Morgunblaðið - 05.02.2006, Blaðsíða 68

68 SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ég man fyrst eftir
honum við að koma
bát sem hann átti frá
læknum upp Formannasund að
Jómsborg. Ég vissi þá að þetta var
loftskeytamaðurinn í Vestmannaeyj-
aradíó og hann átti mikið af börnum.
Konuna hans hafði ég séð með
barnaskarann. Hann var kallaður
Hjalli á Vegamótum.
Seinna eða árið 1977 mætti hann á
samkomu í Betel. Þá stóð hann á
miklum vegamótum í lífinu. Fáum
vikum síðar gekk hann í söfnuðinn
eftir róttæka sannfæringu sem hann
varð fyrir. Hugur hans laukst upp
fyrir orðum Jesú Krists: „Ég er veg-
urinn, sannleikurinn og lífið“. Ein-
faldara gat það ekki verið. Með
sannleikann að vopni mætti hann á
AA-fund, lagði Biblíuna á borðið og
sagði: „Hér er lausnina að finna,
Jesús Kristur er svarið.“ Þá urðu
líka vegamót í AA.
Svo gekk hann eftir þessari sann-
færingu og lét bæði börnin sín og
vini heyra svarið sem umbreytti öllu
lífi hans. Þessa sterku trúarreynslu
tók hann alvarlega. Það sem Biblían
segir, að líkaminn sé musteri heilags
anda, varð mótandi fyrir hans
kristna lífsmáta. Aldrei bragðaði
hann vín né tóbak síðan.
Hann gaf sig út í ferðamennskuna
og gerðist leiðsögumaður á Bravó.
Allir sem fóru með Hjalla upplifðu
þrjú atriði sem gleymast ekki. Hann
fór með hópinn á undurfagran stað.
Stöðvaði vél bátsins og fékk alla með
í sjóferðabæn, bæði á íslensku og
ensku. Honum var einkar lagið að
biðja án þess að lesa af blaði. Hann
bað í hjartans einlægni! Eftir amen-
ið tók hann trompetinn og lék
nokkra hljóma er bergmáluðu um
Klettshelli, nokkuð sem enginn átti
von á. Svo lék hann lög og endaði
gjarnan á „Amazing Grace“, laginu
sem þrælaskipstjórinn samdi eftir
að hafa lagt frá sér þá iðju að hneppa
svertingja í þrældóm. Hann hafði
sjálfur upplifað umbreytandi trú á
Jesúm Krist, son hins lifanda Guðs.
Síðan var farið í skoðunarferðina og
menn sáu það sem augað verður
aldrei satt af að sjá.
Ástæðan fyrir sjóferðabæninni og
tónleikunum var einmitt sú reynsla
sem Hjalli bjó yfir, að Guð breytti lífi
hans. Vegamótin lágu inn á veg
Guðs.
Hjalli var aldrei ríkur. En hann
átti alltaf pening til að gleðja aðra.
Börnin í Vestmannaeyjum sátu um
Hjalla til að fá að fara í bátsferð eða
bíltúr, því fylgdi nefnilega alltaf eitt-
hvað gotterí eða ís. Hjalli gat hvesst
sig verulega við fullorðna en börnin
sáu aðeins hinn glaðværa og þolin-
móða kennara.
Það finnst varla sá lúðrablásari í
Vestmannaeyjum sem ekki hefur
notið tilsagnar Hjalla. Árangurinn af
leiðsögn hans nær langt út yfir land-
steinana og fylgir auðvitað hverjum
þeim sem fékk til æviloka.
Hjalli sá undur Guðs í allri nátt-
úrunni. Eitt sinn vorum við á skaki
norðan undan Suðurey. Þá sáum við
háhyrningavöðu koma úr útsuðri og
stefna framhjá okkur. Hjalli vildi að
við drægjum upp færin sem og gert
var. Hann setti í gang og gaf alveg í
botn. Hraðamælir bátsins sýndi
rúmlega 18 sjómílna ferð. Hvalavað-
an var samhliða bátnum aðeins í
örfáar mínútur uns hún var stungin
af og við höfðum ekkert roð við
sterklegum og taktföstum sundtök-
um háhyrninganna. Eftir þetta var
svo rætt um Guð, orð Guðs og allt
sem staðfesti snilli hans í sköpun-
inni.
HJÁLMAR
GUÐNASON
✝ Hjálmar Guðna-son fæddist á
Vegamótum í Vest-
mannaeyjum 9. des-
ember 1940. Hann
lést á heimili sínu
27. janúar síðastlið-
inn og var jarðsung-
inn frá Hvítasunnu-
kirkjunni í Vest-
mannaeyjum 4.
febrúar.
Hjálmar hafði augu
sem sáu dýrð Guðs.
Við störfuðum með
Hjálmari í Hvíta-
sunnusöfnuðinum Be-
tel í Vestmannaeyjum.
Hann stjórnaði kórn-
um og var þvílík hjálp-
arhella í tónlistinni að
fáu er saman við að
jafna. Þegar hann tók
sig til við 70 ára af-
mæli Hvítasunnu-
hreyfingarinnar þá
þýddi hann og æfði
söngleikinn „Salta
söngbók“, glaðværan leik með texta
eftir Hjalla sem gladdi og vitnaði um
vegamótin í lífi hans. Hann var
nefnilega að gefa Jesú Kristi dýrð-
ina. Enn eru lögin sungin og börnin
sem nú tilheyra hópi fullorðinna
gleðjast og syngja með þegar söngv-
arnir óma á öldum ljósvakans eða í
hljómtækjum heimilanna.
Við sem fylgdumst með honum
munum hann gjarnan á hlaupum.
Hann var nefnilega að mæta of seint.
Menn sáu þetta eins og taktinn í lífi
hans. Hann var þekktur fyrir að
mæta í þann mund sem eitthvað átti
að hefjast. En samt eru þau augna-
blik þegar hann mætti bara á réttum
tíma.
Flestir þeir sem fóru út í Surtsey
höfðu samband við Hjalla. Hann
vissi upp á hár hvort fært væri eða
ekki. Það voru ekki fýluferðir lengst
út í haf sem menn óskuðu sér. Hjalli
skilaði þeim í land og náði í þá á rétt-
um tíma, oft var teflt á tæpasta vað
en undir öruggri stjórn. Hann var
einnig eftirsóttur sem sóknarmaður
í úteyjar, hann rak bátinn aldrei ut-
an í en stoppaði í hvaða ölduróti sem
var á rétta staðnum til að menn
gætu hoppað í bátinn án þess að
húrra niður í sjóinn.
Nú bregður svo við aldrei þessu
vant að hann mætti allt of fljótt.
Hann mætti dauðastundinni mörg-
um árum of snemma. Hann var bú-
inn að kenna sér meins en naut ekki
þeirrar aðstoðar sem til þurfti og því
var föstudagsmorgunninn 27. janúar
skapadægur í lífi hans. Þannig á
hann einnig hlutdeild með Mozart í
mannkynssögunni, báðir menn tón-
listar og fegurðar; dánardagur
Hjálmars er afmælisdagur Mozarts.
Verk Hjálmars Guðnasonar og
lífshlaup eru ein samfelld hljómkviða
um dýrð og dásemd Drottins Jesú
Krists. Hún mun óma lengi enn bæði
á himni og jörð. Hjálmar á Vegamót-
um tók afdrifaríka ákvörðun þegar
hann beygði inn á veg Guðs. Það var
honum og hans afkomendum ólýs-
anlegt gæfuspor.
Kæra fjölskylda, guð veiti ykkur
huggun og von við fráhvarf Hjalla.
Innan skamms fáum við að hitta
hann á ný í „bundini“ Guðs barna.
Hrefna Brynja og
Snorri í Betel.
Það var á vorönn 2001 að ég fékk
símtal: „Sæl vertu, Hjalli hér,“ sagði
hann með sinni alúðlegu og glettn-
islegu röddu. Erindið var áform um
að endurvekja skólalúðrasveitina en
eldri sveit var óðum að slíta barns-
skónum og útskrifast. Mér fannst
hann bjartsýnn, t.d. var minn snáði
rétt að finna sér blásturshljóðfæri til
að æfa á og ég sá ekki alveg fyrir
mér þessi kríli í lúðrasveit. En
Hjalla tókst að vinna kraftaverk. Í
dag erum við með skólalúðrasveit á
landsmælikvarða og þó víðar væri
leitað samanburðar.
Við veltum því oft fyrir okkur
hvernig hann hafði þessi tök á
krökkunum. Þessi rólyndi maður að
halda uppi aga. Uppskriftin var þó
einföld þó hún væri ekki á allra færi.
Honum þótti hreinlega svo undur-
vænt um þau. Og það var endurgold-
ið. Hann átti í þeim hvert bein. Hann
var ekki bara kennarinn, hann var
leiðtoginn. Og minningarnar eru
óteljandi. Æfingar, tónleikar, ferðir,
innan- sem utanlands. Bátsferðir og
skutl um allt.
Ein minning kemur í hugann úr
Færeyjaferðinni. Hann var með æf-
ingu í salnum þar sem við gistum.
Við sátum þar nokkrar kellur yfir
kaffibolla og kjöftuðum eins og okk-
ar var von og vísa. Þá sneri Hjalli sér
við, óvenjubrúnaþungur og þrumaði:
„Annaðhvort þegið þið eða farið út!“
Við urðum eins og skömmustulegar
skólastelpur og lúskuðumst flissandi
út. Þetta var í eina skiptið sem ég
heyrði hann hvessa sig þó að eflaust
hafi stundum heyrst í honum á æf-
ingum. En þarna vorum við að
skemma fyrir börnunum og þar setti
hann mörkin! Það má segja að lífs-
hlaup manns megi skoða eftir því
hvort hann hafi elskað og verið elsk-
aður, hvort hann hafi fundið lífsfyll-
ingu í starfi og hvort hann hafi miðl-
að visku sinni til annarra. Þegar við
þetta bætist hans einlæga guðstrú
má segja að lífshlaup Hjalla hafi ver-
ið fullkomnað, þó við af eigingirni
okkar hefðum viljað njóta hans mun
lengur.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendum við fjölskyldunni og
þökkum okkar kæra vini fyrir börnin
okkar og samstarfið.
Fyrir hönd foreldrafélags „Mini
Lú“,
Guðrún Jónsdóttir.
Mig langar að minnast Hjalla með
örfáum orðum.
Hjalli var ekki bara trompetkenn-
arinn minn, hann var einnig vinur
minn og vinur okkar allra sem hann
kenndi og ól upp. Við vinirnir í lúðra-
sveitinni hjá Hjalla vorum örugglega
ekki auðveldustu viðfangsefni sem
hann hafði lent í, en Hjalli mætti
okkur alltaf með bros á vör. Núna
síðustu ár hefur Hjalli stjórnað litlu
lúðrasveitunum en mætt á tónleika
LV og fylgdist stoltur með okkur
eldri „börnunum“ sínum. Hjalli var
tvímælalaust einn sá besti trompet-
leikari sem Ísland hefur alið, ef ekki
sá besti. Þú heyrðir ekki fallegri tón.
Hjalli var mín fyrirmynd og ég
reyndi allt til að ná tóninum hans.
Hjalli minn, ég kveð þig með sorg
í hjarta en eitt veit ég fyrir víst, að
þar sem þú ert núna fá allir að njóta
hins fullkomna trompettóns þíns um
ókomna tíð.
Ég votta fjölskyldu Hjalla samúð
mína.
Ósvaldur Freyr Guðjónsson
(Obbi).
Öðlingurinn, mannvinurinn og
Guðsmaðurinn Hjálmar Guðnason
er farinn heim. Farin heim til Drott-
ins sem hann elskaði af öllu sínu
hjarta. Það var mikil áfall, er Hjalli á
Hól eins og hann var oftast kallaður
kvaddi þennan heim.
Það er stórt skarð höggið í sam-
félagið í Eyjum við fráfall Hjalla.
Skarð sem aldrei verður fyllt. Eig-
inmaðurinn, faðirinn, tengdafað-
irinn, afinn, Hvítasunnumaðurinn,
tónlistarkennarinn, stjórnandi litlu
lúðrasveitarinnar, trompetleikarinn
og síðast en ekki síst eldheiti bæna-
maðurinn. Hjalli ásamt fleiri góðum
mönnum mætti eldsnemma á
morgnana í Hvítasunnukirkjuna til
fyrirbæna. Það var gott að vita af
bænum Hjalla og félaga fyrir störf-
um bæjarstjórnar og bæjarfélaginu,
auk annarra bænarefna.
Hjalli var mjög góður maður og
vildi allt fyrir alla gera. Hann var
gæfumaður í einkalífinu og átti góða
konu sem studdi hann í öllu því sem
hann tók sér fyrir hendur, barnaláni
átti hann líka að fagna.
Við fjölskyldan viljum þakka
Hjalla fyrir allar fyrirbænir okkur til
handa þegar erfiðleikar steðjuðu að.
Hvatningu um að halda áfram og
treysta Guði.
Vestmannaeyjar hafa misst góðan
son. Heimurinn væri betri ef fleiri
gæfu Guði líf sitt eins og Hjálmar
Guðnason gerði. Guði sé þökk fyrir
hans verk.
Elsku Dadda og fjölskylda, megi
algóður Guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Guðrún Erlingsdóttir.
Í dag kveðjum við okkar kæra vin,
Hjalla á Hól.
Það voru miklar harmafregnir að
frétta lát hans hinn 27. janúar síðast-
liðinn. Minningarnar streyma fram í
hugann og margs er að minnast.
Hjalli, þú varst einstakur mannvin-
ur, barnavinur og kærleikur þinn
var óendanlegur. Þú máttir ekkert
aumt sjá, fórst aldrei í manngrein-
arálit og talaðir ekki illa um nokkurn
mann. Hjalli var mikill bænamaður,
ef hann frétti af einhverjum í neyð,
sorg eða sjúkleika var það skráð í
bænabókina hans. Starfið og börnin í
litlu lúðrasveitinni áttu stórt pláss í
hjarta þínu. Hjalli, þú varst einstak-
ur vinur og huggari en hrókur alls
fagnaðar á góðri stund og þá var
stutt í prakkaragenið i þér og þá
mikið hlegið. Það var himneskur
tónn í trompetinu þínu er þú spilaðir,
það var svo listilega gert. Trúin á
Jesúm Krist var þér svo dýrmæt
kæri vinur, bjargið sem þú byggðir
líf þitt á. Spjallið okkar yfir tíu drop-
um eins og við kölluðum það um lífið
og tilveruna er ógleymanlegt. Á dán-
ardaginn þinn gyllti sólin Heima-
klett og fallegu eyjuna þína sem þér
þótti svo ofurvænt um. Þín verður
sárt saknað.
Elsku Dadda og fjölskylda, Guð
styrki ykkur og huggi og blessi
minningu um góðan dreng.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Hjalli, minning þín er sem
ljós á vegi okkar.
Ágúst, Hólmfríður (Lóa)
og dætur.
Allt frá því þegar mamma leiddi
mig niður í Arnardrang fyrir meira
en 25 árum síðan og fram til dagsins
í dag hefur Hjalli verið ein af mínum
aðalfyrirmyndum hvað trompetleik
varðar. Er hann þar í hópi með ekki
óþekktari mönnum en Louis Arm-
strong, Maurice Andre, Dizzy Gille-
spie, Wynton Marsalis, Maynard
Ferguson o.s.frv. Hans einstaki tónn
og tónlistargáfa heilluðu mig alltaf
upp úr skónum. Hvort sem það var
Amazing Grace, Cherry Pink, Herb
Albert, Leroy Anderson, Arban,
Clarke, Haydn, negrasálmur eða
bara hvað sem er; alltaf hljómaði það
töfrum líkast í meðförum hans.
Það eru margar góðar minningar
sem vakna þegar ég hugsa til áranna
með Hjalla niðri í Tónlistarskóla.
Kaffibollinn, vinnuskyrtan, inni-
skórnir og ullarsokkarnir og svo ég
og Þórður á hlaupum út í bakarí eftir
vínarbrauðum og snúðum. Pönnu-
kökurnar þegar við náðum að ljúka
einhverri trompetbókinni og allar
lúðrasveitaræfingarnar, Bravóferð-
irnar, lúðrasveitarferðalögin, úti-
spilamennskurnar og svo allir tón-
leikarnir í félagsheimilinu.
Eitt af mínum ógleymanlegu at-
vikum var þegar Hjalli taldi mig loks
reiðubúinn til að koma yfir í stóru
lúðrasveitina. Þarna var ég kominn á
þriðja trompet við hliðina á Obba,
Erni, Óla, Jarli, Hrafnhildi, Tomma
og Einari og svo voru Eddi bróðir,
Maggi og Gunnar Júll á klarínett,
Stebbi skó og Óli í Laufási á saxó-
fóna, Jón og Hafdís á horn, Snorri og
Siggi múr, bróðir Roger Moore, á
básúnur, Palli Páls, Tryggvi og
Maggi á Grundó, Einar og Siggi á
Háeyri og fleiri. Vá, hvílíkt band! Og
hver annar en Hjalli við stjórnvöl-
inn.
Þegar himnarnir munu opnast og
lúðrar gjalla mun Hjalli án efa verða
þar á 1. trompet og þótt hann verði
nú ekki lengur meðal okkar hér á
jörðu niðri mun hann lifa með okkur,
sem vorum svo lánsöm að þekkja
hann, í anda. Þeir tónar sem eiga eft-
ir að koma frá mínum trompet í
framtíðinni munu eiga rætur sínar
og þakklæti að rekja til hans.
Birkir Freyr Matthíasson.
Morguninn 27. janúar fékk ég þær
sorgarfréttir að Hjálmar Guðnason
vinur minn væri látinn. Ég kynntist
Hjalla árið 1970 og síðan höfum við
verið perluvinir. Það æxlaðist þann-
ig að við byggðum saman veiðihús í
Hrauney og höfum átt þar margar
yndislegar samverustundir í gegn-
um tíðina. Í Hrauney stunduðum við
eggjatínslu og lundaveiði en einnig í
Geldungi, Geirfuglaskeri og Súlna-
skeri.
Hjalli var einstakt ljúfmenni í allri
umgengni. Hann var magnaður skip-
stjóri á bátnum sínum Bravó. Við
steðja í slæmum veðrum vissi hann
alltaf upp á hár hvernig átti að haga
hlutunum. Það var eins og Hjalli og
Bravó léku saman á margra metra
fyllingar í fullkomnum samhljóm líkt
og hann gerði svo oft á trompetið sítt
í Klettshelli.
Hjalli var mikill Eyjamaður sem
bæði þekkti Vestmannaeyjar vel og
elskaði nátturufegurð þeirra. Við
Hjalli vorum félagar í 35 ár, hittumst
nær daglega og aldrei féll skuggi á
okkar vináttu. Það er ekki hægt að
tala um Hjalla án þess að minnast á
konu hans, Döddu. Hún er höfðingi
heim að sækja og höfum við Anna
mín oft fengið að njóta gestrisni
þeirra hjóna í gegnum tíðina.
Hjalli var alltaf tilbúinn að veita
hjálparhönd. Það var alveg sama á
hvaða tíma sólarhrings til hans var
leitað, alltaf var Hjalli boðinn og bú-
inn. Hann var sannkristinn maður
og vitnaði oft í orð frelsarans „ég er
vegurinn, sannleikurinn og lífið“.
Ég vil að lokum þakka honum
Hjalla vini mínum samfylgdina og
vináttuna. Við Anna og fjölskyldan
vottum Döddu og allri fjölskyldunni
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum þess að Drottinn veiti þeim
styrk í þeirra sorg.
Minning um góðan dreng lifir.
Guðjón Jónsson
(Gaui á Látrum).
Við þekktum Hjalla vel sem tón-
listarkennara og stjórnanda „Mini-
Lú“. Hann var einstakur og erum við
afar þakklát fyrir hans þátt í uppeldi
sonar okkar. Sá þáttur var ekki lítill
og einkenndist af fórnfýsi, þolin-
mæði, hvatningu, umhyggju, gæsku
og vináttu. Hann var einstök fyrir-
mynd á allan hátt. Með lífi sínu sem
tónlistarmaður, trillukarl, úteyja-
kappi og maður með ótakmarkaða
þolinmæði gaf hann fordæmi sem lit-
ið var upp til. Dætur okkar urðu
vitni að því þegar Hjalli og Arnar
sonur okkar hittust í Smáralindinni í
sumar og urðu fagnaðarfundir. Þeir
heilsuðust með handabandi og tóku
tal saman sem entist í talsverðan
tíma. Eitthvað fannst systrunum
þeir tala lengi saman og sögðu okkur
um kvöldið að þær hefðu getað hald-
ið að þarna væru jafnaldrar að hitt-
ast og spjalla. En svona var Hjalli.
Hann bar virðingu fyrir nemendum
sínum og sýndi það í verki. Kom
fram við þá sem jafningja. Hann
taldi það ekki eftir sér að nota júl-
ímánuð, sumarleyfismánuðinn, til að
leita að hljóðfæri fyrir Arnar. Hann
lét senda sér margar gerðir tromp-
eta, spilaði á þá og dæmdi. Hringdi í
okkur og lýsti kostum og göllum.
Hjalli sagði um einn trompetinn að
sá væri orðinn mjög góður þegar bú-
ið væri að spila á hann í klukkutíma!
Þetta sagði okkur hvað hann eyddi
af frítíma sínum til að velja það besta
fyrir nemanda sinn.
Hjalli ferðaðist víða með hópinn
og var þá gjarnan fararstjóri, stjórn-
andi, bílstjóri, félagi, jafningi, móðir
og faðir. Hann bar hag krakkanna
stöðugt fyrir brjósti.
Metnaður hans fyrir hönd „Mini-
Lú“ var mikill og eru ótaldar æf-
ingabúðir hér í tónlistaskólanum og
uppi í sveit dæmi um það. Í fjárafl-
anir mætti hann fyrstur og fór síð-
astur. Hvílíkur dugnaður og fórn-
fýsi.
Síðastliðin tvö ár hafði Hjalli Egg-
ert Björgvinsson tónlistarkennara
sem aðstoðarmann. Okkur grunar að
hann hafi ætlað að fara að minnka