Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 43

43
legum aöal-atriðum, skipuöu þaö sæti í huga fólks,
sem hin eilífu og óbreytanlegu sannindi guðs orös
eiga ávalt aö hafa. þá er barátta íslendinga fyrir trúar-
máli kristindómsins hófst hér í vesturbygðum, áttu þeir
vitanlega engar kirkjur til þess aö hafa guðsþjónustu-
fundi sína í. það hlaut þá aö losna um seremoníurnar
gömlu. þeim varö mörgum ekki framfylgt ineöan
menn voru í því ástandi. Sumt af þeim hlaut meðan
svo stóð að falla niöur. Menn neyddust til að gjöra
sér grein fyrir því, hvaö væri aðal-atriði í hinum
kirkjulega arfi sínum og hvað auka-atriði. Menn gátu
ekki annað en séð, að seremoníurnar voru auka-atriði,
sem ávalt mátti breyta. Eftir að kirkjur voru reistar
í hinum ungu söfnuðum mátti nú koma helgisiðunum
gömlu við eigi síður en í kirkjunum á Islandi. En til-
hneigingin í þá átt var þá orðin minni en áður. Og
þó að sumt af því tægi væri tekið upp aftur og jafnvel
bætt við stöku smámunum, sem ekki voru frá Islandi,
þá var þó hitt fleira, sem látið var eiga sig; og ekkert
kapp á það lagt, að koma samræmi á hjá söfnuðunum
í þessu tilliti, með því menn sáu, að smá-afbrigði í því
efni urðu engum til ásteytingar.—Að því, er kirkjulegar
seremoníur snertir, er smekkur manna all-ólíkur. Sum-
um finst hátíðarbragurinn í kirkjunni aukast við mikl-
ar og margbrotnar seremoníur. Aðrir kunna lang-
bezt við sig, þegar alt slíkt er 'sem einfaldast. Eg
fyrir mitt leyti er nú einn af þessum síðarnefndu. Mín
persónulega tilhneiging er miklu fremur í púrítanska
átt en kaþólska. þess vegna er eg líka söfnuði þeim
í Winnipeg, sem eg hefi nú þjónað í 17 ár, hjartanlega
þakklátur fyrir það, að hann meðal annars hefir aldrei
heimtað það af mér, að eg klæddist hempu eða rykki-