Óðinn - 01.01.1929, Page 25

23
Ó Ð I N N
hvar sje hið fagra furðuland,
er farveg henni Ijær.
Kom, hjartansljúfa lííið mittl
og lít í barm þjer inn,
sem eg í djúpu augun þin
og upptök hennar finn.
II. Við.
Á hverjum stað við eigum bú og bæ
und bliðsól lífs, þótt kaldan stundum viðri.
Hvað hirðum við um heimsins frost og snæ,
ef hlið við hlið við njótum samlífs æ?
Pá búum við í okkar Eden miðri
og æðrumst lítt þótt kaldan stundum viðri.
Pótt verða kunni brestur efnum á,
mun okkur freyða nautn úr lifsins bikar;
við hyljum reynslumerkin brend á brá
und blómsveig hjartans vermireiti frá.
Pá verður sætt hvert sorgartár, er blikar,
og sælunautn hver dropi’ í lífsins bikar.
Með dagsbrún hverri Ást sem Æska fríð
i endurnýjung Ijómar björt og fögur.
Hvað hirðum við um horfna æfitið?
Við hugsum fram í timann ár og síð,
er flytur okkur kvæði og segir sögur.
1 sóiskins dýrð skín okkur lífsbraut fögur.
Við reisum okkur himin heimi f,
því hans við þörfnumst nú sem eiliflega;
og virði sorga þekkjum við, og þvi
skal þraut hver verða okkur blessun ný.
Á sólskinshæðum lifsins, laus við trega,
við lifum tvö í kærleik eilíflega.
III. Mig heilla þær hægstrauma lindir.
Mig heilla þær hægstrauma lindir
í haglendið iðgræna, bjarta;
mig lýr þessi brimsjóabræði
er brýtur mjer sifelt við hjarta.
Mig langar úr útlegð; jeg engan
á að, sem mjer vinarhönd ijettir,
jeg þrái nú bliðviðrisblceinrt,
er bálviðri stormsins fer eftir.
Seg ekki að alt sje lífið
ein eilíf, hvíldarlaus senna,
fórn ástriðna tindrandi tundra,
er taugarnar spenna og brenna.
Hvort spegla’ ekki heiðvötnin hæðir
guðs himins í einskærum friði?
og líða þau eigi i ægi
fram engið með lifsöngva niði?
Eins þrái’ jeg í heiðlindum hugar,
frið himins að spegla jeg megi —
til liðsinnis stundum þeim standa,
er stríðandi flnna hann eigi . . .
Sigurður Skagfield söngvari.
Hann hefur nú lokið námi erlendis með besta árangri.
Hefur liann nýlega sungið opinberlega í Noregi og fengið
mikið hrós fyrir í norskum blöðum. Á námsárunum
hefur hann öðru
hvoru dvalið hjer
heima á sumrin, ým-
ist í átthögum sínum
í Skagafirði eða hjer
í Reykjavík, og er
fyrir löngu orðinn
hjer þektur og vin-
sæll söngvari. Hann
hefur dvalið hjer i
Reykjavík um tíma i
vor og sumar og
haldið hjer eina söng-
skemtun með aðstoð
Páls Isólfssonar, og
dáðust menn mikið
að söng hans. Svo
ætlar hann að syngja
hjer í kaþólsku kirkj-
unni i suraar við
vígslu liennar og við
móttöku van Rossum
kardínála, sem kem-
ur hingað til að vígja hana. Ælla má, að Sigurður Skag-
field eigi góða framtíð fyrir höndum að námsárunum
loknum, sem án efa hafa verið honum, eins og mörgum
öðrum, erflð.
Ó, fagnandi’ eg eitt sinn kem utan
og útlegðar tárin min sjatna,
og hvílist i haglendi grænu
við hægstreymi lifandi vatna.
IV. Þá og nú.
Um miðnótt máninn glóði
og maiblómin fríð,
og elskan hugði jeg alsæll þá
mundi eilífa vara tíð.
Nú glóir miðnótt gaddi
og greftruð elskan blíð.
Nú þykir mjer inndælla öilu það,
að örstutt lífs er tíð.
Úr Enok Arden.
Alt upp á gnípu fjallið skógi skrýtt
hann hefjast sá, og rjóður þess og rinda
liðast um braltann eins og braut til himins,
drúpandi krónur kókópálmans blika,
Sigurður Skagfield söngvari.