Morgunblaðið - 09.06.2000, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 9. JÚNÍ 2000 57
MINNINGAR
Þar sem ljóst er að Björn vinur
minn Þorláksson muni ekki fylgja
mér til grafar, né gera mér þann
vinargreiða að halda undir kistu-
horn mitt þá langar mig til að minn-
ast hans nokkrum orðum, þegar
komið er að leiðarlokum.
Kynni okkar hófust þegar Björn
kvæntist skólasystm- konu minnar,
Ellenu S. Waage og hefur aldrei
skuggi á þau kynni fallið síðan þá.
Bjöi-n var víðlesinn og kunni frá
mörgu að segja og var oft gaman að
hlýða á hann, bæði heima og heim-
an, að vitna í skáldin okkar.
í ferðalögum innanlands var hann
hrókur alls fagnaðar og naut sín
hvergi betur en úti í náttúrunni.
Björn fór eigin götur og hafði sín-
ar skoðanir á hlutunum og gat oft
verið gaman að rökræða við hann.
Við hjónin vorum með aðstöðu í
Borgarfírði um skeið, og fylgdi lax-
veiði með. Stundum komu þau hjón í
heimsókn til okkar og var þá oft
glatt á hjalla, en ævinlega tók Björn
það fram að heim færi hann ef ég
ætlaði honum stöng til veiða, sama
til hvaða ráða var tekið. Hann fór
sínar eigin götur.
Ekki er síður að minnast þess er
við fórum til Portúgal eða þegar
haldið var upp á 70 ára afmæli
Björns fyrir vestan haf. Slíkar
minningar er ljúft að hafa í annars
björtum minningum.
Að leiðarlokum þá vil ég þakka
þér, Björn minn, margar ánægjust-
undir og þig, elsku Ellen, biðjum við
góðan Guð að styrkja og varðveita.
Einnig óskum við börnum ykkar og
öðru skyldfólki blessunar um
ókomna tíð.
Svala og Reynir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast starfsbróður míns og fé-
laga, nafna míns, Björns Þorláks-
sonar. Þótt við þekktumst þegar
hann var nokkrum árum á undan
mér í MR, kynntumst við ekki fyrr
en leiðir okkar lágu saman í land-
búnaðarráðuneytinu, árið 1995.
Björn vann þar sem lögfræðingur
að ýmsum, oft flóknum málum er
varða umsýslu ríkisjarða á vegum
ráðuneytisins. Eins og mörgum er
kunnugt eru þetta oft viðkvæm mál
sem snerta persónur og fjölskyldur,
stundum í marga ættliði. í slíku
starfi reynir ekki bara á lögfræðik-
unnáttu heldur ekki síður á viðmót,
kurteisi, mannlegan skilning og lip-
urð, en alla þessa kosti sameinaði
Björn í starfi sínu. Framkoma hans
einkenndist af þeirri prúðmennsku
sem Englendingar kalla „sjentil-
mennsku.“ Fyi-ir mér, nýkomnum í
ráðuneytið eftir áratuga veru er-
lendis, voru þessi jarðamál fram-
andi og oft torskilin. Eg er þakklát-
ur nafna mínum fyrir þolinmæði
hans við að skýra þau fyrir mér og
einfalda, en við áttum mjög gott
samstarf sem ég er þakklátur fyrir.
Oft sátum við yfir kaffibolla og
ræddum meiningar orða og mál-
tækja á þýsku, en á þeirri tungu
hafði hann miklar mætur og af-
bragðskunnáttu. Þótt Björn léti
formlega af starfi við sjötugt var
hæfni hans og reynsla slík að við
gátum ekki sleppt honum og var
hann beðinn að halda áfram að
vinna að ýmsum vandasömum verk-
efnum. Var hann því í nær fullu
starfi í ráðuneytinu fram á síðasta
dag. Daginn fyrir andlát hans rædd-
um við um framkvæmd á vanda-
sömu verkefni sem honum hafði ný-
lega verið falið að taka að sér. Eins
og endranær var Björn fullur af
áhuga á verkinu og var með fullmót-
aðar hugmyndir um hvernig það
yrði leyst. En dauðinn gerir ekki
boð á undan sér og öllum verkum og
skyldum verður ekki alltaf lokið áð-
ur en kallið kemur. Fyrirvaralaust
fráfall, án undanfai-inna veikinda og
þjáninga eru kannski góð örlög, en
kall Björns kom alltof snemma og er
stórt skarð höggvið í samstarfs- og
vinahópinn sem saknar þessa hlýja
og prúða félaga. Fyrir hönd sam-
starfsfólksins í landbúnaðarráðu-
neytinu vil ég þakka Birni ánægju-
legt og í alla staði farsælt samstarf
til margra ára. Við Helga sendum
Ellen og fjölskyldu þeirra Björns
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Björn Sigurbjörnsson.
HELGI
GÍSLASON
+ Helgi Gíslason
fæddist í Skógar-
gerði í Fellahreppi í
N-Múlasýslu 22.
ágúst 1910. Hann
lést á Sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum 27. maí
síðastliðinn og fdr
útför hans fram frá
Egilsstaðakirkju 3.
júní.
Helgi sem gat
„dimmu í dagsljós
breytt, sem dropi
breytir veig heillar
skálar“ hugsaði ég
þegar ég leit á minningargrein í
Morgunblaðinu laugardaginn 3.
júní . Ég hafði ekki heyrt um and-
lát Helga, en Helgi kom mér alltaf
á óvart. Nærri níræður - hvað með
það? - Elli, nei, hann Helgi á
Helgafelli, þessi þrjóski sonur
Gísla í Skógargerði kveður ekki án
ástæðu, auðvitað vill hann enn hafa
frumkvæðið. Hann hafði alltaf
frumkvæðið þegar við störfuðum
saman, svo var einnig nú. Þessi
vorboði vegakerfis á Fljótsdalshér-
aði er nú á kominn á æðri vegi til
að búa í haginn fyrir okkur hin.
Hann var alltaf að búa í haginn fyr-
ir okkur Héraðsbúa allt sitt líf.
Hann var ekki bara Fellamaður,
hann var líka mikill Héraðsbúi og
bjó líka í haginn fyrir okkur hin í
hreppunum níu og lagaði fyrirstöð-
ur á öllum lífsins vegum Héraðsbúa
meðan hönd hafði þrótt. Hann gat
„dimmu í dagsljós breytt, sem
dropi breytir veig heillar skálar.“
Já, hver samherjastund með Helga
var óðurinn til lífsins, þá voru engir
afslættir gefnir og Helgi kastaði
birtu og yl á allt sviðið hverja slíka
stund, svo stundin var önnur og
betri en stundin sem var liðin og
Helgi sannaði svo sannarlega þá að
í hverju lífsins spori getur maður
verið manns gaman, en samt starf-
að að alvöru lífsins á landsbyggð-
inni.
En stundum lýsir ljós, sem aldrei
var kveikt lengur en hin, sem
„kveikjum sínum brenna," sagði
Davíð. Já, þetta er rétt, Helgi var
einn af þessum sérstæðu boðberum
birtu og vinarþels, sem aldrei þarf
að „kveikja" á, því í þeirra innra
sjálfi er birtan svo skær að hún lýs-
ir sjálfkrafa upp allt þeirra um-
hverfi. Hin fölskvalausa góðvild
Helga með sérlega raunsæju ívafi
létti göngu samferðamanna um
grýtta vegi lífsbaráttunnar.
Aldrei heyrði ég kvörtun, skapið
var létt á hverju sem gekk. Jafnvel
þótt ég stæði á öndinni við að
skamma vegaverkstjórann Helga
til heimskulegra athafna við ruðn-
ing lokaðra vega í kolvitlausu
norðaustanstórhríðarveðri til að
komast til raflínuviðgerða, leit
hann bara undan svo ég sæi ekki
og heyrði, þegar hann muldraði í
barm sér: „Ekksens heimskunnar
vald heldur rafveitustjórinn að ég
beri á borð minna manna.“ En
sagði síðan blítt með alvöruþunga
við mig: „Við skulum heyra veðrið
næst og taka ákvörðun." Aður en
varði kom blíðan og bætt skilyrði
og þá var miklu sópað í aska á ör-
skömmum tíma í vega-
og rafmagnsmálum,
svo allar húsfreyjur
Héraðs voru sáttar við
okkur Helga þegar
upp var staðið.
Helgi var sannur
héraðshöfðingi. Hann-
es Hafstein sagði: „Þú
hafðir fagnað með
gróandi grösum og
grátið hvert blóm, sem
dó. Og þér hafði lærzt
að hlusta unz hjarta í
hverjum steini sló“ í
systraminningu sinni.
Helgi fagnaði hverju
því gróandi grasi sem bætti hag
okkar Héraðsbúa og lærði að
hlusta eftir í ríkri náttúru Fljóts-
dalshéraðs, hvernig best væri með
hagnýtingu farið. Við tókum hönd-
um saman við undirbúning að
stofnun hitaveitu fyrir Egilsstaða-
og Fellabæ allt frá 1970. Þá vorum
við saman í nefndum frá 1976 og
stofnuðum hitaveituna til starf-
rækslu 1979 í seinni orkukrepp-
unni, eftir furðumikinn barning
þegar við Héraðsmenn áttum í
hlut. Það voru peningamálin, það
voru bæði skeikulir og óskeikulir
fræðingar, það voru átta holur, það
átti að skjóta okkur oddvitana tvo á
færi sagði faktorinn og stórkaup-
maður bóka í Fellabæ sem tók sér-
staklega að sér að skamma okkur
oddvitana fyrir hönd þeirra sem
höfðu til að bera meiri forsjálni en
við nefndarmenn jarðhitamálsins.
Helgi formaður bara brosti sína
sérstaka brosi og sagði við okkur
Guðmund Magnússon: „Við gef-
umst aldrei upp“ og bauð okkur
eftir fund upp á kræsingarnar á
borðunum hennar Gróu frá Rangá.
Nú er hitaveitan sjálf kræsingar á
borðum allra Egilsstaða- og Fell-
bæinga sem betur fer og má senni-
lega vera efni ellirembu því við fé-
lagar voi’um stoltir mjög og
þakklátir.
Helgi var hugsuður, fræðimaður
og einstakur bókamaður, en líka
mikill athafnamaður, hann kunni
ekki að gefast upp. Frændi hans,
Gísli, segir í minningargreininni
sem ég las að Helgi hafi verið
mestur sósíalista á Héraði þótt
sjálfstæðismaður væri.
Þetta er rétt, en ég hélt að ég
ætti einn þetta leyndarmál þeirra
vina Helga og Sveins, stórbónda
Egilsstaða. Eg verð hins vegar að
segja frá því að ég sósíalistinn er
stoltur af að hafa kynnst og unnið
með þessum tveim héraðshöfðingj-
um sem áttu sínar rætur á hinu
fagra Fljótsdalshéraði og unnu því
meir en nokki'um ismum. Helgi
Gíslason, þessi einstaklega hóg-
væri og kyrrláti athafnamaður bjó
líka við það mikla lán að hafa sér
við hlið sterkan en blíðan kvist af
Rangárstofni, Gróu Björnsdóttur,
sem í mínum huga var mannbætir
mestur sem ég kynntist á Héraði.
Nú eru þau sæmdarhjón saman á
víðum völlum hins æðra heims. Guð
blessi minningu þeirra. Innilegar
en síðbúnar samúðarkveðjur sendi
ég öllum aðstandendum.
Erling Garðar Jónasson,
Stykkishólmi.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
VILHJÁLMS V. HJALTALÍN
frá Brokey,
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á St. Fransisk-
ussjúkrahúsinu í Stykkishólmi fyrir góða um-
önnun og hlýhug.
Jóhanna G. Hjaltalín,
Freysteinn V. Hjaltalín,
Friðgeir V. Hjaltalín, Salbjörg Nóadóttir,
Laufey V. Hjaltalfn, Þorsteinn Sigurðsson,
Guðjón V. Hjaltalín, Ásta Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
MATTHILDUR
JÚLÍANA
SÓFUSDÓTTIR
+ Matthildur Júl-
íana Sófusdóttir
fæddist á Drangs-
nesi 26. ágúst 1928.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness 24.
maí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Akranes-
kirkju 30. maí.
Hvenær sem kallið kemur,
kaupirsigenginnfrí,
þar læt ég nótt, sem nemur,
neitt skal ei kvíða því.
(H.P.)
Allt frá því að þau hjónin Matt-
hildur og Magnús Andrésson settust
að á Akranesi með drengina sína tvo,
Sófus og Andrés, hafa þau sett sinn
svip á bæjarlífið, bæði félagsmála-
fólk. Magnús í verkalýðsfélaginu og
Matthildur í kvenfélaginu, stúkunni
Akurblómi og Sjúkravinafélaginu.
Matthildur var trúkona og mikill
kirkjuvinur, söng í kirkjukórnum frá
því hún kom á Akranes og starfaði í
kirkjunefndinni.
Nú seinustu árin sín var hún í
stjórn Félags eldri borgara á Akra-
nesi og nágrenni og allt frá því að kór
eldri borgara var stofnaður söng hún
þar með. Hún var söngvin og hafði
mjúka og fallega rödd. Hún spilaði á
píanó og ömmustúlkan hún Júh'a litla
Andrésdóttir æfði sig oft hjá ömmu
sinni og þær sungu mikið saman. Ég
vona að Júlía litla hætti að gráta en
syngi og spili í minningu ömmu sinn-
ar.
Matthildur var þeirrar gerðar að
hún gafst ekki upp fyrr en í fulla
hnefana og bætti lífi í árin hverja
stund sem hún lifði. Hún bar þunga
sjúkdómsbyrði mörg síðustu árin.
Hún var mætt á
stjórnarfund í Félagi
eldri borgara nokkrum
dögum áður en hún dó
og hún söng með á vor-
tónleikum okkar um
miðjan maí. Hún var
tilbúin að fylgja okkur
á kóramót á Selfoss um
síðustu helgi, en kallið
var komið. „Hún Matt-
hildur er dáin“.
Við félagar hennar í
„Samkómum Hljómi"
sendum henni kveðju-
lagið „Góða nótt“ eftir
Oddgeh' Kristjánsson
sem við sungum á tónleikum okkar
og kóramóti.
Dagurinn kveður, mánans bjarta brá
blikar í skýjasundi.
Lokkandi í blænum, leiftui' augum frá
lofandi um endurfundi.
Góða nótt, góða nótt
gamanið líður fljótt,
brosin þín, bíða mín, er birtan úr austri skin.
Dreymi þig sólskin og sumarfrið,
syngjandi fugla og lækjamið.
Allt er hljótt, allt er hljótt
ástin mín góða nótt.
Við söngfélagar hennar og Félag
eldri borgara á Akranesi og ná-
grenni þökkum henni heilshugar
samstarfið og biðjum guð að blessa
hana um tíma og eilífð.
Við biðjum guð að blessa og hugga
ástvini hennar. Hann Magnús, aldur-
hniginn eiginmann hennar, synina,
tengdadætur, barnabörn, lan-
gömmubörn, systur og alla þá sem
nú sakna vinar í stað.
I þökk og virðingu.
F.h. Félags eldri borgara á Akra-
nesi og nágrenni.
Bjarnfríður Leósdótir.
t
Móðir mín, amma, langamma og langa-
langamma,
ARNDÍS SIGURÐARDÓTTIR,
andaðist miðvikudaginn 7. júní á Sjúkrahúsi
Hólmavíkur.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Sigrún Magnúsdóttir.

t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar ástkærs eigin-
manns míns,
ÓLA J. K. MAGNÚSSONAR,
Álakvísl 64,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Gjörgæsludeildar
og deildar 6B á Landsspítalanum í Fossvogi.
Fyrir hönd aðstandenda.
Guðný Hrönn Þórðardóttir.
t
Hjartans þakkir til allra þeirra sem studdu
okkur og styrktu og sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför,
BERGMANNS BJARNASONAR,
Reitarvegi 4,
Stykkishólmi.
Fyrir hönd aðstandenda,
Berglind Bergmannsdóttir.