Réttur - 01.05.1933, Side 43

tóku starfslaun sín með tvennum hætti: hjá Hitlers-
broddunum annars vegar, fyrir hvern myrtan verka-
mann, og hjá kærustum sínum hins vegar, fyrir sér-
hvern karlmann, sem þær höfðu heim með sér. Þegar
Heger hafði drepið Wessel, lýstu nazistarnir yfir því,
■að þessi stormsveitarmaður, skáld og friðill, hefði fall-
ið sem fórnarlamb glæpsamlegrar árásar fyrir hendi
kommúnista.
Peninga og vélbyssur, fána og baráttusöngva — allt
þetta höfðu þeir þegar öðlazt. Það eina, sem þá vant-
aði, var reglulegur dýrlingur á þeirra vísu. í daunillri
glæpamannaknæpu, í tóbakssvælu, innan um öskur og
ropa, var Horst Wessel hátíðlega tekinn í dýrlinga
tölu. Og þeir lögðu á gröf hans — ekki sokkaböndin
hennar Lutzi — heldur hakakrossprýdda laufsveiga.
Sérhver dýrlingur á sér sína helgisögu. Til allrar
ógæfu kunni Hitlerfólkið ekki að skrifa. Þeir voru fyr-
ir löngu búnir að hafa skipti á skólaritföngum sínum
og hvellbyssum, boxhönzkum, morfínsprautum, morð-
kutum. Nú voru þeir þegar búnir að fá sér hermanna-
skammbyssur. Þeir skrifuðu á veggina: „Dauði yfir
Júðana!“ En jafnvel í þessari einföldu setningu, tókst
þeim að gera ritvillur. Það varð að finna almennilegan
rithöfund. Þá lét Adolf Hitler kalla til sín Hans Heinz
Ewers. —
Klámsöguhöfundurinn verður að helgisagnaritara.
Ewers hafði aldrei fengizt við stjórnmál. Honum
hafði, alveg eins og Wessel, tekizt að gera ástina að
verzlunarvöru. Raunar hafði hann aldrei hætt sér
niður í undirdjúpin við Alexanderplatz. Aðrir voru
,,nationalistar“ eða ,,sósíalistar“. Ewers stærði sig af
titlinum ,,satanisti“.
Hann var höfundur skáldsögunnar ,,Blóðsugan“.
Söguhetjan þar er fyrirrennari „Adolfs hins fagra“.
Hann starfar í Ameríku að sigri stóra Þýzkalands.
Þar hittir hann unga Gyðingastúlku, og það takast
107