Réttur - 01.01.1960, Qupperneq 77

R É T T U R
77
ina að því marki að afnema tekjuskatt með öllu, en stjórnin hefur
nú í undirbúningi að ganga enn lengra.
Tekjuskattslögin fela að vísu x sér þá sjálfsögðu ráðstöfun að
afnema skatta af þurftarlaunum, en í leiðinni eru skattar hátekju-
manna lækkaðir svo gífurlega að það jafngildir stórfelldri launa-
hækkun og kjarabótum. Sem dæmi þessa skal nefnt að 1924 hæstu
gjaldendur í Reykjavík fá eftirgefinn skatt að upphæð 18509956
eða að meðaltali 9620 kr. á mann, en 229 hæstu gjaldendurnir
fá eftirgefnar 3722772 kr. eða að meðaltali 16236 kr. á mann.
Á hinn bóginn fá 2596 lægsm gjaldendurnir eftirgjöf sem nemur
1994666 kr. eða 76 kr. á mann og 14771 gjaldandi fær alls
eftirgjöf að upphæð 12332900 eða 830 kr. að meðaltali.
Þetta sannar að sú breyting, sem gerð hefur verið er ekki gerð
í þeim tilgangi að „jafna byrðum efnahagsaðgerðanna sem réttlát-
ast" heldur fyrst og fremst til þess að auka raunverulegan mis-
mun launa og veita hátekjumönnum allríflegar kjarabætur á
kostnað láglaunamanna sem bera hlutfallslega stórum meiri skatta-
byrði en áður í formi óbeinna álaga, söluskattsins, verðtolls o. fl.
Utsvarslögin eru liður í sömu stefnu. Lögbinding fastra út-
svarsstiga miðar öll að því að draga stórlega úr stighækkun eftir
tekjum og það svo mjög að í sumum tilvikum getur orðið um
stiglækkandi álögur að ræða, þegar sú regla er lögfest að útsvar
fyrra árs megi koma til frádráttar á gjaldstofninn. I heild mun
láta nærri að hátekjumenn fái álíka kjarabót með útsvarslögunum
og með breytingunni á tekjuskattinum. Kemur þar hvort tveggja
til að útsvarsstigarnir eru lækkaðir á hátekjum og upptaka veltu-
útsvars á félagsmannaviðskipti samvinnufélaga, sem raunverulega
lendir að nær öllu leyti á lægri tekjum. Það er því fyllilega fyrir
því séð að sá fimmtungur söluskattsins, sem renna á til sveitarfé-
laganna kemur að mestu eða öllu til góða hátekjumönnum og
gróðafélögum. En ótalin er svo sú stefnubreyting, sem í því felst
að svifta sveitarfélögin valdi og ákvörðunarrétti um fjármál sín
og þar með skerða möguleika þeira til þess að þau megi nýtast
almenningi til atvinnulegrar uppbyggingar og framkvæmda þegar
þeim auðnast að kjósa sér forystu, sem líkleg er til slíkra dáða.