Skírnir - 01.01.1877, Qupperneq 107

JnZKALAND.
107
veg fyrir styrjöldina, sem nú er byrju& En hafi svo veriö,
þá er bægt aS skilja, ab honum hafi þótt „fæst or8 hafa minnsta
ábyrgS“, og hann hafi eigi viljaS gera neina hræddari, enn þörf
var á. J>a8 vita allir nú, a8 hann átti mestan J>átt í því, er
keisararnir bundust einkamálum, í því skyni aS tryggja friSinn í
vorri álfu, og vjer höfum tekiS þa8 fram í kaflanum um
„austræna máliS“ , hvernig keisaraþrenningin gekkst fyrir ah
stilla til fri8ar á Balkansskaga. Yjer höfum líka sýnt fram á,
hvernig hagsmunir Kússlands og Austurríkis geta riítife í bága
þar eystra, og því er mönnum tamast aft líta svo á afstöiiu
þeirra sín á milli, sem hún vísi til fjandskapar en ekki til vin-
áttu. J>a8 vita nú allir — og til þess vitnar Bismarck svo opt
— a8 Eússar og Prússar eru aldavinir, og vináttu Rússlands
heldur hann a8 þjóSverjura, sem bezt hann má. En um lei8
talar hann um Austurríkismenn sem sjálfsagSa fóstbræ&ur sína,
og þó er þa8 bandalag ekki éldra enn frá þeim tíma, er An-
drassy greifi var8 ríkiskanselleri Jósefs keisara. Sí8an slafnefsku
hreifingarnar byrju8u og ur8u fjörmeiri vi& fundasóknirnar til
Rússlands, hefir stjórnin í Austurriki liti8 opt tortryg&araugum
í þá áttina, en Rússar á móti gruna8 hana um óvinveittan hug.
Bismarck hefir þá ekki haft þau rá&in, sem gefin eru í Háva-
málum:
„en óvinar sins
skyli engi ma8r
vinar vinr vera,“
þegar hann bau8 Austurríki alú8 og vinfengi fyrir hönd J>ýzka-
lands. Annars er þetta hollræ8i að vorri hyggju misskili&, ef
meira er í þa8 lagt, enn a8 vant sje vi& því a8 sjá, a8 ver8a
hvorugum ódyggur, því takist hitt, a8 gera bá&a sátta og sam-
mála, þá er vináttan efnd vi8 þá me8 fegursta móti. þa8 er
einmitt þetta, sem vjer ætlum, a8 Bismarck hafi ásett sjer, og
þa8 þykir oss hi8 þríþætta samband bezt sanna. Menn geta a8
vísu sagt, a8 tvíræBnin sje ekki öll úti fyrir þetta, og geta
j þegar vjer byijum þenna þátt (í byrjmi maí inánaðar), er stríð sagt
Tyrkjum á hendur af Rússa hálfu.