Réttur - 01.01.1979, Síða 56

Chou En-lai, hinn víðsýni leiðtogi í baráttu gegn
stórveldastefnu.
Átti að innsigla vináttuna við Banda-
ríkin, aðalauðríki heimsins, með því að
sanna því að Kínverjar vildu vega í sama
knérunn og þau: ráðast á Víetnam? Og
var verið að gefa bandaríska auðvaldsris-
anum, blóðugum upp yfir axlir úr töp-
uðu árásarstríði á Víetnam, tækifæri til
þeirrar hræsni að skora í líki friðareng-
ils á Kínverja að kalla her sinn út úr
Víetnam?
Hér er á ferð sá stórveldismetnaður og
-hroki, sem sósíalistar — og ekki síst kom-
múnistar - verða að berjast við og kæfa
niður hjá sér, eftir að þeir hafa fengið
völd í slíkum stórveldum sem nú.
Það voru einmitt síðustu orð Leníns
að vara við slíkri hættu:
„Annað mál er, ef við sjálfir, ]ró það sé aðeins í
smávægilegum hlutum, hrötum inn í heimsvalda-
sinnaða sambúð við kúgaðar þjóðir og gröfum
þannig að fullu undan óhvikulli hreinskilni okkar,
grundvallarstefnu okkar að því er varðar baráttuna
gegn heimsvaldastefnunni. I'ví að morgundagur
veraldarsögunnar verður sá dagur, þcgar þær þjóðir,
sem heimsvaldastefnan undirokar og teknar eru að
rumska, munu vakna til fulls. Þann dag hefst hin
langa og torsótta úrslitabarátta um frelsun þeirra."
(Lenín: 31. des. 1922, bls. 315 í ísl. útg.
á „Ríki og bylting".)
Fyrst Bandaríkjamönnum tókst ekki
að drekkja þeim „morgundegi" í blóði,
fannst þá kínverskum kommúnistum
þörf að reka ríting í þann þjóðarlíkam-
ann, sem særðastur var eftir sigurinn á
sterkustu heimsvaldastefnunni?
II
Það er því sárar fyrir kommúnista að
sjá það sem nú gerist frá miðjum febrúar
á sléttum Norður-Víetnam, sem einmitt
fyrri foringjar kínverska flokksins áttu
aðdáun skilið — eigi aðeins fyrir hetju-
verk sín: gönguna miklu og byltinguna
sjálfa og allar þær fórnir, sem þar voru
færðar, - Iieldur og fyrir afstöðu sína til
undirokaðra þjóða, eins og Chou-En-lai
ekki síst mótaði hana á Bandnng-ráð-
stefnunni fyrir aldarfjórðnngi.
Er Teng nú búinn að gleyma þeirri
stefnu, þegar sá maður, er hann leit
mest upp til, er horfinn úr tölu lifenda?
Draugur stórveldalirokans ætlar að
verða erfiður að kveða niður hjá þeim
flokkum marxismans, sem voldugustum
stórveldum stjórna. En að lokum mun
sarnt sá Glámur falla.
Eða er hér verið að leika þá kaldrifj-
uðu „austurlensku diplomati", sem eitt
sinn þótti öllum vélabrögðum í stór-
veldapólitík varasamari?
56