Skírnir - 01.01.1884, Side 7

ALMENN TÍÐINDI.
9
bezt, og hitt, að menn hætti að liafa hernaðarfrægð og hernað-
arafrek í þeim metum, sem títt hefir verið að undanförnu.
Enn fremur: svo öflugar hervarnir, að engum þyki árennilegt
ofrið að hefja (!), og í fjörða lagi þau áhrif, sem inir stórkost-
legu aðflutningar frá vesturheimi hljóti að hafa á markaðina
og fjárhag eða íjárreiðumagn ríkjanna í vorri álfu. Holtzendorff
segir, að það sem sósialistar og byltingamenn kenna um afnám
herbúnaðar og vopnaburðar, muni reynast hverjum óhapparáð,
er því fylgja, og hvað sem hver af taki um þetta mál, þá sje
það frátakssök fyrir þjóðverja að bregða af sínum háttum. —
Af þessu er hægt að sjá, að þeir eru í rauninni á einu máii,
lögvitringurinn og hermaðurinn í Kladderadatsch. það er
herafli og vígafl þjóðverja, sem tryggir friðinn bezt í Evrópu.
{>að er einmitt þetta hlutverk, sem þeir Vilhjálmur keisari og
kanselleri hans (Bismarck) hafa að sjer tekið, að gera þfzka-
land að meginverði friðarins, láta það ógna þeim „með sveip-
anda sverði“, sem yfir ófriðarráðum búa, en bjóða hinum í
skjól skjaldborgar sinnar, sem við það vilja að sambandi hneigj-
ast. Hjer hefir líka drjúgum á unnizt árið sem leið. Sam-
bandið við Austurríki og Ungverjaland er endarnýjað, og
Italía varð skjótt þriðji þátturinn i strengnum. Menn efast
ekki heldur um, að fleiri sje lcomnir í tengsli við þetta banda~
lag, og ætla að þau hafi orðið erindislokin, er lconungar Serba
°g Rúmena ferðuðust í sumar til Vínar og Berlínar, og siðar
Alfons Spánarkonungur til Vilhjálms keisara, og fylgdu honum
bl hersýninganna. þaðan höfðu þeir lika sjón sögu ríkari, þeir
höfðu sjálfir sjeð, hverir afburðagarpar þjóðverjar eru, þar sem
til herlistarinnar kemur. þau blöð — t. d. Norddeutsclie Al-
gemeine Zeitung —• drógu sizt dul á (i fyrra vor), þegar kunn-
ugt var orðið um samband þeirra þriggja rilcja, sem nú voru
nefnd, að við ófriði mætti helzt búast frá Fralcklandi; þess-
vegna væri ekkert náttúrlegra, enn að önnur eins friðar ríki (!) og
Þyzkaland, Austurríki og Ítalía legðust á eitt að verja þjóða-
iriðinn. þegar menn hyggja að, á hverjum Frakkar mundu vilja
helzt skeyta skapi sinu, þá liggur í augum uppi, að það geta
vart aðrir verið enn þjóðverjar, og þvl verður bandalagið að