Morgunblaðið - 05.02.2006, Blaðsíða 67

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 2006 67
MINNINGAR
tóku þau skref fyrir skref með álagi
sem er harðari skóli en nokkuð ann-
að vegna þess að það var um lífið að
tefla. Í gegn um þetta allt breiddu
þau faðminn á móti lífinu, slógu á
létta strengi, nutu þess að fjölskyld-
an er samhent, börnin yndisleg.
Hvert skref var gengið til sigurs,
kappleikur sem skyldi vinnast af lífi
og sál.
Þroskinn skiptir máli, en stundum
er hann svo dýru verði keyptur að
maður sér ekki tilganginn, sér enga
glompu á himninum um stund, uns
rofar til eins og alltaf í lífinu. Hver
þekkir hjartað sem bak við býr,
brjóstið sem heitast slær, sagði Ási í
Bæ. Enginn nema sá sem á brennur,
upplifir þungann, sáraukann, getur
skynjað þetta, skynjað ógnina sem
aðeins vonin fær sigrað og trúin á
sigur lífsins. Það er sagt að það sé
tilgangur með öllu. Oft er hann ótrú-
lega langsóttur, út úr öllum kortum
hins mannlega skilnings.
Kannski er tilgangurinn sá að
gera sér grein fyrir því að það eina
sem skiptir máli er jákvætt hug-
arfar, hlý hönd, hlýtt viðmót, vin-
arþel og hjálpsemi, fyrirgefning og
fordómaleysi. Ef lífið samanstendur
af mörgum auðnusporum, þótt ör-
stutt séu, þá er það mikils virði og
það eru einmitt þessar auðnustundir
sem eru fjöregg lífsgleðinnar, fjör-
egg galdursins að gleðjast yfir öllu
góðu og gera gott úr hinu svo það
megi gleðja einnig.
Fátt er eins brothætt í mann-
heimum og orð, en eitt orð getur
dimmu í dagsljós breytt, sagði
skáldið, og það er einmitt þetta orð
sem fólk verður að nota þrek sitt til
þess að koma á framfæri þegar þess
er þörf. Hver og einn verður að
meta hvað er rétta orðið, en ef það
speglar sál og hjarta þess sem segir
þá er það rétta orðið.
Guð varðveiti Jóa, börnin, fjöl-
skyldur og vini, Guð varðveiti minn-
ingu stórkostlegrar ungrar konu
sem fór ekki mikið fyrir en líknaði
mörgum sem eiga um sárt að binda
og leiddi marga á jákvæða braut. Í
samtímanum vaka augun skær og
brosið blítt.
Árni Johnsen.
Sorgin nístir, sársaukinn mikill en
samt léttir, léttir yfir því að þján-
ingum Júlíu er lokið. Hún fékk svo
sannarlega að reyna hvað sársauki
var alveg síðan 1998. Alltaf bar Júlía
sig vel, það var sama hvar maður
hitti hana, úti í búð, í saumó eða
bara heima, alltaf leit Júlía vel út.
Dugleg að punta í kringum sig og
alltaf máluð og vel til höfð. Hún
sagði alltaf að yrta útlitið skipti öllu
máli, þá liði sálartetrinu örlítið bet-
ur. Svona smá Pollýanna. En alltaf
kom hún hreint fram í sambandi við
sjúkdóm sinn og sagði öllum nýjustu
fréttir af gangi mála. Og hver á nú
að miðla til okkar þekkingu þinni
um hvaða vítamín eiga best við í það
og það skiptið? Hver á að mæta með
handavinnu í saumó? Það var alveg
sama hvað saumaklúbburinn okkar
tók sér fyrir hendur, bútasaum, ker-
amik, myndlistarnámskeið eða
prjónaskap, þá stóð Júlía alltaf upp
úr í myndarskapnum. Hver á að
vera plötusnúður í næsta partíi og
spila ELO og Smookey? Og það
vantar mikið í næstu sumarbústaða-
ferð þegar Júlíu vantar. Styrkur og
samheldni hefur einkennt klúbbinn
okkar og ekki í fyrsta skipti sem
sorgin hefur knúið dyra.
Minningin um einstaka baráttu-
konu lifir í hjörtum okkar og hjálpar
okkur svo sannarlega. Orðin henn-
ar: „Hugsið um heilsuna meðan þið
hafið hana,“ hafa aftur og aftur
skotið upp kollinum. En nú er stríð-
inu lokið hjá Júlíu, hún sem vann
svo margar orrustur, og eftir stend-
ur okkar mikla hetja í hugum okkar
allra.
Kæra vinkona, farðu í friði á Guðs
fund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku Jói, Berglind, Ragnar Þór,
Eygló og Beddi, Raggi og Anna,
Bidda og aðrir aðstandendur, okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
algóður guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Eygló G., Eygló E.,
Hulda, Rósa, Árný, Björg,
Jóný, Erna og Sveindís.
Kæra vinkona. Stríðinu er lokið
og þú hefur fundið friðinn. Eftir sit-
ur maður og hugsar til baka og
minningarnar um góða stúlku flæða
um hugann. Mér varð hugsað til
baka til sumarsins 2003, þegar ég
dvaldist hér í Eyjum. Afmælið þitt,
fjörið á Illugagötunni, tónleikarnir
með Obbosí og þjóðhátíðin voru há-
punktar sumarsins og þar áttir þú
stóran þátt í góðu geimi. Það var svo
gaman hjá okkur og þú skemmtir
þér svo vel. Félagar mínir úr
Reykjavík litu inn í tjaldið á þjóðhá-
tíðinni þar sem þú stóðst og reyttir
af þér brandarana, fannst eitthvað
spaugilegt við okkur alla, við hlóg-
um svo mikið og erum enn að hlæja.
Það var svo gott að tala við þig og
þú hafðir svo þægilega nærveru. Þú
stóðst þétt við bakið á mér þegar ég
átti erfitt, og ég vona að ég hafi get-
að veitt þér einhvern styrk. Þú ert
og þín verður alltaf minnst sem mik-
illar hetju, sem barðist í mikilli or-
ustu um lífið og tilverunna, en eins
og ég nefndi áðan þá er henni nú
lokið, svo snögglega að ég hef vart
áttað mig á því enþá. En staðreynd-
ir lífsins blasa þó við og ég, og við
öll, verðum að ylja okkur við minn-
ingarnar um þig héðan í frá. Lífs-
orka þín verður mér leiðarljós þar
til við hittumst á ný. Ég sakna þín,
elsku Júlía, lífið verður aldrei eins
án þín.
Elsku Jói, Berglind, Ragnar Þór
og aðrir aðstandendur, guð veri með
ykkur á erfiðum tímum.
Birkir Egilsson.
Elsku Júlía. Eftir að ég kynntist
Óla mínum á þjóðhátíð 1997 var ég
svo heppin að kynnast vinahópnum
hans fljótlega. Það var alveg ein-
staklega skemmtilegur og samheld-
inn hópur og þar á meðal voruð þið
Jói. Margt var brallað og oftar en
ekki heima hjá ykkur, horft á fót-
bolta, haldin matarboð, spilakvöld
og fleira. Líf og fjör og alltaf voru
allir velkomnir. Öllum leið vel, svo
notalegt og gott. Skemmtilegar
minningar sem fá mann til að brosa.
Alltaf vildu öll börn fara í heim-
sókn til ykkar, Atli Freyr, Sindri
Geir og Stefanía Ósk voru engin
undartekning frá því. Þið voruð svo
einstaklega barngóð og pössuðuð
ykkur á því að eiga dót og jafnvel
stútglös fyrir yngstu börnin og vid-
eóspólur fyrir allan aldur. Alltaf
hugsað fyrir öllu. Börnin rötuðu á
sleikjóskúffuna og leið eins og kóng-
um. Þið töluðuð líka svo fallega til
þeirra, hlustuðuð og jafnvel strídduð
þeim góðlátlega.
Það var því ekkert skrýtið að þú
værir börnunum ykkar alveg frábær
mamma og þeirra besti vinur. Berg-
lind og Ragnar Þór hafa misst svo
ólýsanlega mikið.
Oft sátum við saman í eldhúsinu
þínu og spjölluðum um heima og
geima, leituðum ráða og gáfum ráð.
Eitt áttum við sameiginlegt og það
var trúin á líf eftir þetta líf. Þú kíkt-
ir allt of snemma í þann pakka, hann
mátti liggja lokaður lengi enn, en ég
hef trú á því að eftir að þú opnaðir,
þá hafi Stefán okkar setið og tekið á
móti þér ásamt Baldri og öðrum ást-
vinum í hlýju og kærleik og leiðbeint
þér áfram. Saman hafið þið Stefán
auga með okkur hinum og náið von-
andi að skemmta ykkur í leiðinni.
Ég sé ykkur fyrir mér, þig á græj-
unum, því þar vildir þú helst vera í
partíum, og Stefán syngjandi með.
Svo í fyllingu tímans þá komum við
eitt og eitt og verðum með.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir.)
Líf þitt hefur í raun verið ótrúlegt
síðustu rúm sjö árin. Ótrúlegar
kvalir og mörg áföllin inni á milli
með fleiri neikvæðum fréttum af
heilsu þinni. Algjör rússíbanaferð,
en þú ert mesta hetja sem um getur,
það er svo óréttlátt að láta einni
manneskju líða svona illa. En alltaf
var það brosið þitt fallega og já-
kvæðnin sem skaust upp úr drung-
anum. Hetja er eina orðið sem á við
um þig.
Ég fór í heimsókn til þín á sunnu-
deginum, þremur dögum áður en þú
kvaddir, og varst þú þá svo hress,
sast uppi, prjónaðir, spjallaðir og
fékkst þér köku með rjóma. Eftir á
að hyggja var þetta sennilega þín
síðasta stund sem þú varst sæmi-
lega hress, því seinnipartinn varst
þú orðin rosalega veik og byrjaðir
stríðið. Fyrir mér var þetta dýrmæt
stund. Ég kom svo og kvaddi þig á
miðvikudeginum og það var ótrúlegt
að sjá muninn á þér á ekki fleiri
dögum. Er ég óendanlega þakklát
fyrir að hafa fengið að kveðja þig og
í raun sleppa af þér hendinni, fyrir
mitt leyti, því að þú varst svo kvalin.
Náðir þú að kveðja flestalla þann
dag og kvaddir svo rétt fyrir mið-
nætti.
Takk fyrir allt og allt, elsku Júlía
mín, og við hittumst síðar.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til Jóa, Berglindar, Ragnars Þórs
og annarra ástvina.
Þín vinkona,
Gunnhildur Kjartansdóttir.
Þegar ég rifja upp þær minningar
sem ég á um Júlíu, þá er minn-
ingabrunnurinn nær óþrjótandi.
Enda var heimili þeirra Jóa lengi vel
svo gott sem mitt annað heimili,
fyrst í Birkihlíðinni og svo á Illuga-
götunni. Ótal ferðir innan sem utan
lands. Elliðaeyjarferðir, tuðruferðir,
matarboð, spilakvöld, ÍBV-leikir og
að sjálfsögðu þjóðhátíð.
Eftir að ég kynntist Gunnhildi
minni minnkaði „átroðningurinn“ en
gestrisni ykkar var sú sama og við
og börnin okkar vorum ávallt au-
fúsugestir á Illugagötunni.
Já, þó krabbameinið hafi tekið þig
frá okkur, þá eigum við minning-
arnar og þær verða ekki teknar frá
okkur. En Júlía skildi ekki bara eftir
ljúfar minningar, heldur fjölskyldu
sem nú bíður það erfiða verkefni að
byggja sig aftur upp eftir þennan
mikla missi.
Kæru Jói, Berglind og Ragnar
Þór. Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sem og til foreldra, tengda-
foreldra, systkina og annarra ást-
vina.
Ólafur Erlendsson.
Bragi Svan Stefánsson föðurbróð-
ir minn lést aðfaranótt 24. jan., rétt
liðlega áttræður að aldri.
Bragi upplifði hefðbundna æsku,
fór í sveit, á sjóinn og í Bretavinnu.
Hann var alltaf sérstakur og svolítið
þrjóskur. Í hliðinu hjá Bretunum var
honum eitt sinn gert að sýna ofan í
nestistösku sína en hann neitaði. Var
þá byssu miðað á hann og hann beð-
BRAGI SVAN
STEFÁNSSON
✝ Bragi Svan Stef-ánsson fæddist í
Steinholti í Glerár-
þorpi á Akureyri,
11. janúar 1926.
Hann lést á Land-
spítala í Fossvogi
24. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Stefán Krist-
jánsson, verkamað-
ur í Reykjavík, f. 26.
febrúar 1897, d. 11.
nóvember 1975, og
Kristín Bjarnadóttir
húsfreyja, f. 17. jan-
úar 1900, d. 18. maí 1976. Bræður
Braga eru Bjarni, f. 13. september
1923, d. 27. mars 1991, Baldur
Magnús, f. 13. nóvember 1928 og
Höskuldur, f. 22. júlí 1939.
Útför Braga fór fram í kyrrþey.
inn aftur, en enn neit-
aði Bragi og var hon-
um hleypt í gegn með
það, því auðséð var
hversu heill maður
hann var.
Fyrir honum lá að
vinna verkamanna-
störf alla ævi og var
hann ætíð í þeim erf-
iðustu, fyrst á loft-
pressu þar sem oft
þurfti að vinna uppfyr-
ir sig og aka steypu í
hjólbörum upp still-
ansa. Hann tók þátt í
að byggja Hallgrímskirkju, vann hjá
Breiðholti hf. meðan það varði og var
um skeið hjá Lýsi hf., en síðustu árin
vann hann hjá borginni. Á leikvöllum
naut hann sín, því hann var einstak-
lega barngóður, og fylgdist grannt
með hvort aðbúnaður þar væri ekki í
lagi. Þrátt fyrir erfiðisvinnuna veit
ég ekki til þess að hann hafi nokkurn
tíma vantað í vinnu og aldrei kom
hann of seint.
Bragi hafði góðan húmor og hló
mikið þegar hann eftir margra ára
starf hjá einu fyrirtækjanna sem
hann vann fyrir, fékk vodkapela að
launum, því hann bragðaði aldrei
áfengi.
Þótt skólaganga hans hafi ekki
verið löng var hann vel lesinn og
kunni fornsögurnar nánast utanbók-
ar og hann fór í leiðangra á söguslóð-
ir til að upplifa þær betur. Hann var
félagi í Hinu íslenska fornleifafélagi
og Skógræktarfélagi Íslands. Bóka-
safn hans er mikið að vöxtum og
nokkuð sérstakt. Að fornsögunum,
„lexikonum“ og sögubókum frátöld-
um eru listaverkabækur frá öllum
menningarheimum þar áberandi,
enda var Bragi listhneigður mjög,
skar í tré og var listateiknari á yngri
árum eins og myndir sýna sem varð-
veist hafa. Þá eru þar ekki síst alls
kyns skógræktarrit enda var skóg-
rækt eitt aðaláhugamál hans eins og
garðurinn í Melgerði 1 í Reykjavík
sýnir, þar ræktaði hann sjaldgæfar
trjátegundir, einkum barrtré.
Bragi kvæntist ekki og til hans var
oft leitað þegar peninga vantaði eða
ef skrifa þurfti upp á lán og þrátt fyr-
ir þröngan fjárhag brást hann aldrei.
Hann bjó með foreldrum sínum þar
til þeir létust en eftir lát þeirra ein-
angraðist hann mikið og fyrir þrem-
ur árum hafði heilsu hans og sjón
hrakað svo að hann fluttist að Dval-
arheimilinu Felli. Þar lærbrotnaði
hann svo í byrjun janúar. Ég ætla að
leyfa honum að eiga síðustu orðin,
þau lét hann frá sér við okkur Höllu
á spítalanum á áttræðisafmælisdeg-
inum: „Heyrðu, ég er ekki með neitt
smitandi, ykkur er óhætt að koma
nær“.
Egill Baldursson.
Vinur Hafnarfjarð-
ar, Rolf Peters frá
Cuxhaven í Þýskalandi, er allur.
Með fráfalli hans er brostinn öfl-
ugasti hlekkurinn í vinakeðju bæj-
anna tveggja, hinna fornu fiski-
bæja, Hafnarfjarðar og Cuxhaven,
sem formfest voru 1988. Rolf var
potturinn og pannan í því að koma
á hinum formlegu vinabæjar-
tengslum og hann hefur allar götur
síðan verið sá aðili sem hefur rækt-
að þennan vinagarð með hugarþeli
sínu, áhuga og krafti. Nú verður
það okkar eftirlifenda að reyna að
treysta böndin og halda samstarf-
inu áfram.
Vinabæjatengsl Cuxhaven og
Hafnarfjarðar eru ekki hefðbundin
sem slík. Þau eru svo miklu meira,
því á þessum rúmu 17 árum hafa
fjölmargir íbúar bæjanna tveggja
bundist sterkum persónulegum
vinaböndum. Og í þeim efnum var
Rolf Peters líka fyrirmyndin. Hann
áttaði sig á því að í samstarfi og
samvinnu tveggja bæjarfélaga, þar
sem að komu forsvarsmenn bæj-
anna tveggja, fulltrúar úr atvinnu-
lífi, íþróttum, æskulýðsstarfi,
menningargeiranum og fleiri, þá
yrðu slík samskipti án innihalds, ef
hugur fylgdi ekki máli – ef vinátta
millum fólks væri ekki til staðar.
Og þennan vinagarð, sem var orð-
inn stór og þéttvaxinn, ræktaði
Rolf Peters svo sannarlega við fjöl-
marga Hafnfirðinga.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi
að vera bæjarstjóri í Hafnarfirði,
þegar samkomulag um vinabæja-
tengslin voru undirrituð í Cux-
haven 17. september 1988. Það var
hátíðleg stund og ánægjuleg. Þar
ROLF
PETERS
✝ Rolf Petersfæddist í
Braunschweig í
Þýskalandi 27. jan-
úar 1929. Hann lést
á heimili dóttur
sinnar í Berlín
föstudagskvöldið
13. janúar síðastlið-
inn og fór útför
hans fram í Cuxha-
ven, föstudaginn 20.
janúar.
var auðvitað Rolf
Peters, þá sem og
síðar, hrókur alls
fagnaðar. Hann varð
síðan formaður sér-
staks vinafélags
Cuxhaven og Hafnar-
fjarðar ytra, en það
félag hefur verið
kjarni samskiptanna
– og tengiliður við op-
inbera aðila sem
einkaaðila í þessu
samstarfi.
Rolf Peters var
drengur góður. Vask-
ur og röggsamur, vildi láta hlutina
ganga fram skipulega og án tafar.
Teinréttur og virðulegur í fasi,
jafnvel formlegur á stundum, en
léttstígur og ávallt stutt í brosið og
smitandi hláturinn. Hann kom
hreint og beint fram, hvort heldur
viðmælandinn var barn, unglingur,
ráðherra, eða forseti. Var ævinlega
hann sjálfur og blátt áfram. Kunni
að umgangast háa og lága með stíl.
Það var gott að njóta samveru með
Rolf. Hann lífgaði ævinlega upp á
tilveruna – jók henni innihald og
tilgang.
Margar minningar frá góðum
dögum í samskiptum Cuxhavenbúa
og Hafnfirðinga rifjast upp. Og oft-
ast er Rolf þar í aðalhlutverki. Og
vináttuna vökvaði hann reglulega.
Þess naut ég ítrekað. Alltaf kom
jólakort eða stutt kveðjukort. Síð-
astliðið haust, þegar ég breytti um
starfsvettvang og flutti búferlum
til Svíþjóðar, þá var fyrsta bréfið
sem ég fékk í Stokkhólmi, frá vini
mínum í Cuxhaven, Rolf Peters.
Það þótti mér vænt um.
Cuxhavenbúar hafa misst góðan
son. Við Hafnfirðingar höfum séð á
baki góðum vini.
Fjölskyldu Rolf sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Hug-
ur minn er jafnframt hjá vinum í
Cuxhaven.
Svo lengi sem bæirnir tveir,
Cuxhaven og Hafnarfjörður, verða
í byggð og saga þeirra skráð, þá
mun nafn Rolf Peters vera skrifað
þar stórum stöfum með gullnu
letri.
Guðmundur Árni Stefánsson.