Eimreiðin - 01.05.1913, Qupperneq 24

98
af því. Og í síðasta sinn gekk nú Anna Marja aftur fyrir barnið sitt
og hnykti treyjukraganum hans duglega uppávið.
— Húsmóðirin kom út úr bæjardyrunum með laglegan nestis-
böggul í hendinni.
Kálfarnir stóðu og móktu í tengslunum, lyftu bara við og
við íramfæti, til þess að bægja frá sér flugum.
»þakka ykkur nú kærlega fyrir drenginn, að hann fékk að
fara með hinum börnunum; slík og þvílík skemtun fyrir hann;«
sagði Anna Marja.
»Já«, svaraði Marja Sigríður, og studdi hendinni á ístruna,
»þau eiga góða daga nú á tímum hjúin okkar; það er eitthvað
annað en þegar ég var ung! Nú fer bráðum ekki að vanta mikið
á, að jafnt gangi yfir alla, hvort sem það eru bændabörn eða
tómthúskrakkar. Og hugsi maður út í það, þá finst manni þó það
ætti að vera einhver munur á manns eigin börnum og vanda-
lausum.
Pað finst mér að minsta kosti!«
»Hérna er nestið þitt«, sagði hún og vék sér að Jóni litla.
»Ef þú leifir einhverjum bita, þá kemurðu vonandi með hann
heim aftur. —
Komstu svo af stað með kálfana; og hegðaðu þér vel; það
vekur minst umtal.«
Jón litli tók við nestinu og hottaði á kálfana. Anna Marja
gekk hægt á eftir.
Utan við hliðið fletti hún upp svuntunni sinni röndóttu og fór
ofan í pilsvasa sinn.
»Stefán hefir víst ekki vikið þér neinu til ferðarinnar?« sagði
hún og fór að rekja sundur pappírssnipsi.
»Ne-ei!«
»Nei, ég bjóst við því. —
Hérna er 25-eyringur, sem hann pabbi þinn bað mig að
færa þér.
Hann er að grafa mó í dag; þú ferð þar rétt framhjá. Pú
ættir að heilsa upp á hann út um lestargluggann; það mundi
gleðja hann.
Og mundu mig um að týna nú ekki skildingnum þínum,
barnið mitt; það er ekki svo margt um þá hjá okkur.
Og farðu nú vel með fötin þín!
Jæja, vertu nú sæll Nonni minn! Og góða ferð!«