Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 107

EIMREIÐINj
RITSJA
363
Bókin er skrifuð af miklu fjöri, en á köflum ekki nóg strykað
út, þar sem of miklar endurtekningar eru, hljómfallið verður
þreytandi. Annars er alveg óhætt að kaupa bókina upp á það,
að hún er ekki leiðinleg. M. J.
Kristján N. Júlíus: KVIÐLINGAR. Winnipeg 1920.
Kristján N. Júlíus er löngu orðinn alþektur vestan hafs meðal
landa þar, og á siðari árum er hann einnig talsvert þektur hér
heima. Hann gengur oft undir höfundarnafninu K. N. eða Káinn,
og jafnan fylgir ljóðum lians glaðværð og kátína.
Kristján er gamanskáld. Hann getur sagt auðvirðilegustu hluti
með þeim hætti, að hægt er að hafa gaman af. Hann er rímari
ágætur, en gáfa hans birtist meðal annars í því, að hver staka
hans, svo að segja, er með einhverju ótvíræðu marki hans, og
það alveg án þess að hann sé að reyna að skera sig úr. T. d.:
Ef einhver sér mig ekki vera’ að moka, —
þessu svara þnnnig hlýt,
þá er orðið liart um skit.
Eða:
Hver sem ekki elskar svín
eins og rjóðan svanna,
hann er alla æfl sín
andstj'gð gróðamanna.
Eða smásetningar eins og þessar, þegar ein systir af 9 giftist:
Nú á Guðni eftir að eins átta dætur. —
Sá hefir nóg, sér nægja lætur.
Langmest er af svona gamanljóðum í bókinni, græskulausum
jafnan, en fyndnum og oft og einatt með kringilegustu orða-
tiltækjum og flækjum, og er það snild út af fyrir sig. En svo
bregður stundum fyrir, undir gamninu, djúptækum spakmælum.
Eg gæti trúað, að margur þj'rfti langt kvæði til þess að geta
komið þessari lífsspeki að, og fengi hana þó ekki eins skarpa
og Káinn gerir i þessari vísu, »Fótgangandi«:
Tíðum hér á tölti sést,
til þess eru líkur,
gefið mér þeir hefðu hest,
hefði’ eg verið ríkur!
Það var þarft verk, að safna þessum kveðlingum saman, en í
raun og veru hefðu þurft að vera miklu meiri skýringar með