Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1948, Qupperneq 149

FRÖNSK SKÁLDSAGA
149
en sleppir Þorsteinsnafninu —, leitar véfréttar Ýmis (!), norðarlega í Noregi (í Lo-
foten), til að spyrjast þar fyrir, hvar hann eigi að leita veganda bróður síns. Véfréttin
vísar honum suður á bóginn. Hann fer fyrst til Jómsborgar, þaðan til Miklagarðs og
kemst svo í Væringjalið. Fyrir sveit hans er yfirforinginn Angul (o: Þorbjörn öngull);
hann er fremur illa þokkaður af undirmönnum sínum. Nú er svo, að Drómundur veit
ekki með vissu, hver vegandinn er, en veit það eitt, að hann hefur tekið af bróður sín-
um látnum dýrindis sverð, sem er auðþekkt af meðalkaflanum, sem er gerður eins og
bjarnarhrammur. Drómundur finnur nú brátt, að það er sjálfur yfirforinginn, sem á
þetta sverð; hann nær því af honum og drepur hann með því. Er hann nú tekinn fast-
ur ásamt Haraldi nokkrum, öðrum Væringja, sem hefur reynt að verja hann. Þar sem
þeir ekki geta greitt svo mikil manngjöld, sem heimtuð eru fyrir foringja sveitarinnar,
eru þeir dæmdir til lífláts. Þeir eru bundnir við staura fyrir neðan lystigarð keisara-
hallarinnar, og eiga að bíða þar til kvölds; ef enginn verður til að greiða mann-
gjöldin fyrir þá, á að lífláta þá báða. Þá er það sem Drómundur fer að syngja. Uppi
í lystigarðinum er ein af hirðkonum drottningar, að nafni Evdoxía, sem er mikil vin-
kona æðsta foringja útlendu lífvarðasveitanna. Hún er gjálíf í meira lagi. Með henni
er ung kona að nafni írene. Hún er kvenna fegurst og mesta ágætis kona. Til þess að
bjarga nánustu ættingjum sínum frá eignatjóni hefur hún gengið að eiga ríkan, gaml-
an bankamann. Hún ann honum ekki en hann er stoltur af henni. Hún er köld gagnvart
öllum karlmönnum, og léttúðuga fólkið í höfuðborginni, ekki sízt tveir gjálífir bræður
hennar, perluvinir Evdoxíu, eru steinhlessa á því, að hún hefur enn ekki fengizt til að
taka fram hjá manni sínum. Nú er það hún sem verður hrifin af söng Drómundar.
Hún fær að vita, hvernig á stendur fyrir þeim félögum, fær ást á Drómundi og kemur
því til leiðar, fyrir tilstilli Evdoxíu, að manngjöldin eru greidd samdægurs og þeir
Drómundur og Haraldur látnir lausir. Astafundum Irene og Drómundar er svo lýst.
Þau hittast stundum í garði, þar sem standa margar steinkistur, og eru í þeim lík lát-
inna keisara. Hér hefur höfundinn bersýnilega misminnt, því á þeitn dögum voru
þessar steinkistur allflestar inni í Postulakirkjunni, þar sem flestir keisaranna voru
grafnir. Er þeirri kirkju var breytt í tyrkneskt musteri, voru þær fluttar þaðan, og
standa þær, sem enn eru til af þeim, nú í garðinum fyrir utan St. írenekirkjuna, þar
sem nú er varðveitt hergripasafn Tyrkja.
En snúum nú aftur að sögunni. Um hrið gengur allt vel fyrir elskendunum, og mað-
ur írene, Nikeforos (Sigurður í Grettlu), fær engan pata af þessu. En þó kemst það
upp að lokum. Drómundur er í aðra röndina skrælingi; hann þiggur fé af írene og
eyðir því í fjárglæfraspil og vín, og að lokum verður hann svo óvarkár að fara með
írene í veitingahús, þar sem Væringjar eru fyrir. Hún hefur blæju fyrir andliti, en af
því hann vill láta félaga sína sjá, hve ljómandi fallega konu hann hefur fengið fyrir
ástmey, dregur hann blæjuna frá andliti hennar. Nú vill svo illa til, að einmitt þetta
kvöld kemur Nikeforos, maður Irene, þangað. Að vísu hefur hún þá hulið andlitið
aftur, en Nikeforos grunar margt, ekki sízt, þegar Drómundur neitar að láta hana
draga aftur blæjuna frá. Nikeforos fer þá til patríarkans, sem er vinur hans, og leitar