Eimreiðin - 01.01.1904, Síða 46

46
hann pabbi þinn heldur ekki — undir niðri ber hann þó nokkra
virðingu fyrir mér — þó nokkra virðingu, —
Pér finst líklega að ég sé nokkuð lengi að finna nafnið handa
þér. En nú, skal ég segja þér, er það ég, sem fylgi bláu hring-
unum í reykjariðunni með augunum, — í. þeim, þessum iðandi
hringum, sem liðast út í loftið, get ég líka eygt ýmislegt skrítið
Pó ég sé orðinn skar, er ég samt ekki orðinn laus við alla draurn-
óra enn þá!
Ég sé yngismey og yngissvein ganga saman þarna úti á
sama stígnum mjóa; það er snemma vors eins og núna; það úir
og grúir af gulum vorblómum í grasinu og hinar beru greinar
trjánna læsa skuggum sínum saman í flækju út yfir mölina á stígn-
um. Enginn hefur hugmynd um að þau séu saman, enginn veit,
hvaðan hann hefur borið að, og hvernig hún hefur lent á vegi
hans í þessum smábæ; — þau ganga saman niður að skipalæginu,
þar sem þanglykt leggur af nýreknum þara, og samtal þeirra
er hvorki um heimili né búsifjar, heldur um drauma og æfin-
týri og um að fljúga í faðminn á allri þeirri hamingju, sem til
er í lífinu. Pau einsetja sér að hlaupast á brott í sameiningu,
langt út yfir öll heimsins höf, ekki borin á draumvængjum, —
nei, öðru nær, heldur blátt áfram hlaupast á brott í fullri alvöru
og sannreynd, — framundan þeim liggur sem sé sæflöturinn blár
og tindrandi, stafaður af geislum vorsólarinnar. —
Pau staldra við og hallast hvort fast upp að öðru, og þau
horfa út í bláinn, unz sólin bnígur á bak við fellin fyrir aftan þau;
og seglskipin þarna úti — nú, það eru reyndar ekki nema fáeinar
fiskiskútur, en þær glampa svo fagurlega í sólarlagsskininu þarna
úti í sæblámanum — svo dregur dökka húmblæju yfir alla geisla-
dýrðina óg sjórinn verður gráleitur og kuldalegur álits. Pá kemur
snöggvast hrollur í hana og hún þrífur fastar í handlegginn á
honum — og hún hallar sér í rósemi upp að honum og segir, að
ekkert í heiminum geti slitið hana frá honum.
Og það er heldur ekkert það til í heiminum, sem aðskilji þau
nóttina þá.
En þegar aftur fer að morgna — aftureldingin er hráslagaleg
og grá, og gustur stendur af hafi. Og hvassviðrisstrokur taka að
hvína gegnum öll mjóstrætin í þorpunum, og þungar, þarabólgnar
öldur ryðjast inn á höfnina, og eimskipið marrar við hafnargarðinn
og kolamekkinum úr reykháfi þess slær niður á við. Pá dóu