Óðinn - 01.01.1929, Side 40

40
ÓÐINN
Símun av Skarði.
Svo heitir raerkur kenn-
ari í Færeyjum, sem dvaldi
bjer lengi í vor og ferð-
aðist töluvert um landið.
Hann er fræðimaður og
hefur mikið kynt sjer ís-
fenskar bókmentir, bæði
fornar og nýjar. En ekki
hefur hann fyrri komið
hingað til lands. Ung-
mennafjelögin hjer í bæn-
um hjeldu honum veitslu
og leiðbeindu honum á
ferðum hans.
jeg hef þekt. Og þó að þjóð vor ætti ekki nema
fáa slíka menn, þá væri ástæða til að vona að
þjóðlíf vort ætli bjarta framtíð fyrir höndum.
Þá væri gaman að vera framtíðarmaður í landi
möguleikanna.
Hans starfssvið var í afskektum, fátækum og
fámennum dal, sem á erfitt með að hafa sam-
bönd v.:ð umheiminn, enginn sími, enginn veg-
ur o. s. frv.
Hans starfstími var svo stuttur, hann átti svo
mörg áhugamál; hann virðist vera á sínum and-
legu uppvaxtarárum, þegar kallið kemur að
starfstíminn sje á enda. En samt hafa flestir
eða allir þeir mörgu, sem þektu hann, eitthvað
að þakka honum, og sem dæmi upp á traust
það og virðingu, sem hann naut innan síns
hrepps, má benda á, að hann var sjálfkjörinn
fyrsti maður, hvar sem á manni þurfti að halda
til að vinna fyrir sameiginleg fjelagsmál, enda
hlóðust trúnaðarstörfin óspart á hann, og er það
næsta eftirtektarvert, hversu vel og trúlega hann
leysti þau öll af hendi, þegar maður tekur með,
að jafnframt hefur hann stórt heimili, og ótelj-
andi einstaklingar, sem leita hjálpar hans í hvers-
kyns vandamálum, andlegum og verklegum, en
þó sjerstaklega er ástæða til að undrast, þegar
maður veit, hve heilsan var oft og tíðum veil,
hversu afkastamikill og velvirkur hann var í
öllu þessu.
Hann var, eins og svo vel hefur verið að orði
komist um hann, sannur foringi, sannur sveit-
arhöfðingi, en hann var meira en sveitarhöfð-
ingi, því hann hafði meiri áhuga en flestir aðrir
fyrir almennum hjeraðsmálum, og var ötull og
góður starfsmaður og fjelagi í flestum fjelags-
skap hjeraðsins, þeim er til velfarnaðar og þroska
horfði, s. s. ungmennafjelagsmálum, kaupfjelags-
og sláturfjelagsmálum o. fl., og var jafnan tillögu-
góður og ráðhollur, hvar sem var.
Hann var hreppstjóri, sýslunefndarmaður,
safnaðarfulltrúi, sáttanefndarmaður, hreppsnefnd-
armaður, Kaupfjelags- og Sláturfjelagsdeildar-
arstjóri um skemri og lengri tíma, auk þess sem
hann var lengi í stjórn búnaðarfjelags og ung-
mennafjelags sveitarinnar, og einn af fremstu
mönnum þess fjelags við stofnan þess og störf
jafnan síðan, og ekki síst þar leysti hann mesta
þrekvirkið og mesta vandaverkið. Og það má
segja um öll þessi mörgu trúnaðarstörf, nærri
því undantekningarlaust, að af engu þeirra Ijet
hann fyrir aðra ástæðu en þá, að hann sjálfur
óskaði eftir lausn, sem oft gekk erfiðlega að fá,
en flestum gegndi hann til dauðadags.
Jafnframt bókhneigð hans og námfýsi kom
snemma í ljós mikil trúhneigð, enda var það
ekki undarlegt þeim, sem þektu móður hans
og heimilislífið á Skarði, þegar Porsteinn var
að alast upp. En þegar heilsan fór að hila og
hann gat ekki yfir lengri tíma unnið erfiðis-
vinnu, og átti erfitt með svefn, hneigðist hugsun
hans enn frekar að trúmálum og var hann
mjög áhugasamur um þau mál, og hafði sjer-
staka ánægju af að tala um þau, einkum við
þá, sem í því efni áttu víðsýni og skynsemi, og
hann var jafnan mjög bjartsýnn á framtíðina
hæði þessa heims og annars. Hann var í orðs-
ins eiginlegustu merkingu ljóselskur og ljós-
stkinn. Yildi rýma í hurtu allri dimmu og öll-
um kulda, og honum hepnaðist það flestum
öðrum fremur. Það var eins og glaðnaði yfir
manni og maður kæmist í betra skap í nær-
veru hans. Það var eins og straumar hlýleika
og velvildar streymdu jafnan út frá honum. Og
þessu til sönnunar mætti benda á, að afarmargir
þeir menn, sem þektu Porstein, hafa látið sjer
þau orð um munn fara, að honum lífs og liðn-
um, að af öllum þeim mönnum, sem þeir þektu,
og af öllum sínum vinum, söknuðu þeir mest
Þorsteins Tómassonar.
Það þarf enginn að ætla að Þorsteinn hafi
látið sig litlu skifta það, sem í daglegu tali er
nefnt stjórnmál, eða almenn þjóðmál; einnig
þar var hann mjög áhugasamur, og er það trúa
mín, að hefði honum enst heilsa og líf, þá hefði
Símun av Skarði.