Eimreiðin - 01.05.1913, Qupperneq 28

102
urinn, sem kveikt hafði vonarneistann hjá honum, kom upp úr
öðru húsi á bak við stöðina. »Eg nœ ’enni ekki, ég næ ’enni
ekki!« stundi hann upp með grátekka, um leið og hann vatt sér
inn á stöðvarpallinn og sortnaði fyrir augum.
En hvað það var tómlegt þarna! Hænsnin trítluðu í makind-
um inni á milli gljáskygðra brautarteinanna; og stöðvarklukku-
ólin dinglaði ofurrólega fram og aftur í morgunblænum.
Augun í Jóni litla urðu óeðlilega stór, þegar hann sperti þau
upp og starði út eftir tómum brautarteinunum, og leit svo hærra
og hærra út í vonlausan sjóndeildarhringinn.
Stöðvarstjórinn, grannur maður og harðleitur í andliti, kom
út á stöðvarpallinn.
»Áttir þú að fara með í skóginn?*
»Já«, sagði Jón litli með grátekka í kverkunum, eins og hon-
um yrði nú fyrst ljóst, hvílíkum óskapa vonbrigðum hann hefði
orðið fyrir.
»Já, hver sem ætlar sér með eimlestinni, verður að sjá um
að koma í tæka tíð«, sagði stöðvarstjórinn, eins og hann væri
að þylja upp úr reglugjörð.
»Já, en ég varð fyrst að flytja og tjóðra kálfana«, snökti
Jón litli.
»Ert það þá þú, sem ert hjá honum Stefáni í For?«
Jón litli játti því.
»Ég lét eimlestina bíða í fimm mínútur fram yfir venjulegan
tíma, af því hann Pétur kennari bað mig svo innilega um það;
það hafði víst sést til ferða þinna; — en þegar þú varst þá ekki
enn kominn — —«
í þessu bar konu stöðvarstjórans þar að:
»Aumingja pilturinn! varð hann eftir!« Hún leit framan í
hann og sá, hvað hann var grátbólginn.
»Komdu inn með mér og fáðu þér kaffisopaU
Þessi góða frú gaf honum líka kökur. Jón litli tylti sér að-
eins yzt á bríkina á fína legubekknum og þorði varla að líta
upp fyrir feimni, meðan hann var að sötra í sig kaffið hálfsnöktandi.
En ekki er lán lengur en léð er. Undireins og hann var bú-
inn úr bollanum, laukst hurð vingjarnlegu frúarinnar á bera hæl-
ana á Nonna litla.
(Pýtt af G. G. og V. G.).