Eimreiðin - 01.01.1904, Qupperneq 32

32
A t h s. Grein þessi er þýðing á danskri ritgerð, (»Den islandske Kvinde og
hendes Dragt«), sem næstliðið ár birtist í »Tidsskrift for Industri*, Hér er þó slept
nálega ^/3 framan af þeirri ritgerð, sem aðallega er um réttarstöðu íslenzkra kvenna
í fornöld. í frumritgjörðinni eru og miklu fleiri myndir, 77 alls, en margar þeirra
snerta lítið sögu íslenzkra kvenbúninga. í þýðingunni hafa fáeinar smábreytingar
verið gerðar á einstöku stað og ber ritstjórnin ábyrgð á þeim. í*ó hér sé fljótt yfir
sögu farið, vonum vér að ritgerðin verði mörgum kærkomin, því bæði hún sjálf og
myndirnar gera mönnum mun auðveldara að glöggva sig á sögu íslenzka kvenbún-
ingsins, og gæti hún því orðið mikil leiðbeining og góður grundvöllur undir fyllri
ritgerð og nákvæmari um þetta efni, sem full þörf væri á fyrir Islendinga sjálfa að
fá, og mörg tildrög eru til í ritgerðum Sigurðar heitins málara, bæði í Nýjum félags-
ritum og Forngripasafnsskýrslum hans. Hins vegar nægir þetta yfirlit fyllilega fyrir
útlendinga, sem það og er skrifað fyrir.
RITSTJ.
Bjarni Thórarensen
og
Stephan G. Stephansson.
Líkingarnar eru það, sem fyrst og fremst einkenna skáldskap
Bjarna Thórarensens. Og þær eru svo mergjaðar, að það virðist
einkar vel til fallið, þegar hann talar um, að hann hafi fundið
kvæðakraft í brjósti sér.
Dæmin eru kunnari en svo, að þau þurfi að nefna; aðeins má
minna á, hvernig útsynningshljóðið verður í eyrum hans »sem
leiki náklukkur á loftramböldum«, þegar hann hugsar um lát vinar
síns; hvernig torfur, sem skolast hafa upp á grjóteyrar, verða af
sömu ástæðu í augum hans »dökk feigðarkuml« eins og »ógróin
leiði yfir jörðuðum ná« og hvernig hann notar »horfinn ilm« í
hinni yndislegu vísu »þá eik í stormi hrynur háa«.
Hvergi kemur þó betur fram, en í kvæðinu »Vetur« (»Hver
ríður svo geyst« o. s. frv.), hvernig skáldgáfa hans er samkynja
því ímyndunarafli, sem til forna skóp úr náttúrumögnunum Æsi
og Jötna.
Af því að ímyndunaraflið er svo ríkt, að það ber nærri skynj-
unina ofurliða, þá láta Bjarna betur líkingar en lýsingar, þó að
vísu væru til fagrar myndir af náttúrunni í huga hans, eins og sýna
þessi orð:
Sólgyltan man eg Múla
mæna þar völlu of græna o. s. frv.