Morgunblaðið - 09.06.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 9. JÚNÍ 2000 53
veiuiir minninguna um þig, megi al-
góður Guð mæta þér á nýjum vegi.
Elsku Bjarki, Hákon og Freyja,
innilegar samúðarkveðjur og Guð
gefi ykkur styrk til að halda áfram á
lífsveginum við ótímabært fráfall
pabba ykkar.
Ólafur H. Einarsson, Sólrún
Maggý Jónsddttir og böm,
Bergþór Einarsson, Margrét
Guðmundsdóttir og börn.
„Eigum við?“ sagðirðu í hádegis-
hléinu undh- lok annarinnar. Og við
snöruðum okkur út á sandölunum og
fórum hringina okkar tvo.
Þetta varð síðasti göngutúrinn
okkai- saman á þessu tilverustigi og
kannski var það ekki tilviljun að afa-
börnin okkar bar á góma. Að í aug-
um þeirra væri ef til vill að fmna
svarið. Lausnina á tilvistarvandan-
um sem við höfðum svo oft rætt.
Já, við skröfuðum sum sé oft sam-
an um huliðsheima, þá staði sem
mannlegt vit nær ekki til. Frá óra-
víddum alheimsins ofan í bikar dýra-
grassins, þar sem við getum aðeins
skynjað en ekki skilið, undrast en
ekki skilgreint.
Forvitnin leiddi okkur félagana
saman, forvitnin um ástina, lífíð og
dauðann og við stofnuðum Fantasíu-
félagið utan um þetta áhugamál.
Áttum okkur borð á kennarastof-
unni þar sem fundir voru haldnir í
frímínútum. Þar var glatt á hjalla og
allt látið flakka utan bannsvæðanna
tveggja, sem voru kjaramál og
kennslufræði.
Nú verður skarð fyrir skildi við
borðið á hausti komandi. En kvíddu
engu, félagi. Þín verður minnst fyrir
hógværðina og glettnina og eitur-
snjallar athugasemdir um eilífðar-
málin. Oftar en ekki varst það þú
sem opnaðir okkur félögum þínum
leið út úr ógöngunum, sem við höfð-
um komið okkur í með karpi út af
smámunum, og sýndir okkur veröld-
ina í nýju ljósi sem við gátum baðað
okkur í um stund.
Upp rennur nýr dagur og allt er
breytt. Þú kvaddir í skjmdingu, kæri
vinur, enda ekkert að vanbúnaði,
sáttur við guð og menn og sjálfan
þig. Gæti maður óskað sér einhvers
annars betra að leiðarlokum?
Vinur sæll, ég vil þakka þér sam-
fylgdina, vináttu þína og öll
skemmtilegheitin.
Börnum og barnabörnum Ái’na
votta ég mína dýpstu samúð.
Eysteinn Björnsson.
Hverfulleiki lífsins minnir á sig
þegar við eigum síst von á. Öllu er
afmörkuð stund og staður sam-
kvæmt lögmálum sem mannlegum
vísindum er fyrirmunað að skilja.
Efth- stöndum við ringluð á braut-
inni og spyrjum vanmáttug, hvers
vegna .einmitt þessi einstaklingur?
Nærgöngular spurningar leita á
hugann um hinstu rök tilverunnar.
Franski tilveruheimspekingurinn
Gabriel Marcel telur að dauðinn geti
vissulega verið vísindalegt rann-
sóknarefni, en þegar um náinn vin
eða ættingja er að ræða verður hann
leyndardómur sem hver og einn
verður að meta eins og hann er mað-
ur til. Gabriel taldi að þeir sem litu á
tilveruna sem vandamál leituðust
við að eiga, en þeir sem litu á hana
sem leyndardóm leituðust við að
vera. Þá leið taldi Gabriel leiða til
lífshamingju. Þannig var Árni. Fyrir
honum var tilveran spennandi
leyndardómur. Vonandi verður
langt þangað til firring samfélagsins
verður komin á það stig að fólk fari
að líta á dauðann köldum augum lík-
skurðarmannanna.
Árni Einarsson sálfræðingur var
sérlega vandaður og yfirlætislaus
maður. Hann hafði starfað lengi við
Fjölbrautarskólann í Breiðholti og
kennt bæði tölvunarfræði og sál-
fræði. Hann kaus þó að einbeita sér
eingöngu að sálfræðinni hin síðustu
ár. Fas hans var yfirvegað og allt
sem hann lagði til málanna vandlega
ígrundað. Allt gaspur og neikvæði í
garð náungans var honum fjarri.
Hann hefði verið öllum öðrum ólík-
legri að vilja koma höggi á sam-
starfsmenn sjálfum sér til fram-
dráttar. Árni tranaði sér aldrei fram
í samræðum en hafði samt alltaf
eitthvað merkilegt til málanna að
leggja. Ótal skemmtilegra sam-
ræðna er að minnast á kennarastof-
unni öll þessi ár. Aðgát skal höfð í
nærveru sálar hefðu getað verið ein-
kunnarorð hans.
Eg fór snemma að dragast að
þessum góða samstarfsmanni sem
auk þess var nágranni minn í Þing-
holtunum. Hjálpsemi Árna var held-
ur ekki skorin við nögl þegar ég hóf
tölvuvæðinguna fyrh' um átta árum.
Þær voru ófáar ferðirnar sem hann
gerði sér hingað til að fara með mér
í búðir til að velja sem besþtæki. Að
geta slegið á þráðinn til Árna eða
brugðið sér heim til hans þegar eitt-
hvað bjátaði á var ómetanlegt.
Þekking hans á þessu sviði var með
ólíkindum og báru hinir miklu tölvu-
doðrantar hans þess gleggst vitni.
Árni var ungur í anda og óhrædd-
ur við að feta nýjar brautir. Eitt
sinn sagði hann upp stöðu sinni og
keypti bújörð á Vestfjörðum með
búskap í huga! Mörg ár vann hann
að smíði einbýlishúss, þegar timi
gafst frá kennslunni, enda verkhag-
ur mjög. Hann kaus samt að búa í
gamla húsinu við Þingholtsstræti,
þar sem hann ólst upp, að móður
sinni látinni. Árni átti fjölmörg
áhugamál, t.d. ljósmyndun og að
safna myndavélum frá ýmsum tím-
um. Hann elskaði landið og ferðaðist
mikið innanlands. Oft var farið upp á
hálendið með stuttum fyrirvara og
minnist ég sérstaklega skemmti-
legrar ferðar inn á Veiðivatnasvæðið
síðastliðið haust. Þar undi hann sér
við heiðarvötnin fagurblá, enda hafði
hann gaman af að renna fyrir fisk.
Hann hafði og í hyggju að smíða
sjálfur skútu og sigla um heimsins
höf.
Ég hitti Árna á Laugaveginum
daginn áður en ég hélt utan nú í vor
og ræddum við um að fara í hálend-
isferð í sumar. Þá vai’ hann kátur og
reifur og allt svo bjart framundan.
Þegar ég kem heim aftur eru ekki
nema rúmir tveir dagar eftir til út-
farar hans! Fallvaltleiki tilverunnar
er oss stöðug áminning um að vanda
vinum kveðjurnar. Förin verður því
aldrei farin en minningin um góðan
dreng lifir.
Ásgeir Sigurðsson.
Mér brá þegar síminn hringdi og
mér var tilkynnt að Ámi Einarsson
kennari hefði orðið bráðkvaddur á
heimili sínu föstudaginn 3. júní sl.
Ámi Einarsson hóf kennslu við
Fjölbrautaskólann í Breiðholti
haustið 1980, og voru kennslugrein-
ar hans sálar- og uppeldisfræði og
tölvufræði. Hann hafði allt til að
bera til að vera góður kennari, sem
hann og var. Nemendum Árna þótti
vænt um hann og báru virðingu fyrir
honum. Ama voru falin ýmis trúnað-
arstörf fyrir skólann, og var hann
m.a. deildarstjóri félagsgreinadeild-
ar skólans. Við vorum nýbúnir að
skipuleggja kennslu haustannar í
hans deild og nú var aðeins að bíða
haustsins, en þá kom kallið. Þar
sannast máltækið að enginn veit
sína ævina fyrr en öll er. Þegar Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti var fal-
ið að stofna nýja námsbraut, upp-
lýsinga- og tæknibraut, var Árni
strax valinn til að kenna nýtt nám-
sefni þar, og til að taka þátt í þróun-
arstarfi þessarar nýju brautar.
Árni var meðalmaður á hæð, með
dökkt liðað hár, hægur í hreyfmg-
um, fastur fyrir og hélt alltaf ró
sinni. Árni var mikill unnandi ís-
lenskrar náttúru og held ég að hon-
um hafi liðið best í faðmi hennar, og
þá sérstaklega á björtum vornóttum
þegar allt var að vakna til lífsins eft-
ir dvala vetrarins.
Það er alltaf sorglegt þegar menn
falla frá í blóma lífsins og lítt skilj-
anlegt okkur sem eftir stöndum, en
minningin um Árna mun lifa í Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti.
Það er ósk mín að sá sem öllu
ræður taki vel á móti Árna Einars-
syni og veiti ættingjum hans og vin-
um stuðning á þessari sorgarstund.
Starfsfólk og kennarar Fjölbrauta-
skólans í Breiðholti votta aðstand-
endum samúð sína.
Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Stefán Benediktsson,
aðstoðarskólameistari.
ASLA UG
JÓNSDÓTTIR
+ Áslaug Jónsdótt-
ir var fædd í
Svínadal í Keldu-
hverfi 26. fcbrúar
1927. Hún lést á
Landspítala í Foss-
vogi 23. maí síðast-
liðinn. Foreldrar Ás-
laugar voru Jón
Pálsson bóndi, f.
29.ágúst 1900, d.
2.mars 1966 og kona
hans Kristín Sig-
valdadóttir, f. 25.okt.
1906, d. l.des. 1996.
Áslaug ólst upp í
Svínadal og í Þór-
unnarseli í sömu sveit. Hún var
elst fimm systkina. Þau eru: Sig-
valdi, f. l.júlí 1928, Páll Þór, f.
l.des 1930, Eysteinn, f. 3.mars
1935 og Jóhann, f. 6.febr. 1948.
29.ágúst 1946 giftist Áslaug
Aðalsteini Gíslasyni kennara,
f.lö.júní 1913, frá Krossgerði á
Berufjarðarströnd. Börn þeirra
eru: 1) Kristín, lektor, f. 8.maí
1946, gift Hallgrími Indriðasyni,
skógræktarfræðingi, f. lö.ágúst
1947. 2) Tryggvi
Þór, framkvæmda-
stjóri og lýðháskóla-
kennari, f. 27. júní
1950, kvæntur Svan-
hvíti Gróu Ingólfs-
dóttur, sjúkraliða, f.
27.maí 1949. 3) Vil-
borg, kennari og
sjúkraliði, f. 9.okt.
1954, gift Áskeli
Þórissyni, blaða-
manni, f. 19. mars
1953. Áslaug og Að-
alsteinn slitu sam-
vistir. 1962 hóf Ás-
laug sambúð með
Gísla Guðmundssyni, sjómanni, f.
27.sept. 1929, frá Eyrarsveit á
Snæfellsnesi. Dóttir þeirra er Ás-
rún Björk, hótelstarfsmaður, f.
22. nóv. 1963. Áslaug og Gísli
bjuggu saman í tíu ár. Barnabörn
Aslaugar eru tólf og langömmu-
barn er eitt.
Utför Áslaugar fór fram í Foss-
vogskapellu 31. maí í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
lestur og handavinnu og eins hafði
hún dálæti á góðri tónlist, dans og
söng. Allt fram til síðasta dags
steig mamma létt dansspor og rétt
eins og táningur dreif hún sig á
dansleiki jafnaldra sinna.
En líf mömmu var stundum erf-
itt. Undanfarin sex ár átti móðir
mín við heilsuleysi að stríða.
Hjartasjúkdómar hrjáðu hana, en
það er huggun að veikindastríði
hennar er nú lokið. Hún hefur
fundið friðinn og nú líður henni vel.
Sefur móðir særð og þreytt,
sakast skyldi ekki um neitt.
Gráta ei má, en muna heldur,
mannlegum hvað þrautum veldur.
Víst er allra eðli að gráta,
en eðlilegra að huggast láta
og reyna að bæta um sár, er svíða,
svipuð og hún varð að líða.
(Ingibjörg Ben.)
Elsku mamma mín. Ég mun
geyma góða minningu um þig í
hjarta mínu. Að lokum vil ég
kveðja þig með þessum sálmi og
þakka þér fyrir allt sem þú gafst
mér.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn.
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin,
á bak við dimma dauðans nótt.
Móðir mín Áslaug Jónsdóttir var
73 ára gömul þegar hún kvaddi
þennan heim eftir stutta sjúkra-
húslegu en heilsuleysi í nokkur ár.
Hún er farin í það ferðalag sem
bíður okkar allra og verður ekki
umflúið. Eitt af grundvallaratrið-
um kristinnar trúar er vissan um
líf eftir dauðann. Sú vissa er hugg-
un gegn harmi fyrir okkur, sem
eftir stöndum.
Það er erfitt að kveðja foreldra
sína hinstu kveðju. Þetta er ekki
síst staðreynd þegar foreldrið er
enn á besta aldri, lífsglatt og án-
ægt og átti að hafa tækifæri til að
njóta efri áranna. Móðir mín kunni
ekki við orðaskrum eða smjaður,
hún var umfram allt samviskusöm
kona sem vildi sjá barnabörnin
vaxa og dafna.
Mig langar að minnast móður
minnar frá æskuárum mínum. Hún
var húsmóðir á myndarlegu og
gestkvæmu heimili í Reykjavík. Á
sunnudögum vaknaði maður seint
að morgni við útvarpsmessu og ilm
frá lambalæri með öllu eins og
mömmu var einni lagið. Þessar
góðu minningar vil ég geyma í
hjarta mínu. Eftir að foreldrar
mínir skildu, þegar ég var aðeins
fjögurra ára gömul, var móðir mín
alltaf útivinnandi og vann oftast við
afgreiðslustörf. Eftir skilnaðinn
ólst Ki’istín upp hjá pabba, en við
hin yngri hjá mömmu. Gott sam-
band er þó milli allra systkina og
við feður okkar. Á sumrin vorum
við mikið í sveit hjá afa og ömmu í
Kelduhverfi. Þó að mamma ynni
oft langan vinnudag settist hún
iðulega að vinnudegi loknum við
prjóna- eða saumaskap. Þá prjón-
aði hún hverja lopapeysuna af ann-
arri og seldi til að drýgja lágu
launin. Hún var líkt og aldamóta-
kynslóðin sístarfandi, vildi sjá mik;
il afköst eftir hvern unninn dag. í
æsku minni var það alltaf tilhlökk-
un að fá nýjan kjól fyrir jólin, sem
mamma töfraði fram á svipstundu.
Handavinna vafðist aldrei fyrir
mömmu, allt lék í hennar höndum.
Hún var líka smekkleg og hafði
listrænt handbragð. Eg veit að
mörg barnabarna hennar hafa erft
þessa eðlisgáfu.
Barnabörn mömmu eru nú þret-
tán og hafði hún mikil og góð sam-
skipti við þau öll. Síðustu árin bjó
hún nálægt mér og Ásrúnu í Kópa-
vogi. Barnabörnunum þótti mjög
vænt um ömmu sína og þau áttu
hjá henni athvarf. Nú er engin
amma lengur sem huggar og þerr-
ar tárin eða gefur eitthvað gott í
magann. Barnabörnin sakna ömmu
mikið og eiga um sárt að binda. En
segja má að móðir mín hafi verið
lánsöm í lífinu. Hún var mjög stolt
af börnum og barnabörnum og
naut þess að hafa þau í kringum
sig.
Eðlilega var rólegra hjá mömmu
síðustu árin. Á meðan heilsan
leyfði hafði hún mikið yndi af
ferðalögum til útlanda með vinkon-
um sínum og ferðaðist hún víða um
lönd. Hér heima undi hún við bóka-
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er guðs að vilja,
og gott er allt sem guði er frá.
(V. Briem.)
Þín
Vilborg.
Elsku elsku litla amma mín. Ég
vissi ekki að þú værir að fara, ég
vil að þú sért á íslandi þegar ég-
kem þangað. Það verður svo tómt
að vita ekki af þér. En núna ertu á
öðrum stað þar sem þú örugglega
hefur það gott, en ég sakna þín
samt. Ég hefði viljað vera hjá þér
og halda í höndina þína og segja
þér hvað mér þykir vænt um þig,
en í staðinn var ég hjá þér í hugan-
um. Ása Rut sagði að henni fyndist
að Guð ætti að leyfa þeim að lifa
sem hann væri búinn að gefa líf.
Elsku amma, þú vildir alltaf allt
fyrir okkur gera og fannst þú ekki
gera nóg en það gerðir þú og það
var alltaf gott að koma til þín.
Þegar augu mín opnast sé ég
ævi þína renna þeim hjá.
Stundum finnst mér ég heyra
hlátur og hjarta mitt fyllist af
ljúfsárri þrá.
Ég minnist þín. Ég minnist þín.
Takk elsku Ásrún, mér hefur alltaf
fundist svo gott að vita af þér hjá
ömmu, ég hugsa mikið og hlýtt til
þín.
Unnur og Ása Rut.
EINAR ÞOR
EINARSSON
+ Einar Þór Ein-
arsson fæddist í
Reykjavík 9. júní
1972. Hann lést í
Grindavík 27. janúar
síðastliðinn og fór
útfór hans fram frá
Grindavíkurkirkju 5.
febrúar.
Dagurinn í dag er
dagurinn þinn. 28 ár
frá því að þú leist dags-
ins ljós. í raun skamm-
ur tími en er ég hugsa
til baka þá afrekaðir þú
enn meira á skemmri tíma. Þessir
farvegir lífsins láta oft ekki að stjórn
en taka á sig sífellt nýjar myndir.
Elsku frændi, þú fórst okkur frá en
tilgangi þínum var náð. Minning þín
mun brátt öðlast líf, þ.e. ávöxtur ást-
arinnar. Þetta nýja líf sem myndar
nýjan farveg og tengir okkur traust-
ari böndum að ungri stúlku og yndis-
legri fjölskyldu sem
hefur verið okkur
samstiga í lífsins spor-
um.
Elsku frændi, margs
er að minnast en hugs-
anir mínai’ fá jafnóðum
vængi og þeysast
áfram á svo miklum
ógnarhraða að ég fæ
þær ekki festar á blað
en þessar minningar
skilja eftir sig skarð
sem fyllist jafnóðum af
enn fleiri minningum.
Ég stend í þakkarskuld
við þig fýrir þann tíma
sem þú gafst mér, þetta eru ómetan-
legar stundir og í dag sé ég hversu
örlátur þú hefur verið í minn garð en
það var eðli þitt, höfðingi af lífsins
náð.
Elsku frændi, þegar ég á í raun að
óska þér til hamingju með daginn þá
þakka ég þér fyrir að hafa verið til og
kveð þig með þessum orðum:
Églítíandaliðnatíð
erleyntíhjartageymi.
sú ljúfa minning létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi
svo aldrei, aldrei gleymi.
(Halla Eyjólfsdóttir.)
Elsku amma og afi, takk fyrir að
hafa gefið okkur líf og megi guð
blessa Önnu Stínu og litla ljósgeisl-
ann sem mun brátt færa okkur birtu
og yl í sorginni.
Með kveðju
Telma Björk Bárðardóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er
æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Senda má greinar til blaðsins F
bréfasíma 569 1115, eða á netfang
þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda
fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg til-
mæli að lengd greina fari ekki yfir
eina örk A-4 miðað við meðallínubil og
hæfilega línulengd - eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undiu
greinunum.