Óðinn - 01.01.1929, Qupperneq 41

ÓÐ I N N
4 í
hann þar orðið mjög framarlega og áhrifarikur
maður. Flokksfylgi var honum aldrei neitt að-
alatriði. Hann vildi þar sem annarstaðar skipa
sjer þar sem honum þótti mest heilbrigði og
líkindi mest til almenns velfarnaðar sem flest-
um. Og hann var á stundum ranglega skilinn
af þröngsýnum efnishyggjumönnum, sem ætla
oft að víðsýnir áhugamenn um almenn mál
miði alt við sína eigin hagsmuni. Hann lagði
lika afarríka áherslu á að þeir, sem framarlega
standa, væru vandir að virðingu sinni, og hefðu
hreinan skjöld.
Þorsteinn var fremur lágur maður vexti, en
vel limaður og samsvaraði sjer vel. Fjörmaður
mikill, Ijettur í spori og skjótur í hreyfingum.
Bjartur yfirlitum, grannleitur í andliti og friður
sýnum. Augun fjörleg, gáfuleg og góðleg. íþróttir
stundaði hann nokkuð í æsku og var bæði lið-
ugur og mjúkur.
Hestamaður var hann töluverður, hafði gaman
af þeim, og átti jafnan góða hesta.
Hann var framúrskarandi geslrisinn og skemti-
legur heim að sækja, glaður í viðmóti og við-
ræðugóður, enda voru oft gestir á heimili hans.
Áður en jeg lýk við þessar línur, vil jeg taka
það fram, að Þorsteinn var svo varkár bind-
indismaður alla tíð sem nokkur maður getur
verið. Mjer finst ekki síst þar stafa Ijómi frá
minningu hans, mannsins, sem á fermingardegi
strengir heit, og heldur með svo miklum heiðri
og sóma, að þar fjell aldrei svo mikið sem ryk
á. Og þar finst rnjer að jeg sjái einn af þeim
hyrningarsteinum, sem gerðu Þorstein að þeim
ágætismanni sem hann varð. Þar finst mjer
hann standa allra næst sem fyrirmynd, sem
leiðarstjarna öllum þeim, sem sigla þann villu-
gjarna sjó. Og hvort sem æfin er lengri eða
skemmri, þá er slíkt í orðsins eiginlegustu merk-
ingu að vera hugsjón sinni trúr, og ná að end-
ingu hinni hamingjusömustu lendingu á bjarma-
landi vonanna. En hversu margir missa eigi
sjónar á markinu á leiðinni og ná aldrei tak-
markinu?
Árið 1909 kvæntist Þorsteinn eftirlifandi konu
sinni, Árnýju Árnadóttur frá Þingnesi, sem nú
harmar mjög mann sinn, og finnur, að frá henni
hefur verið tekið svo afarmikið, en sjer jafn-
framt, að henni hefur verið gefið meira en
flestum öðrum. Var hjónahand þeirra mjög
ástúðlegt, og fyrirmynd um marga hluti. Mintist
Jóannes Patursson,
kongsbóndi á Kirkjubæ í Færeyjum, skamt frá Pórs-
höfn, er einn hinn kunnasti og umsvifamesli maður
þar í eyjunum nú
á síðustu tímum.
Hann er af góðum
ættum kominn og
hafa ættmenn hans
nú alllengi setið á
Kirkjubæ, sem er
gamalt biskupsset-
ur. Hann á iiú sæti
á Landspingi Dana
fyrir Færeyjar, en
áður var hann um
eilt skeið Fólks-
þingsmaður. Hefur
mikið að honum
kveðið í sljórnmála-
baráttu Færeyinga
og hann verið helsti
forvigismíiður þess
flokks, sem krefst
sem víðtækastrar
sjálfstjórnar fyrir
eyjarnar. Hann er
kvæntur íslenskri
konu, frá Karlsskála í Reyðarfirði, og er dóttir þeirra
gift Porsteini Scheving lyfsala hjer í Reykjavík.
Þo rsteinn lika oft á, hversu mikils virð iværi að
eiga gott heimili, og slíka umh}rggjusemi í veik-
indum sem hann ætti.
Eignuðust þau tvo syni, sem báðir lifa, og
eru mjög mannvænlegir. Jeg vona að framtíð
þeirra blessist og blómgist, og jeg á enga ósk
betri handa þeim en þá, að þeir likist föður
sínum sem mest. Og jeg á heldur ekki aðra ósk
betri handa fósturjörðinni en þá, að hún eign-
ist sem flesta slíka syni.
Hann var jarðsunginn að Lundi hinn 11.
nóvember, að viðstöddu meira fjölmenni en
minnugir og skýrir menn, sem nú eru 80 ára
og altaf hafa dvalið í Lundar-sókn, muna eftir,
og ætla mætti að aldrei hefði fjölmennari jarðar-
för farið fram að Lundi. Er þetta vottur þakk-
lætis þess og virðingar, er sveitungar Þorsteins
og aðrir báru til hans.
Ari Guðmundsson.
0
Jóannes Patursson.