Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1884, Síða 131

‘31
að beita skarpleik sínum og þenja sig út í allar áttir
með alls konar sprenglært gjörræði; þó að það komi
einna sízt fram hjá Guðbrandi. Hann gjörir ráð fyrir
þrem völvum (Sibyls) og skiptir kvæðinu eptir því í
þrjá flokka, og eru það áhrif frá ritgjörð Dr. Bangs.
Hefði íslendingur samið þessa ritgjörð, þá mundi hafa
verið gengið fram hjá henni þegjandi, eða hún hefði
kannske fengið að njóta þess óvænta (og réttláta) heið-
urs að verða kölluð „absurdity‘!1. þ>enna dóm fellum
vér ekki alveg ástæðulaust, því að þótt allir menn viti,
að íslendingar eru þeir hinir einu kraptar og sá hinn
eini aðalgrundvöllur bæði að fornu og nýju, sem öll
norræn fornfræði hvílir á (þó að margir aðrir útlendir
menn hafi einnig stoðað þessar rannsóknir ágætlega,
Jakob og Vilhjálmur Grimm, Konráð Maurer, Theodor
Möbius), þá er í innganginum gengið fram hjá lang-
flestum, og þeir hinir fáu, sem nefndir eru, eru gjörð-
ir ómerkilegir og enda óhæfir — eg þori að fullyrða,
einmitt af því þeir eru íslendingar, því að þar á móti
eru margir lítt merkilegir útlendir menn nefndir og
lofaðir, sem ekki geta sett saman tvö íslenzk eða nor-
ræn orð rétt, þar á meðal Olafr Worm, sem hafði allt
sitt norræna vit úr Brynjúlfi og Arngrími, og stoðaði
þó litið. Sumt er nefnt einungis til niðrunar: J>annig
verðum vér að mótmæla því, að i „Lexicon poeticum“
(the dreary pages of L. P. I, CIX) sé ekkert hirt um
neina nákvæmni (wholly neglects textual criticism, I,
XCVI); vér könnumst við það, að þar er eigi mikið
af „comparative methoden þó ætlum vér, að þar sé
I) Karl Mullenhoff, hinn frægi lærisveinn Jakobs Grimms, hefir
nú nýlega hrakið þessa Síbilju-skoðun í Vta. bindinu af „Deutsche
A-ltertumskunde“ (1883); en sumir hafa haldið með henni líklega af
persónulegum kunningskap við einhverja Norðmenn.
9'