Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 48

• 304
MATTHÍAS JOCHUMSSON
[EIMREIÐIN
en ekki öll. Pýðing hans á Brandi Ibsens lá hátt á annan
áratug óprentuð í skrifborðsskúffu hans, kom loks út neðan-
máls í einu blaðanna og var svo sérprentuð — með smáu
Ietri, á gagnsæan dagblaðapappir.
Margt leirskáld heíir sent þjóð vorri kvæðakver sitt í
sniðgyltum sparifötum, en eftir langa bið lagði þýðingin
á Brandi land undir fót svona til fara — eitt af merkustu
ritum norrænna bókmenta í þýðingu sem víðast er snild.
Eg veit ekki hvernig síra Matthíasi hefir verið innanbrjósts,
þegar hann hugsaði um örlög þessarar þýðingar, en eng-
inn skyldi halda að þau hafi verið honum eggjan til
nýrra andlegra þrekvirkja. Hitt er víst að nokkurum árum
eftir að Brandur kom út, tekur hann að þýða engu minna
smásmíði en Sögur herlæknisins og er þá kominn fast að
sjötugu. Og síðustu kvæði sín og blaðagreinar skrifar hann
kominn að fótum fram, hálfníræður, meðan hann bíður
dauðans.
Sá íslendingur hefir aldrei lifað, að þörf hans til þess
að hugsa og rita hafi verið jafn rík, jafn sivakandi, jafn
ódrepandi og síra Matthiasar var.
Vér höfum átt skáld, sem hafa tekið honum fram að
vönduðu, fáguðu formi, smekkvísi, lýtalausri málfegurð.
Ekkert er hægara en að sýna fram á það, að nálega öll
hans ljóð eru meira eða minna gölluð og ófullkomin að ytra
búningi. þó hika eg ekki við að telja hann mestan brag-
snilling allra íslenskra skálda, og það af því, að honum
urðu allir hættir tungu vorrar, fornir og nýir, að leik.
Hrynhenda og dróttkveða, runhenda og fornyrðislag fóru
hugsun hans jafneðlilega, voru andlegum svip hans jafn-
samræm og öll rímbrigði og blæbrigði nýrri tíma hátta.
Pessi fjölhæfa braggáfa hans er auðvitað náskyld hinu,
hve sálarlíf hans var margþætt og auðugt, faðmur hans
víður, andi hans máttugur og háfleygur.
Ekkert islenskt skáld á stærri andstæður í ljóðum sín-
um en Matth. Joch. Persónuleiki hans tekur hamskiftum,
breytir anda, svip og ytra fasi frá kvæði til kvæðis.
Hann kveður af magnaðri hrifning um þjóðskörunginn