Morgunblaðið - 16.05.2002, Síða 70

MINNINGAR
70 FIMMTUDAGUR 16. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Einar KristjánEinarsson fædd-
ist á Akureyri 12.
nóvember 1956.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 8. maí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðrún Krist-
jánsdóttir, f. 16.
ágúst 1917, og Einar
Kristjánsson frá Her-
mundarfelli, f. 26.
október 1911, d. 6.
júlí 1996. Systkini
Einars Kristjáns eru
Angantýr, f. 1938,
Óttar f. 1940, Bergþóra, f. 1944,
og Hildigunnur, f. 1947, d. 1987.
Einar kvæntist 31. mars 2001
Önnu Ellen Douglas, f. 11. desem-
ber 1975. Foreldrar Önnu eru
Bergljót Magnadóttir, f. 23. ágúst
1943, og Georg R. Douglas, f. 8.
október 1945. Einar átti eina dótt-
ur, Hildigunni, f. 26. janúar 1983.
Móðir hennar er Jóhanna Þór-
hallsdóttir söngkona.
Einar lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri árið
1976. Hann nam gítarleik við Tón-
skóla Sigursveins D. Kristinssonar
og lauk burtfararprófi þaðan
1982. Hann hélt þá til framhalds-
náms í Manchester og sótti tíma
og námskeið hjá
þekktum kennurum.
Einar lauk einleik-
ara- og kennaraprófi
frá Guildhall School
of Music árið 1987.
Hann var kennari í
gítarleik við Tón-
skóla Sigursveins og
Tónlistarskólann í
Kópavogi frá 1988.
Einar kom fram á
tónleikum í Svíþjóð,
Englandi og á Spáni.
Hann hélt fjölmarga
einleikstónleika hér-
lendis og kom fram
við margvísleg tækifæri. Hann lék
með Caput-hópnum og kom fram
sem einleikari með Kammersveit
Akureyrar, Kammersveit Reykja-
víkur og Sinfóníuhljómsveit Ís-
lands. Hann starfaði sem tónlistar-
maður fyrir Þjóðleikhúsið, Leik-
félag Akureyrar, Alþýðuleikhúsið
o.fl. Hann var hljómsveitarstjóri
hljómsveitarinnar Rússíbana og
hljóðritaði ásamt félögum sínum
fjóra geisladiska. Einar Kristján
gaf út einleiksdisk árið 1998 og
var diskurinn tilnefndur til Ís-
lensku tónlistarverðlaunanna.
Útför Einars fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Stundin sem við höfum kviðið fyrir
er nú runnin upp og við verðum að
kveðja tengdason okkar, Einar, svo
alltof fljótt. Við vonuðum að tíminn
yrði lengri og stundirnar fleiri. Þessa
von gáfu Einar og Anna okkur með
kjarki og æðruleysi í baráttunni við
sjúkdóm Einars. Lífsgleði Einars og
lífsvilji var óbilandi fram á síðustu
stund. Einar var maður sem sannar-
lega ræktaði þær gjafir sem Guð gaf
honum. Hann ræktaði fjölhæfar tón-
listargáfur sínar og við þökkum hon-
um fyrir alla tónlistina og tónleikana
sem hann gaf okkur bæði einn með
gítarinn og með öðrum, nú síðast fyrir
örfáum vikum á yndislegum tónleik-
um í Salnum. Einar ræktaði vináttuna
og fáa þekktum við sem áttu stærri
vinahóp. Það lýsir kostum Einars að
allir þessir vinir voru vinir í raun. Ein-
ar ræktaði líka fjölskyldutengslin,
honum var annt um stórfjölskylduna
og var hugulsamur faðir, sonur, bróð-
ir og frændi sem alltaf hafði nægan
tíma. Síðast en ekki síst ræktaði Ein-
ar ástina af örlæti og gleði. Margar
ljúfar myndir koma upp í hugann frá
árunum sem þau Anna áttu saman og
þeim stundum sem við fengum að
njóta með þeim. Þær dýrmætu mynd-
ir munum við alltaf geyma. Við viss-
um það fljótlega að þetta var stóra
ástin þeirra beggja, ást sem efldist í
hamingju og sorg. Það var þeirra
gæfa að finna hvort í öðru sannan vin
og sálufélaga. Við þökkum Guði fyrir
að hafa gefið þeim þessi ár sem þau
áttu saman.
Um leið og við kveðjum Einar með
þungum huga vottum við dóttur hans,
móður og systkinum innilega samúð
okkar. Guð styrki ykkur og elsku
Önnu okkar í sorginni.
Bergljót og Georg.
Góður vinur er látinn, Einar Krist-
ján Einarsson, tónlistarmaður. Minn-
ingarnar lifa þó áfram og minningar
eru alltaf góðar.
Einar Kristján kenndi okkur í fjöl-
skyldunni að meta minningar frá
Máraborginni gömlu í Granada.
Árið 1972 kynnist ég Hildigunni
systur Einars og þar með Einari og
ári seinna vorum við orðnir mágar.
Einar var þá 16 ára menntaskóla-
strákur, síðhærður, að hætti Bítla, og
greinilega ekki sáttur með „vinnu-
konugrip“ á gítarinn.
Einar var trúr sinni köllun og tíu
árum seinna lauk hann prófi frá Tón-
skóla Sigursveins.
Árið er 1982 og börn okkar Hildi-
gunnar orðin þrjú og hlusta agndofa á
frænda sinn spila á einkakonsert í
stofunni í Víðilundi. Einar var og er
þeirra uppáhaldsfrændi.
Móðir mín, þá komin fast að átt-
ræðu, kvað upp úr; ég hélt það væri
ekki hægt að spila svona á gítar.
Árið 1987; ári áður en Einar lýkur
framhaldsnámi í Englandi, lést Hildi-
gunnur systir hans tæpum mánuði
fyrir fertugsafmælið 17. júní.
Við jarðarförina lék Einar á gítar-
inn sinn, eftir beiðni Hildigunnar,
„Þökk sé þessu lífi“.
Og minningin lifir.
Daginn fyrir uppstigningardag,
með 15 ára millibili, kvöddu þau hið
jarðneska líf, systkinin Einar og
Hildigunnur.
Minningar frá Alhambra hljóma nú
í öðrum víddum, ef til vill með fiðlu-
ívafi og hljómum frá tvöfaldri takka-
harmóníku.
Steinar Þorsteinsson.
Mig langar að minnast Einars föð-
urbróður míns með nokkrum orðum.
Onkel Einar, eins og hann kallaði sig
oft, sér og okkur systrum til skemmt-
unar, var ákaflega hæfileikaríkur
maður og skipaði ákveðinn sess í fjöl-
skyldunni. Hann var langyngstur
sinna systkina, 16 árum yngri en
pabbi og 12 árum eldri en ég. Það er
einhvern veginn svo stutt síðan að ég
áttaði mig á því hve ungur hann var, í
mínum huga var hann alltaf bara on-
kel Einar. Ég man fyrst eftir Einari í
Þingvallastrætinu með sítt og mikið
hár og alltaf voru einhverjir „hippar“ í
heimsókn hjá honum. Man eftir hon-
um þegar við vorum í sauðburðinum í
Holti og hann pússaði á sér neglurnar
að loknu dagsverki og við Villa
frænka áttum ekki til orð – við gerð-
um okkur ekki grein fyrir því þá að
klassískur gítarleikari þarf að hugsa
vel um hendurnar á sér. Man eftir
honum þegar hann tók á móti mér á
flugvellinum í Manchester og lét kalla
mig upp. Man þegar hann kenndi mér
að elda hrísgrjónagraut eins og amma
gerir, fyrst grjónin, svo vatnið sem
átti að ná upp að efstu kjúku á litla
fingri – helst á honum. Man að við
horfðum á Wembley-tennismótið í
sjónvarpinu og hann sagði mér að ég
mætti ekki segja það upphátt að ég
héldi með Liverpool! Man þegar hann
spilaði svo fallega í brúðkaupi okkar
Hannesar. Man eftir fjöruga og
skemmtilega fertugsafmælinu hans.
Man þegar ég kom heim um páskana í
fyrra og þegar ég faðmaði hann var
það alveg eins og þegar ég kom frá
Englandi fyrir fimmtán árum og hitti
Hildigunni aftur.
Síðast hitti ég Einar í jólaboðinu
hjá Holtungum og sá þá að sjúkdóm-
urinn, sem hann hafði barist við rúmt
ár, hafði tekið sinn toll. Hann var
samt glaður og hress og kjáði framan
í Óttar yngsta og önnur frændsystk-
ini sín. Hann hafði alltaf yndi af börn-
um og þau löðuðust að honum vegna
hlýleika hans og einlægni. Ég man
fyndinn og skemmtilegan frænda
sem nú hefur verið tekinn frá okkur í
blóma lífsins. Á stundum sem þessari
skilur maður ekki hve lífið getur verið
ósanngjarnt. Harmur ástvinanna er
sár og þungur en samt er minningin
um góðan dreng huggun harmi gegn.
Elsku Anna, Hildigunnur, amma,
pabbi, Bekka, Aggi og aðrir aðstand-
endur, megi góður guð vera með ykk-
ur og styrkja ykkur í sorg ykkar.
Þuríður Óttarsdóttir.
Einar Kristján, frændi minn og
vinur, er látinn eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm. Hann var í
blóma lífsins og er því afar sárt að
horfa á eftir honum.
Við Einar áttum því láni að fagna
að dvelja ásamt fleiri frændsystkin-
um okkar samtímis í nokkur sumur
hjá Ingiríði ömmu okkar og frænd-
fólkinu í Holti, Þistilfirði.
Þetta voru dýrðardagar. Við
krakkarnir vorum á svipuðu reki og
nutum okkar vel við leik og störf.
Minningarnar um Einar eru margar
og góðar. Hann hafði gott auga fyrir
því spaugilega í umhverfinu og var
hann alltaf skemmtilegur og fyndinn.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir þann
tíma sem við vorum í Holti.
Tónlistarhæfileikar voru Einari í
blóð bornir og hef ég aldrei heyrt
nokkurn mann spila jafn vel á gítar og
hann frænda minn.
Hvert augnablik lífsins
er eilífðarinnar gjöf.
Við þræðum þau sjálf
upp á ævinnar örlagaþráð.
Láttu þau skína
sem perlur í fagurri festi,
svo endurspegli þau
ást þína, von og trú.
Fegurst þau glitra,
sem fágaði táranna lind.
(Erla Þórdís Jónsdóttir.)
„Perlurnar“ hans Einars eru skín-
andi fallegar og glitrandi og mun
minningin um góðan dreng ætíð lifa í
hjarta mínu.
Mestur er harmurinn hjá nánustu
aðstandendum og ástvinum, sem
staðið hafa eins og klettar við hlið
Einars í gegnum veikindin og umvaf-
ið hann ást, von og trú. Við fjölskyld-
an á Öldugötu sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur til elsku Önnu, Hildi-
gunnar, Guðrúnar, Bergþóru, Angan-
týs, Óttars og annarra ættingja og
vina, sem eiga um sárt að binda vegna
fráfalls Einars. Megi almættið
styrkja ykkur og styðja í gegnum
sorgina.
Blessuð sé minning Einars Krist-
jáns Einarssonar.
Þóra Björg Þórisdóttir.
Hann Einar frændi er látinn. Bar-
áttunni er lokið. Hún fékk snöggan
endi. Meðan á henni stóð lét hann
aldrei deigan síga, hélt sinni einstöku
kímnigáfu, lék á tónleikum til hins síð-
asta og reyndi allt til þess að njóta
lífsins.
Einar var frábær tónlistarmaður, í
fremstu röð gítarleikara og góður og
eftirsóttur kennari. Hann var vin-
margur, enda með afbrigðum
skemmtilegur og ljúfur í umgengni.
Anna, konan hans, stóð með honum
í blíðu og stríðu af einstökum trúnaði
og hetjulund. Hún gaf honum mikið.
Sárt er nú saknað.
Við Sirrý vottum öllum aðstand-
endum hans okkar dýpstu samúð.
Áskell Másson.
Einar Einarsson tónlistarmaður,
frændi minn og skólabróðir er fallinn
frá langt um aldur fram eftir glímu
við krabbamein sem ekkert varð við
ráðið. Með fráfalli Einars er enn
höggvið skarð í útskriftarárgang okk-
ar skólasystkina úr Menntaskólanum
á Akureyri sem þaðan lukum námi ár-
ið 1976. Við héldum upp á 25 ára út-
skriftarafmæli sl. vor í skugga af svip-
legu fráfalli eins skólabróður okkar
og reyndar höfðu fréttir af veikindum
Einars þá nýlega borist. Einar tók
engu að síður þátt í hátíðarhöldunum
með okkur eins og kraftar leyfðu.
Nú er hann sem sagt allur þessi
góði og glaðværi drengur sem með
næmri og hæglátri kímnigáfu sinni
létti andrúmsloftið hvar sem hann
kom. Glaðværð og kímnigáfu átti Ein-
ar ekki langt að sækja. Leitun er að
glaðværari manneskju en Guðrúnu
móður hans á hverju sem gengur og
faðir hans, Einar Kristjánsson frá
Hermundarfelli, var þekktur að hinu
sama.
Einari Einarssyni var margt til
lista lagt. Hann gekk sjálfri listagyðj-
unni á hönd og lagði fyrir sig klass-
ískan gítarleik og komst í fremstu röð
á því sviði. Eftir hann lifa nú hljóðrit-
anir sem munu um ókomin ár bera
listrænum og afar fáguðum gítarleik
hans vitni.
Kynni okkar Einars ná langt aftur.
Hann kom ungur að árum til sum-
ardvalar hjá móðursystrum sínum í
Holti og var því í liði Holtunga og Döl-
unga sem komu saman ofanyfir ás til
að spila fótbolta á röndinni neðan við
Gunnarsstaði. Þá var glatt á hjalla,
fast tekist á í leiknum en kvatt í bróð-
erni og oftar en ekki eftir mjólk og
kleinur í eldhúsi móður minnar í
syðra húsinu. Þar naut Einar sín ekki
síður en í leiknum sjálfum með stríðn-
isblendnum athugasemdum.
Ég kveð minn gamla leikfélaga,
frænda og skólabróður með söknuði.
Eiginkonu, dóttur, aldraðri móður og
aðstandendum öllum votta ég inni-
lega samúð.
Megi minningin um góðan dreng
vera okkur öllum huggun harmi gegn.
Steingrímur J. Sigfússon.
Fregnin um andlát frænda míns og
jafnaldra, Einars Kristjáns Einars-
sonar gítarleikara, barst mér óvægin
og þungbær.
Hugurinn leitar til fyrstu minninga
um okkar fundi. Ég minnist barns-
legrar eftirvæntingar sem fylgdi
sumarheimsóknum til Akureyrar, þar
sem áð var í árlegum ferðum foreldra
minna til að vitja átthaganna fyrir
norðan og austan. Það voru fagnaðar-
fundir hjá ungum og gömlum þegar
náð var næturstað í gamla barnaskól-
anum hjá foreldrum Einars Krist-
jáns, þeim Guðrúnu móðursystur
minni og Einari Kristjánssyni frá
Hermundarfelli. Við frændur náðum
vel saman, þótt fundir okkar væru
strjálir á þessum árum, enda búsettir
hvor í sínum landshluta.
Sumrin fjögur sem við síðar dvöld-
um saman í vist hjá móðursystkinum
okkar í Holti í Þistilfirði á aldrinum
11–14 ára eru sveipuð sérstakri heið-
ríkju. Ófáar stundirnar áttum við
saman við kúasmölun, heyskap, girð-
ingarvinnu og önnur þau störf sem
komu í okkar hlut. Einar bar betra
skynbragð á búskap og dýrahald en
ég, enda kominn í sveitina fyrr á vorin
og farinn seinna á haustin. Ég leit
jafnan til hans sem foringja í þessum
efnum. Til hliðar hafði hann frum-
kvæði að því að halda við búskap uppí
brekku með leggjum, hrútshornum
og gripahúsum, sem tekin voru í arf
frá eldri frændsystkinum. Sumar-
kvöldin liðu við íþróttaiðkun niðri við
Laxá, þar sem samviskusamlega voru
mæld stökk og hlaup og sett met, far-
ið var á ungmennafélagsæfingar á
Svalbarði, fótboltakvöld á Gunnars-
stöðum, gengið í lið með Þistlum, þeg-
ar att var kappi við Langnesinga, og
sótt héraðsmót í Ásbyrgi.
Einar hafði til að bera ríka kímni-
og frásagnargáfu, sem naut sín óspart
í góðum hópi og fáir eiga skemmti-
legri hlátur. Samvera okkar þessi
sumur var ekki bundin við daga held-
ur einnig nætur og ósjaldan var vakað
yfir skemmtisögum eða trúnaðarsam-
tölum. Þetta voru skemmtilegir
tímar, sem bundu streng á milli okkar
sem aldrei slitnaði, þótt leiðir okkar
lægju ekki oft saman um árabil.
Síðar völdum við báðir tónlistina að
ævistarfi og dvöldum um tíma við
framhaldsnám í sama landi, en ég var
þá að ljúka mínu námi í London og
hann að hefja sitt í Manchester.
Heimkominn réðst Einar til starfa í
Tónlistarskóla Kópavogs árið 1988,
þar sem við höfum verið samkennarar
síðan. Það kemur í minn hlut að
þakka Einari fyrir giftudrjúgt starf
hans fyrir skólann öll þessi ár. Einar
hefur, auk þess að vera á meðal okkar
færustu gítarleikara, reynst nemend-
um sínum góður kennari, eins og
sannast á árangri margra þeirra. Ein-
ars er sárt saknað af samstarfsfólki
sínu við skólann og eru aðstandend-
um fluttar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Persónulega og fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar þakka ég samveruna
við kæran frænda og vin. Elsku Anna,
Hildigunnur, Guðrún og fjölskyldan
öll. Megi Guð hugga ykkur og styrkja
á þessari stundu. Blessuð sé minning
Einars Kristjáns Einarssonar.
Árni Harðarson.
Veistu ef þú vin átt, sem kann þá
list að vökva fræ vináttunnar þar til
þau blómstra, þá er hjartað glatt og
friðsælt.
Einar Kristján kenndi mér að
rækta vináttuna með hugulsemi sinni
og umhyggju, ég verð honum ævin-
lega þakklát fyrir það. Hann var sá
sem gaf, ekki bara vináttu heldur líka
andríki. Það var yndislegt að hlusta á
hann spila á gítarinn, þar fór lista-
maður næmur fyrir leyndardómi lífs-
ins.
Lífsgleði hans var smitandi, söngur
og dans, stökur og matarstúss.
Ljóslifandi augnablik koma upp í
hugann, Rússíbaninn frumfluttur,
Þrjár heimasætur og einn snillingur,
vökvunarþjónustan Sahara, fyrri-
partar og seinnipartar, sumar-
skemmtun á Akureyri, tónleikar í
Bárðardal og endalaust bakkelsi.
Næring fyrir líkama og sál. Nú nærir
minningin þann kærleika sem Einar
gerði að veruleika í sínu lífi. Guð
blessi minningu hans.
Elsku Anna, Hildigunnur, Guðrún,
Bekka, Angantýr, Óttar, Silja og fjöl-
skyldur, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð, megi ljós og friður umvefja
minninguna um Einar Kristján Ein-
arsson og kærleikur hans lifa með öll-
um sem hann þekktu.
Harpa Arnardóttir.
Það er sárt að kveðja vininn góða
Einar Kristján Einarsson. Einar var
mikill og tryggur vinur, lífskraftur
hans og óþrjótandi kímnigáfa gerðu
hin hversdagslegu augnablik að æv-
intýri lífsins sjálfs. Ég á honum margt
að þakka. Hann kenndi mér svo
margt, gaf svo margar góðar stundir.
Hvert augnablik í minningunni er
dýrmætara en orð fá lýst.
Það er margs að minnast. Öll mat-
arboðin, öll augnablikin þegar Einar
með sinni áreynslulausu kímni minnti
okkur á að taka ekki hversdags-
amstrið of alvarlega, öll hin hugul-
sömu augnablik þegar Einar sló á
þráðinn og mundi eftir tyllidögum, öll
ógleymanlegu augnablikin þegar Ein-
ar spilaði fyrir okkur, tónlistin gladdi
og nærði hjartað, kitlaði danstaug-
arnar og nú huggar hún í sárum sökn-
uði. Það er í anda Einars, sem var allt-
af tilbúinn að gefa af sér, að hugga
okkur sjálfur með sínum næma leik.
Oft spunnust í matarboðum óvæntir
gjörningar, ég minnist heimahljóm-
sveitar á Ránargötunni er saman
komu „þrjár heimasætur og einn
snillingur“ og tóku saman bítlalögin,
spilað var á gítar, burkna, teskeiðar
og fleira og mikið hlegið. Öll innilegu
hlátursköstin, samverustundir í hópi
vina við hlaðborðið á Bergstaðastræti
og á góðum degi að borða ilmandi
pönnukökur sem Guðrún bakaði. Það
er sárt að kveðja, en minningarnar
fylla hjartað af þakklæti fyrir ómet-
anlega vináttu. Vináttan lifir í minn-
ingunni og í því sem Einar kenndi
okkur að hvert augnablik er mikil-
vægt og þegar við vökvum fræ vinátt-
unnar sprettur upp eitt alfegursta
blóm sem lífríkið elur.
Elsku Anna, Hildigunnur, Guðrún,
Bekka, Óttar og Aggi. Megi guð og
kærleiksljósið blíða styrkja ykkur og
fjölskyldur ykkar í þessari miklu
sorg. Guð blessi minninguna um minn
góða vin Einar Kristján Einarsson.
Ásta Arnardóttir.
Ef flett er upp í orðabók og leitað
að orðinu vinur finnum við skilgrein-
ingar eins og kær félagi, náinn kunn-
ingi, sá sem hefur trúnað einhvers.
Við sem vorum svo lánsöm að
þekkja Einar Kristján Einarsson
EINAR KRISTJÁN
EINARSSON