Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 52

308
MATTHÍAS JOCHUMSSON
r EIMREIÐIN
Paö er harpan, hert og orpin
Hekluglóð og jökulflóði,
vígð í Dvalins voða-bygðum
vöggu-óð og föðurblóði!
Særi eg yður við sól og báru,
særi yður við líf og æru:-
yðrar tungu (orð pó yngist)
aldrei gleyma í Vesturheimi.
Munið að skrifa meginstöfum
mannavit og stórhug sannan!
Andans sigur er æflstundar
eilífa lífið. Farið heilir.
Hitt kvæðið sem eg vildi minnast á er »Leiðsla«. Það
er svo stutt, svo látlaust og auðskilið, en fegurð þess svo
einkennileg, andi þess svo háfleygur að eg vona að eg
misbeiti ekki þolinmæði áheyrenda minna, við að hafa
það yfir.
Og andinn mig hreif upp á háfjalla-tind,
og eg horfði sem örn yfir fold,
og mín sál var lik ístærri svalandi lind,
og eg sá ekki duft eða mold.
Mér pótti sem hefði eg gengið upp gil
fult með grjótflug og hræfugla-ljóð,
fult með pokur og töfrandi tröllheima-spil,
uns á tindinum hæsta eg stóð.
Mér pótti sem hefði eg polað alt stríð,
alt, sem pola má skjálfandi reyr,
og mér fanst sem eg pekti ekki háska né hríð,
og að hjarta mitt bifðist ei meir.
Eg andaöi himinsins helgasta hlæ
og minn hugur svalg voðalegt por,
og öll hjarta míns dulin og deyjandi fræ
urðu dýrðleg sem Ijómandi vor.
En mín sál var pó kyr, pví að kraftanna flug
eins og kyrrasta jafnvægi stóð,
og mér söng einhver fylling í svellandi hug
eins og samhljóða gullhörpu-ljóð.