Eimreiðin - 01.01.1904, Side 34

34
Og þetta:
Pað fór einsog vant er — hver uppspretta auðs,
sem orðið gat Fátækum bót,
varð gullsnara Fépúkans harðara heft
um hlekkbundinn Oreigans fót.
Ef til vill ber III. kaflinn (Ragnheiður litla) og IX. kaflinn
(Daginn eftir hlákuna) af öðru í þessum ágæta kvæðabálki, en
einstakar linur úr þeim geta ekki gefið mönnum rétta hugmynd
um kvæðin. • ,
í XVII. kaflanum eru þessi orð sannnefnd spakmæli:
Að ég væri fulltrúa’, að fyndist þó loks
í framtíðar ómælishyl
það gull, sem að óþekt í aurunum lá
og atvikið gróf ekki til1.
Algengari er nú ef til vill í mannseðlinu sá saur, sem
atvikin grafa ekki til, en það væri gaman að vita af mörgum
stöðum í íslenzkum bókmentum, þar sem jafn djúpviturleg hugsun
væri sett fram af annari eins snild og öðru eins afli og gert er f
þessari gullgrafaralíkitigu.
í erfiljóðum eftir Stephan G. Stephansson er þetta:
. . . »þann flaðrarafans
þú fyrirleizt sjálf, sem á leiði hvers manns
með leirugum loftungum blaðra«.
Mér finst, að líkt þessu mundi Bjarni Thórarensen hafa getað
komist að orði.
Pað kvað vera von á, að kvæði Stephans G. Stephanssonar
komi bráðum fyrir almenningssjónir í einni heild, og munu margir
hlakka meira til að sjá þá bók en flestar aðrar, sem út hafa komið
á síðari árum. Munu fleiri en sá, er þetta ritar, óska þess, að
kvæðunum verði raðað eftir aldri, svo að þess auðveldara verði
að gera. sér hugmynd af þessu vitra og sannorða skáldi.
24/ia. '03.
HELGI PJETURSSON.
1 Leturbreytingin eftir mig. Annars er það galli á kvæðunum, hvað margar
alveg óþarfar leturbreytingar eru í þeim.