Eimreiðin - 01.05.1913, Síða 15

89
III. VÍÐSÝNI.
Upp frá láði loks ég náði
lúður efst á tindinn hér,
og þá ströngu eftir göngu
útsjón gefst, sem hugnast mér.
Hólar, grundir hverfast undir
hæða svif og fá sér leynt;
lokast nærsýn, lýkst upp f jærsýn,
ljóst er yfir, skygnið hreint.
Eg sé fjöllin, alda tröllin,
innlönd græn og vötnin skær;
snæhjálmaða, sólfágaða
sé ég mæna jökla fjær.
Sjónarvíddir vel fær prýddar
veðurbráin röðulskírð,
sjá hve glitar logflug lita
landið háa í sinni dýrð!
Sæll á meðan mæni’ eg héðan,
muni værðir drauma kýs;
blíðri laðan bendir glaðan
blásveipt fjærðar töfradís.
Fyll minn anda, fegurð þanda,
furðulig er blasir við!
Pakka má hann, ef að á hann
aðeins þig og víðsýnið.
IV. KVEÐJA FARFUGLANNA.
Á flótta sumar fer með hrað,
og fölnar hlíð og þústnar að;
oss kólga minnir kaldri raust
á kveðju mál, er byrjar haust.
Vor sumarvist hér enduð er,
þar yndisdaga lifðum vér
við leik og önn, við sveim og
söng
og sældarkjör um dægur löng.
Vér eigum vora heimstöð hér,
og hingað vor hvert brjótumst
vér;
hér ólumst vér, hér er oss værst
að unnast hér og syngja kærst.
Vor sumarfold! vér þökkum þér,
við þig að skilja sárt oss er,
en frera tíð er fer í hönd,
þá fljúgum vér í hlýrri lönd.
Og hópum saman þjótum þá
á þöndum vængjum yfir sjá
á suðurslóð, þó sýnist langt,
svo sérðu’ oss ekki vetrarlangt.
En dreyma mun til þín oss þar;
og þig til vor, þó skilji mar.
Nú vertu sæl! Vér vitjum þín,
er vorsól næst á himni skín.
STGR. TH.