Eimreiðin - 01.01.1904, Síða 60

6o
Hjálmari, og er þó vísa G. F. góð. — Ofurlitlum áhrifum hregður og
fyrir frá Þorsteini Erlingssyni (t. d. bls. 47, 78,' 96 og víðar) og eru
þau til góðs, það sem það er; en þau eru næsta lítil. En sýnileg
áhrif frá öðrum skáldum en þessum tveimur, hyggjum vér að verði erfitt
að finna.
Hins vegar hefur G. F. í seinni tíð augsýnilega orðið fyrir annars
konar áhrifum. Og þessi áhrif virðast aðallega stafa frá unnustu hans
og ástum, sem hafa orðið göfgandi fijóregn fyrir sál hans og anda.
Þess var einu sinni getið í Eimr. (III, 199), að ekki væri alt ætíð sem
smekklegast hjá G. F. né laust við tilgerð, eins og einurð hans og þor
stundum fengi á sig nokkurs konar gleiðgosablæ. En góður efniviður
væri í honum; það þyrfti aðeins að hefla hann og fága, því hann
væri enn að mestu leyti eins og hann hefði vaxið í skóginum og því
eðlilega nokkuð kvistóttur. Alt þetta hefir nú stórum lagast með aldr-
inum. Gleiðgosablærinn er algerlega horfinn og á tilgerðinni ber nú
mjög lítið, þó enn megi sjá nokkrar menjar hennar í ýmsu orðavali.
Tilgerð verðum vér og að kalla það, er hann (bls. 27) talar um »A1 fa
vona og óska« sinna, í staðinn fyrir »upphaf vona og óska« sinna.
Því »Alfa«, sem er nafnið á fyrsta stafnum (A) í gríska stafrófinu,
táknar í þess konar orðatiltækjum ekkert annað en »upphaf« (»Alfa
og Omega« = upphaf og endir). Ef höf. hefur þótt of hversdagslegt
að brúka orðið upphaf, þá hefði legið nær að brúka »Ár« (nafnið á
fyrsta stafnum í rúnastafrófinu forna), heldur en að vera að seilast suð-
ur til Grikklands eftir nafni, sem fæstir íslendingar munu kannast við.
En sem sagt, rostinn og tilgerðin eru á förum hjá G. F., og að það
er að þakka unnustu hans og ástum fremur öllu öðru, má sjá af
þessari vísu (bls. 66—7):
Ef þú með mér værir, vina, Óðar legði eg af mér hýðið
vildir ganga út í stríðið: allan skrápinn, hjartans vina.
Unnustan hefur orðið við tilmælum hans og hann hefur haldið loforð
sitt. En áhrif unnustunnar eru enn víðtækari. Áður var G. F. van-
trúarmaður, en hún hefur gert hann að trúmanni. Hann segir sjálfur,
að »trúin hafi flúið sig í æskunni« (bls. 44) og að hann hafi þá týnt
bæn bernsku sinnar (bls. 76). 1893 efast hann stórlega um að nokk-
urt líf sé til eftir lífið hér á jörðunni (»ef gátu þeirrar ráðningu nokkur
annars sér«, bls. 95; »en eitt er víst: það að engir bijóta um eilífð
friðinn, sem dánir njóta« bls. 91). 1895 er efinn orðinn miklu minni
(»en ef til vill dagar þó eftir hinztu nótt«, bls. 12), en þó enn tals-
verður og eins framan af árinu 1896 (»Annars heims í vonarveri —
verði um nokkuð slíkt að gera«, bls. 107); en síðar á því ári virðist
hann þó vera farinn að trúa á annað líf (bls 110). 1898 bólar þó
enn á efanum (»Getur það verið: þú vakir?«, bls. 21), en trúin er
þá samt orðin yfirsterkari (»Þú hlýtur að vaka«. »Ég sé að þú
vakir«, bls. 21). Og það er engum blöðum um það að fletta,
að það er unnustan, sem hefur gert hann trúaðan (»Því sýnileg
ímynd hins sannhelga guðs er sálin í elskunni minni«, bls. 44).
Sama árið (1898) er hann kominn svo langt, að hann getur beðið til