Réttur - 01.01.1979, Qupperneq 60

Ég rakst á Anders sem stóð rólegur við
hliðina á virkinu sem hafði verið hróflað
upp í flýti og fylgdist með hvernig hver
félaginn á fætur öðrum klöngraðist yfir.
„Ertu tilbúinn, Anders?" spurði ég.
Hann hristi stóra þunga höfuðið sitt.
„Þetta hér er ekki fyrir mig. Ég verð hér.
Látum þá gera við mig það sem þeir
vilja . . .“
Anders hafði misst annan fótinn þegar
hann var hálfstálpaður unglingur. Hann
hafði verið í vinnumennsku á slæmum
stað þar sem hann var látinn þræla og
fékk varla málungi matar. Dag nokkurn
sparkaði hestur í hann og hann dróst í
rúmið og lá þar þótt bóndinn reyndi
bæði með góðu og illu að fá hann á fæt-
ur. Vinnan gat síst beðið. Dag einn kom
dýralæknirinn að líta á veika kú og bónd-
inn bað lækninn þá að líta sem snöggvast
á ræfilsvinnupilt sem hefði meitt sig lít-
ilsháttar á fæti. Stundu síðar var Anders
fluttur, svo hratt sem verða mátti, til
sjúkrahússins, beint á skurðarborðið og
fóturinn tekinn af við hné. Það var kom-
ið drep í sárið og stórkostlegt að hann
skyldi halda lífi, sagði yfirlæknirinn
Bóndann sakaði ekki. Hann réð nýjan
vinnupilt.
„Ég kemst aldrei burt ,hér er svo vot-
lent,“ sagði Anders rólega.
„Bull,“ sagði ég og ruddi úr mér blóts-
yrðum og formælingum. „Þú skalt yfir
girðinguna þó svo að við verðum að
fleygja þér yfir. Þú ert með heimilisfang
og þarft aðeins að ganga 2-3 tíma. Þá
ertu hultur. Fyrst um sinn.“
Anders rumdi eitthvað sem ég skildi
ekki. Miglangaði mest til að gefa honum
glé)ðarauga því að hinn vitri, góðgjarni
Anders var svo ókristilega þrjóskur að
það væri honum líkt að setjast niður og
bíða Þjóðverjanna hinn rólegasti. Þá valt
einhver til okkar í myrkrinu. Það var
Kjærulf, langi, óbifandi kennarinn okk-
ar, sem tók ástandinu jafn stillilega og
hann væri að fara í ferðalag með hóp
skólapilta.
„Komdu nú, Anders," sagði hann.
„Við hjálpum þér yfir og Slátrarinn og
Steffen eru reiðubúnir að taka á móti
þér. Ekkert þras.“
Með erfiðismunum komum við hon-
um upp á húsgagna- og dýnuhrúgaldið
og andartaki síðar stcjðum við allir þrír
hinum megin við gaddavírsgirðinguna.
Við heyrðum vélbyssuskothríð.
Hver skaut, vissum við ekki, og ég
veit það ekki enn í dag. Nokkru eftir
miðnætti rofnaði símasambandið við
Höfn. Örfáum tímum síðar komu Þjóð-
verjarnir. Þeir uppgötvuðu ekki strax að
Horserpd-fangabúðunum var skipt í tvær
deildir, nýju- og gömlu búðirnar. Hinar
nýju hertóku þeir strax en það leið góð
stund áður en þeim varð 1 jóst að það
var önnur deild í viðbót. Þegar við
stukkum yfir girðingrina voru þeir þá
þegar í okkar hluta gömlu búðanna og
við komumst undan á síðasta augnabliki.
Við höfðum hlaupið inn í skóginn þeg-
ar við heyrðum í vélbyssunum en Anders
var horfinn okkur. Við þorðum ekki að
hrópa og það þorði hann trúlega ekki
heldur því að enginn okkar vissi hversu
nálægir Þjóðverjarnir voru. En það fór
eins og hann hafði óttast, tréfóturinn
festist í votum skógarsverðinum eins og
nokkurs konar tjóðurhæll. I.oks hug-
kvæmdist honum aðklifra upp í trjátopp
og sakir krafta sinna tókst honum það.
Þar sat hann í felum jrað sem eftir var
nætur svo nærri búðunum að hann
heyrði skipunarhróp Þjóðverjanna fyrir
60