Réttur - 01.02.1926, Qupperneq 42

44 TOGARAÚTGERÐIN [Rjettur
eftir lögboðinn skatt af arði. Tugum þúsunda af almanna-
fje, hefir um iangt skeið, verið varið svo að segja árlega
til markaðsleita og erindreksturs fyrir útflytjendur sjávar-
afurða.
Pá er og þess að minnast er bannlögunum var fórnað
vegna útgerðarinnar. Til þess að tryggja fiskmarkaðinn
á Spáni, og þar með afkomu útgerðarinnar, samþykti
Alþing, því nær í einu hljóði, að gera bannlögin að engu,
með því að veita Spánarvínunum inn í landið. Síðan
gekk landsstjórnin feti lengra og neyddi kaupstaðina,
þrátt fyrir eindregin mótmæli þeirra, til að þola útsölu
þeirra innan sinna vjebanda. Alt var þetta gert til þess,
að tryggja markaðinn, eða svo var látið í veðri vaka.
Sjest nú, hve örugglega hefir verið gengið frá þeim
tryggingum.
Pá er Ioks fiskveiðalöggjöfin. Með henni er erlendum
mönnum ekki aðeins bannað að veiða síld og fisk innan
íslenskrar landhelgi, heldur og að verka aflann eða selja
á landi eða innan landhelgi. Með þessari löggjöf eru
íslenskum útgerðarmönnum gefin ómetanleg forrjettindi
umfram erlenda. Þeir standa allra manna best að vígi
til að notfæra sjer fiskimið, sem til þessa hafa verið tal-
in hin bestu í heim. íslenskur verkalýður hefir möglað
minna gegn þessari Iöggjöf en ástæða hefði verið til að
ætla. Hefir hann sennilega vonað, að innlendu útgerð-
armennirnir myndu bæta Honum það, að útlendingum er
lögbannað að auka atvinnu í landinu, með því að stunda
útgerðina enn kappsamlegar en áður, veita þannig meiri
atvinnu. Verkalýðnum hefir ekkr orðið að þessari trú.
Þjóðin hefir Iagt útgerðinni til veltufje um efni fram,
hún lánar henni þúsund ungra og vaskra manna til
áhættusamra veiða, gefur henni tuga mannslífa á ári
hverju.
Þingið leggur tolla á nauðsynjar og skólamentun
almennings til að geta hlíft henni við gróða og eigna-
skatti, það hikar ekki við, að yeita áfenginu inn í landið