Eimreiðin - 01.05.1913, Síða 53

127
þess í verkinu (»Þótt synir mínir unni mér í orði, — þeir eru færri,
er sýna það á borði«).
f’órarinn Tulinius hefir bæði með starfsemi sinni og öllum lífsferli
fært okkur heim sanninn um það, hve öll einangrun er oss óholl og
hve mikið við gætum grætt á góðu sambandi og fjörugu viðskiftalífi
við aðrar þjóðir. Jafnvel sjálf persóna hans sannar okkur þetta. Í’ví
hann er sjálfur kynblendingur, ekki íslendingur að blóði til nema í
aðra ættina, ,— eins og Albert Thorvaldsen og Niels Finsen,
Hann er því lifandi dæmi þess, hve holt það geti verið og heillaríkt
fyrir íslendinga að sverjast í fóstbræðralag og blanda blóði við aðrar
þjóðir. y G
Björg ljósmóðir.
Á stígnum milli fjöru og fjalls
ég fann þig, heima við;
þú bjóst þar undir brattri hlíð
við blæ og sólargrið.
Svo vítt sem renna vötn í fjörð,
þú varst að kostum ræmd;
af hjarta þínu hafðir met
og höndum þínum sæmd.
Af hjúkrun varstu héraðskunn,
því húsfreyjunum var
að höndum þínum líkn og lið,
þó lærdóms nyti ei þar;
því móðurerfð og guðleg gjöf
var greind og lægni þín,
sem entist þér og aldrei brást
og altaf neytti sín.
1 fjaðragisnum ferðaham
ég fór um þennan stig,
og gegnum hús þitt gatan lá,—
þú gekst nú fyrir mig.
En þá er gata þvert um hús
og þar er risna gild,
sem boiib er að borði og sæng
og beini að hvers manns vild.
I þínum litla, þrönga bæ
var þrautalending mörg,
er fokið var í flestöll skjól
og fátt um líkn og björg.
Og að þér dreif á aftni síð
hið örbirgasta lið,
sem þáði gefins þér úr hönd
með þökkum næturgrið.
Pú bjóst þar undir blásnum mel,
en brekkan niðri þar
var öll af töðu undir lögð,
er ávöxt mestan bar.
En bóndi þinn með hönd og hug
að hálfu á sjónum bjó,
og harla margan happafeng
að húsi ykkar dró.