Morgunblaðið - 09.06.2000, Blaðsíða 59

Morgunblaðið - 09.06.2000, Blaðsíða 59
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 9. JIJNÍ 2000 59* ÁSLAUGPERLA KRIS TJÓNSDÓTTIR + Áslaug Perla Kristjónsdóttir fæddist 4. janúar 1979. Hún lést 27. maí síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Háteigs- kirkju 6. júní. Elsku Áslaug Perla. Þegar ég hugsa til baka, sé hvað lífíð er óútreiknanlegt og bilið milK sorgar og gleði er stutt. Ekki grunaði mig, þegar ég kvaddi þig, að ég væri að kveðja þig í síðasta sinn. Það er erfitt að trúa því, að svona ung stúlka í blóma lífsins sé tekin frá okk- ur og við hin sitjum eftir sár og reið. Það eina sem við höfum eru minning- arnai'. Það var svo gott að koma í heim- sókn tU þín, við gátum talað og hlegið endalaust. Svo var líka alltaf gaman hjá okkur í bakaríinu þar sem við kynntumst og unnum saman. Þú komst með nýjar og sniðugar hug- myndir í hugmyndabankann okkar á hveijum degi. Þú varst svo góð og yndisleg og vildir allt gera fyrir þá sem þér þótti vænt um. Eg er mjög þakklát fyrir að hafa kynnst þér og ég mun varðveita vel í hjarta mínu allar þær stundir sem við áttum saman. Elsku Gerður, Kiistjón, Ragnheið- ur og Agnes, megi Guð styrkja og sitja yfir ykkur í þessari miklu sorg. Ég sakna þín sárt, elsku Mússý mín. Þín vinkona, Alda. Áslaugar Perlu, þar til henni rann reiðin, sem gat stundum tekið nokkra klukkutíma. Það var heldur ekki slæmt að jafna sig þarna því að flest var betra þar en heima, t.d. grjónagrauturinn og kjötbollurnai'. Áslaug Perla var afar efnileg, greind og falleg stúlka. Hún varð snemma læs og var sett ári á undan í skóla. Ég minnist þess varla að hafa séð hana sitja auð- um höndum sem bam. Hún las mikið, teiknaði og skrifaði sögur. Alltaf voru einhver spennandi verkefni í gangi og hugmyndaflugið sívirkt. Hún naut þess að eiga ástríka foreldra sem hlúðu vel að henni og hvöttu til dáða. Eftir að við fluttumst í annan borgarhluta minnkuðu samskipti þeirra vinkvenna en vináttan hélst alltaf og það þótti mér vænt um. Ás- laug Perla átti svo ríkan þátt í æsku og uppvexti dóttur minnar að þegar ég hugsa til baka sé ég þær oftast fyrir mér tvær saman. Við Gerður, móðir Áslaugar Perlu, ræddum stundum hvílík skelfing það væri ef eitthvað slæmt henti barnið manns og þá hugsun var ekki hægt að hugsa til enda. Nú hefur það gerst og enginn fær neinu breytt. Minning- in um faUegu, ljóshærðu stúlkuna lif- ir þó áfram og verður huggun öllum þeim sem þótti vænt um hana. Fjölskyldu og vinum votta ég sam- úð. Steinunn Þorvaldsdóttir. í upphafi níunda áratugarins voru tvær ljóshærðar stelpuskottur í vest- urbænum. Þær voru bestu vinkonur, saman öllum stundum, í stanslausu stússi með börnin sín, bækur, teikn- ingar og leynifélög. Þetta voru Ás- laug Perla og Lísa, dóttir mín, „minn ogþinn". Við bjuggum í parhúsi og íbúðirn- ar voru spegilmyndir hvor af annarri. Á vissan hátt má segja að arkítektúr- inn hafi svo speglað vináttu þeirra tveggja, því að önnm- gat varla án hinnar verið. Sambandið var innilegt og samgangurinn mikill. Ef dóttur minni sinnaðist við mig átti hún það til að pakka saman því nauðsynleg- asta og „flytjast að heiman", þ.e. til Mig langar að minnast Áslaugar Perlu, æskuvinkonu minnar, í fáein- umorðum. Ég hef þekkt hana frá því áður en ég man eftir mér þegar við bjuggum hlið við hlið á Ægisíðunni. Við vorum saman nær öllum stundum og lékum okkur stöðugt í hinum ýmsu heima- tilbúnu leikjum, þó oftast í leik sem gekk undir nafninu „minn og þinn“ og við gátum þrætt endalaust um hvor væri minn og hvor þinn. Ég er búin að vera að skoða mynd- ii’ af okkur frá því við vorum litlar og Áslaug Perla er svo Ijóslifandi í minningunni að mér er lífsins ómögu- legt að hugsa til þess að ég eigi aldrei eftir að geta hringt í hana og spjallað, heimsótt hana 'og Gerði, spilað eða rifjað upp fyndnar sögur af okkur litlum. Mér þykir ofsalega vænt um að hafa eytt með henni stund fyrir tveimur vikum. Þá var ég ekki búin að hitta hana í langan tíma og við töl- uðum einmitt um að við yrðum að fara að hafa meira samband, en það hafði minnkað töluvert undanfarin ár. Hún sýndi mér líka nokkur ljóð eftir sjálfa sig og leyfði mér að heyra lög sem hún samdi á tölvuna sína. Mér finnst ég ekki hafa þekkt þessa feimnu Áslaugu Perlu, sem ég heyri oft talað um þótt ég viti vissu- lega hvað átt er við, því að oft var eins og hún hyrfi inn í skelina sína er hún kom í mannfjölda. Ég tel mig vera heppna að hafa kynnst henni eins vel og ég gerði og allir sem náðu inn fyrir skelina hennar vita hversu einstök hún var. Ég hugga mig við allar fal- legu og skemmtilegu minningarnar sem hún skildi eftir. Ég ætla að trúa því að hún sé núna á góðum stað þar sem ekkert slærnt gerist. Bless elsku Áslaug Perla, þú varst besta vinkona mín og ég mun aldrei gleyma þér. Elísabet Þórðardóttir. Hvernig getur maður trúað því að svona ung og falleg stúlka sé fallin frá? Þú sem áttir allt lífið framundan en svo á augnabliki er það farið. Ég man svo vel þama um kvöldið 26. maí, þegar þú komst til mín, hvað þú varst kát og glöð og hjarta þitt dans- aði. Við töluðum mikið saman um heima og geima, ég tók tvær myndir af þér sem trúlega eru þær síðustu sem teknar voru af þér. Svo aðeins tíu tímum seinna kvaddirðu þennan heim. Þvílíkur fjársjóður er tapaður, þvílík stúlka sem gáfum var hlaðin. Hjarta mitt splundraðist af harmi. Það er svo sárt að fá aldrei að sjá þig aftur, hvorki brosandi né hlæj- andi, aðeins minningin er ein eftir. Þvílíkum töfrandi persónuleika hef ég aldrei áður kynnst. Ég sakna þín svo mikið að orð min verða andvana svo djúpur er harmur minn. Þú trónaðir oft á tindi mikilfeng- leika og oft snertir þú mína sálar- strengi. Þú varst með yndislegt hjaita og sál þín geislaði eins og sól- in. Þótt samband okkar væri misjafn- lega mikið á þessum sex árum sem ég þekkti þig varð það aldrei eins gott og það varð á þessu ári og síðasta. Sérstaklega þegar erfiðleikar urðu á vegi þínum þá vildi ég alltaf styðja við bakið á þér og hjálpa þér eins mikið og ég gat. + Guðrún Ágústína Bernharðsdóttir fæddist á Kirkjubóli í Valþjófsdal 24. októ- ber 1919. Hún lést í Sjúkrahúsi Bolung- arvíkur 14. maí síð- astliðinn og fór útför hennar fram frá Kirkjubólskirkju í Valþjófsdal 22. maí. Vegna mistaka birtist ekki eftirfar- andi grein á útfar- ardegi Guðrúnar Ágústínu og er beð- ist velvirðingar á því. Ágústína Bernharðsdóttir móður- systir mín er látin, 82 ára gömul, fædd 1919. Gústa, eins og hún var kölluð, var yngst sjö barna Jámgerð- ar Eyjólfsdóttur og Bernharðs Guð- mundssonar er á sínum tíma bjuggu á Kirkjubóli í Valþjófsdal í Önundar- firði. Systkinin misstu ung móður sína en hún lést ásamt elstu dóttur sinni Kristínu og nýfæddri dóttur, nöfnu sinni, snemma árs 1924. Systir Járngerðar, Kristín Eyjólfsdóttir, hélt áfram heimili fyrir afa og bömin. Helgi, eini bróðirinn, dó aðeins 22 ára gamall, tvær systur Gústu, Ólöf hús- freyja á Grafargili og móðir mín Marsibil era látnar í hárri elli og lifir því Svava ein af þeim Kirkjubólssystrum. Á Kirlqubóli í Val- þjófsdal, eða Dal eins og bærinn nefndist áð- ur, var á þeim tíma er Gústa fæddist íjöl- menni; afi hennar og amma vora enn á lífi og bjuggu því þrjár kyn- slóðir þar saman. Móð- ursystkini Gústu, tíu talsins, dvöldu einnig um lengri eða skemmri tíma á æskuheimili sínu. Það var því á fjöl- mennu menningar- heimili sem Gústa sleit bamskónum og bar hún það glöggt með sér alla tfð. Gústa var glæsileg kona, sköru- leg í fasi, glaðlynd, félagslynd, röddin há og stutt í hláturinn. Hún var höfð- ingi jafnt heima og heiman og kunni jafnvel til verka innan húss og utan. Mér er í barnsminni heimilislífið á Kirkjubóli, þar sem ég var svo lán- söm að fá oft að dvelja í æsku. Ágúst- ína giftist Björgmundi Guðmunds- syni 1944 og tóku þau við bús- forráðum af Bernharði afa árið eftir. Þar mættist hinn nýi og gamli tími, Bernharður faðir hennar var bóndi hins gamla tíma, en Björgmundur var bóndi hins nýja tíma þar sem nýtt land var brotið, mýrar þurrkaðar og bústofn margfaldaður; báðir vora þeir bændahöfðingjar og þó hvor með sínu móti. Gústa og Beggi vora ákaflega samhent hjón, svo aldrei varð annað nefnt án þess að hitt kæmi upp í hugann. Þau vora kapp- söm, glaðlynd bæði, og söngmenn góðir og mátti t.d. oft á síðkvöldum heyra þau syngja við mjaltimar. Bjartsýni qg framkvæmdagleði var í fyrirrúmi. I Valþjófsdal vora þá sex bæir. Á Grafargili bjó Ólöf systir Gústu og tvær systur Björgmundar á næstu bæjum við Kirkjuból. íbúar dalsins og reyndar allrar sveitarinn- ar í Önundarfirði vora nánast eins og stórfjölskylda og þegar staðið var í miklum framkvæmdum, byggt úti- hús eða íbúðarhús, var samtaka- mættinum beitt og ekki gerði Gústa mun á hvort hún tók á móti biskupi í vísitasíu, þingmönnum á yfirreið, kirkjugestum í kaffi eða hópi sveit- unga við byggingarframkvæmdir. Gústa og Beggi nutu barnaláns; þau eignuðust fimm böm og era fjög- ur þeirra á lífi, en elsta dóttirin Gerð- ur lést liðlega fertug. Auk þess átti Björgmundur tvö börn af fyrra hjónabandi og ólst annað þeirra upp með föður sínum og Gústu. Björg- mundur var hamhleypa til verka, lag- inn, glaðsinna og ákaflega barngóð- ur. Hann lést í desember 1997. Þá var sonur þeirra Guðmundur Steinar löngu tekinn við búi á Kirkjubóli. Við Ulfur samhryggjumst börnum þeirra, tengdabörnum og barnabörn- um. Blessuð sé minning Gústu og Begga. Helga Hjöi-var, Færeyjum. GUÐRUN AGUSTINA BERNHARÐSDÓTTIR Mér þótti ávallt mjög vænt um þig og það mun aldrei dvína. Þú skipaðir stóran sess í hjarta mínu. Megi guð varðveita minningu þína um alla ei- lífð. Hvfl í friði, Áslaug mín. Megi engl- arnir faðma þig að sér og varðveita þína Ijúfu sál. Þinn vinur, Einar Már Kristjánsson. Perlan sem merlar í sjónum íhafinuþarsemégbý. Eg kemst ekki upp úr þeim skónum sem klæddi ég mig aldrei í. (Áslaug '95) Mig langar til að minnast Áslaugar Perlu með örfáum orðum. Áslaug Perla var fríð sýnum, frem- ur nettvaxin, glaðlynd og góðviljuð. Hún var skarpgiæind, ljóðelsk og vel að sér á bókina. Ég man hversu gam- an mér þótti að hlýða á hana fara með ljóð eftir sjálfa sig. Hún fór með það af stakri snilld. Hún sagði mér það íyrir löngu að hún fengist talsvert við að yrkja og hvatti ég hana eindregið til þess að halda því áfram. Áslaug var gjafmild stúlka og kunni þá list sem fáir kunna að gefa af sjálfri sér. Það kom ávallt fram í kærleika, vinsemd og virðingu sem*^” hún sýndi öðrum. Þær era ógleymanlegar stundim- ar er við sátum saman og spjölluðum um heima og geima, bæði gamla og nýja tíma, og þeim stundum gleymi ég aldrei, auk alls þess sem við bröll- uðum saman. Þess vegna fylgir þakk- læti hverri hugsun sem þér er tengd. Nú ertu gengin á vit æðri heims. Megi algóður guð blessa þig og varð- veita. Þessum ertu horfin heimi, þjartans þakkir, vina mín. Mæt þín minning ávallt lifi í mínum huga ljúft hún skín. Drottinn annist þig og geymi, Drottinn blessi sálu þín. (Ingólfur Ómar) Elsku Lilla, Jonni, Ragnheiður, Andri Pétur og Agnes, mínar innileg- ustu samúðarkveðjur. Þín vinkona, Jónína Margrét. ÓLAFÍA BJÖRG GUÐMANNSDÓTTIR + Ólafía Björg Guðmannsdóttir fæddist í Keflavík 20. febrúar 1933. Hún lést á Vífilsstöðum 25. mai siðastliðinn og fór útför hennar fram frá Keflavíkur- kirkju 2. júní. Elsku Lóa mín. Það er svo skrýtið til þess að hugsa að þú, svona fastur liður í tilveranni, skulir vera búin að yfir- gefa þetta jarðneska líf. Það verður aldrei eins að fá sér göngutúr með mömmu, því ekki er hægt að kíkja til „Lóu systur“. Maður var líka alltaf svo velkominn til þín, þú tókst alltaf á móti manni: Nei, hæ, komdu inn. Manstu þegar ég kom til þín á gelgjunni til að fá permanent, svo ég gæti verið eins og hinar skvísurnar og þar sem þetta kom líka svona svakalega vel út þá var ég auðvitað mætt með vinkonumar á eftir og þig munaði sko ekkert um að setja í þær líka. Það var aldrei neitt vandamál hjá þér, Lóa mín. Ég gleymi því ekki þegar þú varst búin að kaupa þér þessa fínu sokkakörfu sem ég hélt að væri rasl og hirti alla sokkana þína, setti þá í vasann á úlpunni minni meðan þú og mamma sátuð inni í eld- húsi. Svo þegar ég fór að spranga um í glænýjum sokkum kom auðvitað allt annað í ljós og ég skilaði þér sokkapörunum me^' tregatáram eins og hundur með skottið á milli lappanna, og þú tókst þessu með eins mikilli alvöru og þú gast en ég er viss um að þú hefur skellt uppúr á eftir. Lífið var ekki alltaf dans á rósum hjá þér, elsku frænka mín, en þú tókst því með svo miklu æðruleysi. Aldrei kvartaðir þú þó heilsan hafi oft ekki verið upp á marga fiska. Ég þakka þér fyrir öll skemmtilegu samtölin okkar við eldhúsborðið heima hjá þér. Þú kenndir mér margt um lífið og tilverana, og aldrei þreyttist þú á að hlusta á röflið í mér. Þegar ég sat hjá þér á Vífilsstöðum rétt eftir að kom í Ijós að þú varst með krabba- mein sagðfr þú við mig að auðvitað væri þetta eitthvað sem yrði bara að takast á við en þú héldir stundum að þú værir fædd til að þjást. Erfitt er að skilja hvers vegna sumir þurfa að ganga í gegnum svona mikla erfið- leika á lífsleiðinni en þú bjóst yfir svo mikilli ró og varst svo sterk að slík hegðun er eitthvað sem maður tekur sér til fyrirmyndar. Ég kveð þig, elsku frænka mín, og þakka þér enn og aftur fyrir allt og allt Þín frænka, Margrét Knútsdóttir. MARTA SVA VARSDÓTTIR + Marta Svavars- dóttir fæddist á Akureyri 9. mars 1928. Hún lést 23. maí síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Fríkirkj- unni í Hafnarfirði 81. maí. Elsku amma, nú ert þú búinn að kveðja þennan heim. Þótt erfitt sé að kveðja þig þá vit- um við að nú líður þér vel og vitum að vel hefur verið tekið á móti þér, Eftir lifa góðar minningar sem ylja okkur um hjartarætur. Amma var alltaf glæsileg kona og hafði dálæti af fallegum munum. Við minnumst þess er við komum eitt sinn með frænku okkar til að heimsækja ömmu og afa að hún tók andköf og spurði: „Er amma ykkar drottning?“ Amma var gestrisin kona og alltaf fullt hús af gestum, ætíð tóku amma og afi vel á móti öllum sem þar komu og var alltaf hugsað um að enginn færi svangur frá henn- ar borðum. Amma dvaldi síðustu ' l tvö árin á St. Jóseps- spítala og nú síðast á 2b á Hrafnistu í Haftiar- fii'ði og viljum við þakka öllum fyrir að annast ömmu okkar með svo mikilli hlýju. Nú kveðjum við þig, elsku amma, með sökn- uði og hlýju, minningin um yndislega ömmu lif- ir í hjarta okkar. Legg ég nú bæði líf og önd, Ijúfi Jesú í þína hönd. íps Síðast þegar ég sofna fer sitji Guðs englar yfir mér. (Hallgrímur Pétursson.) Elsku afi, pabbi (Kristinn), Birgir, Sverrir, Selma og aðrir aðstandend- ur, Guð veri með ykkur og gefi ykkur styrk. Birgitta og Erla Guðrún.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.