Réttur - 01.06.1939, Síða 73

opnaði það og selli bílinn i gang. Peii' óku ai stað
inn í bæinn.
Úlfson var maður á eira aldri, en unglegur í hreyf-
ingu og léttur í spori. Hann var einn þessará fáu
manna, sem lítsgleðin lylgir hvar sem þeir fara. Fram-
koma lians var irjálsmannleg, nokkuð skeytingarlaus,
en nálægð hans vakli öryggi, menn höfðu það á til-
finningunni í návist hans að þarna iaéri maður, sem
ekki væri tamt að gefast upp íyrir erfiðleikunum, en
myndi eiga ráð undir hverju rifi.
Úlfson bjó nú með ráðskonu, því konan hans sæla
var dáin. Hann átli tvær uppkomnar dætur. Önnur
var nú í siglingu, hin vann í bankanum.
Hann var fulltrúi á skrifstofu einnar viðskiftamál i-
nefndar ríkisins. Að öðru leyli var líf hans og fjáj-
hagur leyndardómur — upplagt úrlausnarefni í nált-
borðsróman fyrir giftar heldri konur.
Laugi var verkamaður, sem atvikin höfðu skolað lil
bæjarins einhversstáðar utan af landi, og menn viss ;
einnig fátt um liann, annað en það, að hann átti 7
krakka og konu, sem alltaf var veik af einhverjum
óskiijaniegum sjúkdómi.
Fað er nú einu sinni svona með si.mí íólk, að það
liefur ekki forsjs á ntinu, en n'úgar niður börnurn,
og hefur ekki einu sinni manndáð lil þess að koma
sér svo áfram, að það geti staðið í skilum við sjúkra-
samlagið.
þau höfðu búið i Vesturbænum við sjonm, en þegar
Laugi hafði unnið i byggingunni hjá Úlfson hafði það
orðið að samkomulagi, að Laugi fengi herbergi og
eldhús í kjallaranum, — fyrsta flokks íbúð í nýju
steinhúsi — og kynnti miðstöðina.
Pegar hann var í vinnu gat konan hugsað um mið-
stöðina. Konu með 7 börn munar ekki mikið um að
líta eftir einni miðstöð, því að hún verður aö vera á
rjátli hvort sem er.
153