Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1932, Blaðsíða 101

103
Skyldleikaræktina verður því að nota með varasemi
þó hún geti leitt til fljótari og betri árangurs en aðrar
kynbótaaðferðir, er vel hepnast.
Sumir kynbótafræðingar hafa líkt skyldleikarækt-
inni við hárbeittan hnif, sem í hendi þess, sem vel kann
með að fara, sé hið ágætasta áhald, en skaðræði sé
hann í höndum óvita.
Ef búfé voru á að fara verulega fram, þá verðum við
að byggja á okkar eigin dýrum og helst án þess að
flytja þau til úr einu héraði í annað.
Einkum verður þó að forðast að flytja þau til úr
betri til lakari skilyrða. Reglan ætti að vera: Kauptu
aldrei kynbótadýr frá betri til verri skilyrða til þess
að ætla að mynda með því hreinan kynstofn.
Við verðum að reyna að koma upp sem hreinustum
kynstofnum og forðast að blanda þá öðrum ólíkum
stofnum, þvi með því rífa menn niður, ef svo mætti að
orði kveða, með annari hendi það sem upp er bygt með
hinni. Til þess að geta haldið uppkomnum stofni sem
hreinustum, mega menn ekki vera altof hræddir við
skyldleikarækt.
En um leið og menn eru komnir inn á þá braut að
nota skyldleikarækt, þá verða menn að nota aðrar að-
ferðir við val kynbótadýra, en þá aðferðina, er mest
hefur verið notuð fram undir nútíð, hér hjá okkur, sem
er aðeins einfalt úrval. Menn verða nú víða fyrst í
stað að velja kynbótadýrin, með því að taka bæði tillit
til útlits og ættgengis, því hægt er að ganga út frá því,
að því betri sem ættin er, því betri dýr fáum við að öll-
um jafnaði. En svo er menn komast lengra með ræktun
búfénaðarins, þá þurfa menn að velja kynbótadýrin
eftir rannsókn á afkvæmunum, og þá eru menn komn-
ir á bestu leiðina með úrval kynbótadýra til kynbóta.
Komist menn almennt inn á þá braut, þá ætti búfénaði