Réttur - 01.01.1979, Page 68

ur Framsóknarflokkurinn tortímt vinstri
stjórn með því að setja á oddinn kröfuna
um umfangsmikla kjaraskerðingu. Frá
stofnun lýðveldisins hafa allar tilraunir
með vinstri stjórn eyðilagst vegna úrslita-
skilyrða um kauplækkun frá forsvars-
mönnum Framsóknariiokksins, fyrst
Hermanni Jónassyni árið 1958 og síðan
tvisvar á árinu 1974 frá Ólafi Jóhannes-
syni. Og þessa dagana gengur Ólafur Jó-
hannesson enn á ný hina gömlu götuslóð
kauplækkunarkröfunnar. Endurtekning-
ar sögunnar eru því hróplegri því oftar
sem þær birtast. Kaupskerðingarkrafan í
febrúarfrumvarpi Ólafs Jóhannessonar
vekur íslenska sósíalista óþyrmilega af
draumi um breytt lífsskilyrði vinstri
stjórnar og sýnir að enn gengur hin
gamla kauplækkunarvofa Framsóknar-
flokksins, bani fyrri vinstri stjórna, ljós-
um logum í stjómarsölum.
Tvíeðli Alþýðuflokksins birtist í skipt-
ingu flokksins milli þeirra sem leggja
höfuðáherslu á kjarna hinnar sígildu
jafnaðarstefnu, samstöðu með hagsmun-
um launafólks og margvíslegan stuðning
við baráttu verkalýðssamtakanna og
hinna sem telja viðreisnarárin blóma-
skeið flokksins og fyrirmynd hans í nútíð
og framtíð. íhaldssamt markaðskerfi með
verulegum ítökum erlendra fjármála-
stofnana, viðskiptabandalaga og stór-
iðjufyrirtækja í íslensku efnahagslífi á-
samt skipulagðri uppbyggingu embættis-
mannavaldsins í efnahagslegri stefnumót-
un á kostnað kjörinna fulltrúa á Alþingi
og í félagssamtökum fólksins eru Jrau
markmið sem hinn nýi íhaldsarmur Al-
þýðuflokksins vill leggja til grundvallar.
Þau hafa á undanförnum mánuðum sett
svipmót á tillögur hans í efnahagsmálum.
Endurnýjunin í þingliði Alþýðuflokks-
ins er bæði félagslega og hugmyndalega
að mestu fólgin í afkvæmum viðreisnar-
tímans sem síðastliðið sumar og reyndar
enn kjósa helst nýja stjórn með Sjálf-
stæðisflokknum. Nýíhaldið í Alþýðu-
flokknum gerir sér grein fyrir jm' að vel
skipulögð og vakandi verkalýðshreyfing
er sá brimbrjótur sem uppvakningar við-
reisnarára brotna á. Þess vegna hefur
helsti oddviti jressa nýíhalds tekið upp
liarða baráttu gegn samtökum launafólks
og forsvarsmönnum þeirra. Eyðilegging
á samtakamætti alþýðunnar er forsendan
fyrir valdatöku nýíhaldsins bæði innan
Alþýðullokksins sem utan. Þessir herrar
töldu sig fyrir tveim árum knúna til að
afneita þeim alþýðuvöldum sem forseti
Alþýðusambands íslands boðaði 1. maí á
Lækjartorgi. Ófriður þeirra síðustu mán-
uði og sífelld tilræði í garð ríkisstjórnar-
innar sýna að sú afneitun er enn í fullu
gildi. Þegar boðberar ævagamalla íhalds-
kenninga og sérstakir gæslumenn hags-
muna innlends og erlends auðvalds eru
komnir í miðja forystusveit Alþýðu-
flokksins þá er eðlilegt að raunsönn
vinstri stefna eigi erfitt uppdráttar í
stjórnarherbúðunum. Hin sígilda jafn-
aðarstefna, hert í eldi stéttarbaráttunnar,
virðist nú sem oft áður eiga undir högg
að sækja í íslenska Aljrýðuflokknum.
Hin erfiðu starfsskilyrði sósíalískrar
hreyfingar í núverandi rfkisstjórn mót-
ast ekki aðeins af tvíeðli samstarfsflokk-
anna heldur setur efnahagsarfurinn
frá íhaldsstjórninni sóknarmöguleikum
Jjröngar skorður. Eins og áður hefur
komið fram í 3. hefti Réttar 1978 er rík-
isstjórninni fyrst og frernst ætlað að vera
hlekkur í varnarkeðju verkalýðsins. Hún
á að forða íslensku launafólki frá stór-
lelldu atvinnuleysi, varanlegri kjara-
k
68