju dóttur hennar, að lána mér íbúðina í Safamýri ótak- markaðan tíma þegar ég var í hús- næðishraki í flutningum á síðasta ári. Það var stærri greiði en ég held þær hafí órað fyrir og verður aldrei fullþakkaður. Þá eru ótalin öll þau skipti sem við vorum aufúsugestir á heimili Guðrúnar fyrr og síðar og þáðum góðgjörðir, sem ávallt voru fram bornar af rausnarskap og þess- ari einstöku hlýju. Guðrún Guðmundsdóttir var ein fjórtán systkina frá Gerðum í Garði. Hjördís er nú ein á lífi af þessum stóra systkinahópi. Sjö létust ung, flest úr berklum og það mun hafa átt stóran þátt í því að kossar og faðm- lög tíðkuðust ekki í fjölskyldunni. Ég minnist þess varla að þau hafi heils- ast með handabandi, hvað þá meiru og ég man ekki eftir miklum blíðu- hótum í orðum né athöfnum. Gerða- systkinin voru hins vegar svo sam- stilltur hópur að eftir var tekið og þótt lítt væri um það rætt vissi ég að þau lögðu hvert öðru það lið sem þau máttu þegar þörf krafði. Ég tel mig þekkja dæmi um að þau væru nánast tilbúin að vaða eld og brennistein hvert fyrir annað ef svo bar undir. Síðustu mánuðina kvartaði Guð- rún undan því að skammtímaminnið væri ótraust. Ég varð sjaldan vör við að það væri nokkurn hlut verra en hjá mér en langtímaminnið hennar var hins vegar óbrigðult og hún sagði mér ýmislegt frá fyrri árum. Ætti ég að lýsa Guðrúnu með einu orði myndi ég velja æðruleysi. Reyndar fmnst mér það hafa einkennt Gerða- systkinin og, af lýsingum að dæma, móður þeirra einnig. Það var ekki verið að mikla fyrir sér það sem gera þurfti, verkefni leyst og væri einhver í fjölskyldunni í vanda var það vandi allra, til þess eins að leysa hann. Guðrúnu þótti lífið hafa verið sér gott, hún rifjaði upp góðar stundir og þakkaði það sem vel hafði verið við hana gert. Hún fór þó ekki varhluta af erfiðleikum. Það má nærri geta að heimilishald á bemskuheimili henn- ar, markað af veikindum og andlát- um barna og unglinga, hefur verið erfitt. Sá tími hefur lítið verið rædd- ur og við, sem enn vorum ófædd þá, vitum ekki mikið. Ég freistaði þess að spyrja bæði föður minn, sem var elstur Gerðasystkinanna, og síðar Guðrúnu um þennan tíma en hann var liðinn og ekki ástæða til að rifja upp liðnar erfiðleikastundir, betra að rifja upp þær góðu. Það hlýtur að hafa verið erfitt fyrir Guðrúnu að flytja með þrjú lítil börn til ókunnugs lands í framandi umhverfi þegar séra Eiríkur Brynjólfsson maður hennar varð prestur í Kanada. Ekki gerði hún mikið úr þeim erfiðleikum þegar ég spurði en hafði þeim mun meira að segja um góðar móttökur og gott fólk í Kanada. Frammistaða prestshjónanna endurspeglaðist í þökkum safnaðarins og reyndar fékk Guðrún ýmiss konar viðurkenningar um ævina, í þakklætisskyni og úr ýmsum áttum, allt verðskuldað og rúmlega það. Eiríkur var á besta aldri þegar hann lést í Kanada og ég kynntist honum aldrei en veit að hann var mikill mannkostamaður. Guðrún talaði ávallt af mikilli virð- ingu og hlýju um mann sinn. Hún stóð uppi ein með þrjú börn á ungl- ingsaldri á erlendri grund. Hún ræddi ekki erfiðleika þess tíma en sagði mér hvernig hún ákvað að láta skólaárið líða áður en hún flutti heim með börnin. Þar þurftu þau aðstoð við að aðlaga sig framandi aðstæð- um. Það hefur vafalaust líka verið erfitt fyrir Guðrúnu að sætta sig við það síðar að elsti sonurinn, Brynjólf- ur, kaus að búa í Kanada til frambúð- ar. Aldrei heyrði ég þó orð af hennar munni í þá veru að hún hefði óskað annars. Hún átti einstöku bamaláni að fagna og ég er afar stolt af frændseminni við systkinin, Guð- nýju, Guðmund og Brynjólf Eiríks- böm og Guðrúnar. Þótt synirnir hafi dvalið erlendis, Brjmjólfur alla tíð og Guðmundur langdvölum vinnu sinn- ar vegna, hefur samband þeirra við móður sína verið náið. Guðný hefur sýnt móður sinni mikla ræktarsemi og vakað yfir velferð hennar alla tíð eins og Guðrún yfir velferð dóttur sinnar og barna sinna allra. Fljót- lega eftir komuna til íslands bjó Guðrún sér hlýlegt heimili í íbúð að Safamýri 56, eignaðist góða vini í röðum sambýlisfólks í stigagangin- um og bar alltaf öllum jafngóða sögu. Safamýrin var afskaplega gott hverfi, þar bjó gott fólk og öll þjón- usta til fyrirmyndar. Þannig lýsti hún umhverfi sínu. Hún starfaði hjá Sláturfélagi Suðurlands til loka starfsævinnar og ávann sér þar virð- ingu og þakklæti samstarfsfólks síns. Hún sá ævinlega Ijósu hliðarnar og sætti sig við það sem ekki varð breytt með bros á vör. Hún var þó ekki skoðanalaus, síður en svo. Hún var mjög hreinskiptin kona og hall- mælti aldrei nokkrum manni það ég vissi. Ef henni þótti mikið við liggja hafði hún samband við ráðamenn borgarinnar eða þjóðarinnar og kom skoðunum sínum á framfæri. Þeir gátu treyst því að þar fengu þeir hollráð, sett fram af einlægni og heiðarleika. Þetta gerðist hins vegar ekki oft því hún var hógvær kona. Hún var létt í lund og hláturmild og það var gott að heimsækja hana á Dalbrautina, þar sem hún bjó síð- ustu mánuðina, tala saman og hlæja saman. Það er skarð fyrir skildi en við vitum að hún var tilbúin til brott- farar. Hún átti einlæga og sanna trú og efaðist ekki um það sem við tæki eftir jarðvistina. Síðastliðinn vetur var að sumu leyti erfiður, veikindi hrjáðu af og til en hún reis jafnharð- an upp aftur. Að minnsta kosti tví- vegis í vetur hélt hún að nú væri komið að vistaskiptum og sagði mér frá því að það hefðu orðið sér nokkur vonbrigði að þurfa að fresta þeim í þau skiptin. Eg sagði henni að við værum ekki tilbúin að sleppa henni frá okkur, en slíkt er auðvitað eigin- girni. Ég sagði henni líka að hún ætti ólokið verkefnum og það má segja að hún hafi fengið tækifæri til að ljúka þeim. Brynjólfur sonur hennar og Beverly kona hans voru nýlega í heimsókn á Islandi og eyddu þá miklum og góðum tíma með Guð- rúnu, auk þess sem tækifæri gafst til að hitta nær alla fjölskylduna. Við gleymum ekki þeirri kvöldstund. Ör- fáum dögum áður en hún lést sat hún stúdentsveislu Katrínar dótturdótt- ur sinnar. Á sunnudaginn fór hún í heimsókn á bernskuslóðirnar í Garð- inum með Guðmundi syni sínum. Á miðvikudagskvöldið yfirgaf hún okk- ur. Við syrgjum og söknum en það væri eigingirni að samgleðjast henni ekki líka. Að leiðarlokum þakka ég kærlega fyrir mig og mína og óska Guðrúnu föðursystur minni góðrar heimferðar. Ég og fjölskylda mín sendum bömum Guðrúnar og fjöl- skyldum þeirra og Hjördísi systur hennar innilegar samúðarkveðjur. Inga Rósa Þórðardóttir. Nú hefur frænka mín Guðrún Guðmundsdóttir frá Gerðum kvatt þetta líf og eftir sitja ljúfar minning- ar. Mér er það minnisstætt frá bernsku og síðar þegar foreldrar mínir Auður og Björn, en móðir mín og Guðrún voru systkinadætur, ræddu um Gerðafólkið. Það var í um- sögn þeirra alveg sérstakt fólk sakir dugnaðar, myndarskapar og vand- aðs lífemis. Ur þessu umhverfi kom Gunna Guðmunds. Foreldrar hennar vora þau Ingibjörg Jónsdóttir, sem var annáluð fyrir myndarskap, og Guðmundur Þórðarson, sem var til margra ára driffjöður í atvinnulífi Garðsins, en hann gegndi einnig trúnaðarstörfum sem oddviti Gerða- hrepps um árabil. Áf kynnum við Gunnu frænku mína sannfærðist ég æ betur, því lengri sem samvera okkar varð, sem þó var með of löngum hléum, hvílik- um mannkostum hún var gædd. Ég hafði þó heyrt margar sögur foreldra minna af þeim hjónum sr. Eiríki Brynjólfssyni og Guðrúnu, en milli þeirra var mikill vinskapur og sam- gangur mikill milli Útskála og Gerða. Yfir starfi sr. Eiríks sem sóknar- prests hvíldi blær mikils kenni- manns og manns sem sinnti sóknar- börnum sínum í leik og starfi af ótrúlegum dugnaði og fórnfysi. Sr. Eiríkur sat einnig í hreppsnefnd Gerðahrepps árum saman með föður mínum. Margt hér í Garðinum bar handbragð sr. Eiríks Brynjólfsson- ar. Guðrún, húsfreyjan á Útskálum, sat staðinn af reisn og myndarskap svo eftir var tekið og um rætt. At- hygli vakti hve baragóð Guðrún var og hefur sá eiginleiki hentað vel í starfi prestfrúarinnar. Hún var fé- lagi í kvenfélaginu Gefn og vann því vel. Að fá að njóta samvista við slíka konu sem Guðrún var gefur mikið. Við hittumst helst í tilefni einhverra atburða í fjölskyldunni. Guðrún var þá ætíð sama Garðmanneskjan. Hún spurði gjarnan um þessa eða hina fjölskylduna í byggðarlaginu. Áhugi hennar á lífi og starfi fólksins hér var óþrjótandi. Ætíð var jákvæði og um- hyggja fyrir gömlum vinum efst í huga hennar. Það var henni eðlis- lægt. Hún var einhver jákvæðasta og einlægasta kona sem ég hefi kynnst. Trygglynd í garð vina og vanda- manna svo af bar. Fróðleiksfús var hún á jákvæðan hátt. Greind og orð- vör með afbrigðum. Guðrún var fylg- in sér og hafði fastmótaðar skoðanir á umhverfi og pólitík. Áður hefur verið minnst á ræktar- semi Guðrúnar til byggðarlagsins. Það lýsti sér ekki síður í umhyggju hennar og systra hennar sem komu reglulega til þess að vitja látinna ást- vina í Útskálakirkjugarði. Var þá gjarnan dmkkinn kaffisopi hjá frændfólkinu. Ekki verður við þessi orð skilið án þess að minnast á einstaka tryggð Guðrúnar og bama hennar við Ut- skálakirkju. Umhyggja þeirra hefur veirð eftirtektarverð og lýsir sér einnig í fjölda gjafa sem þau hafa fært kirkjunni á liðnum áratugum. Frændfólkið í Garðinum þakkar Guðrúnu gefandi kynni. Ég vil fyrir hönd margra Garðmanna þakka fórnfúst framlag hennar í þágu fólks og málefna í byggðarlaginu. Fjöl- skyldu hennar sendum við innilegar samúðarkveðjur í þeirri vissu að góð- ar minningar milda sáran söknuð. Blessuð sé minning Guðrúnar Guðmundsdóttur. Finnbogi Bjömsson.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.