Morgunblaðið - 05.02.2006, Blaðsíða 72

72 SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Fallinn er frá úr
frændgarði mínum
Daníel Einarsson frá
Dunki í Hörðudal. Við erum systra-
börn og það var afar kært með
þeim, mömmu Sveinbjörgu og Guð-
rúnu móður hans.
Mér eru í barnsminni heimsókn-
irnar til frænku á Dunki sem var
víðlesin og skemmtileg. Og ekki
voru veitingarnar í mat og drykk
síðri, en Nanna frænka átti nú trú-
lega sinn þátt í þeim. Síðar á ævinni
þegar ég var hjá honum pabba mín-
um á Vatni kom Dalli frændi stund-
um í veiðiferðir uppeftir, því hann
var mikill veiðimaður, hvort heldur
voru fiskar eða fuglar í færi. Eitt
sinn er hann kom, vel vopnum búinn
að vanda og hugði á gæsaveiðar,
man ég að hann rétti mér byssuna
og sagði glottandi: Jæja Sigga,
skjóttu nú gæs. Ég tók við byssunni
og í því bili flugu gæsirnar upp í
stórum hóp. Mér brá við og gat ekki
hugsað mér að drepa fuglana. Samt,
DANÍEL
EINARSSON
✝ Daníel Einars-son fæddist á
Dunk í Hörðudal í
Dalasýslu 10. apríl
1927. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 4. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Snóksdalskirkju
í Dalabyggð 13. jan-
úar.
til þess að bregðast
ekki trausti frænda
míns, skaut ég eitt-
hvað upp í loftið. Eng-
inn fugl særðist en
Dalli sagði, sko þig,
þú ert bara efnileg, þú
gætir komið með mér
á rjúpnaskyttirí. Mér
þótti þetta mikið hrós.
En Dalli var ekki
bara veiðimaður.
Hann var heiðurs-
maður með ríka rétt-
lætiskennd og húmor-
isti svo af bar,
kannski stundum nokkuð kaldhæð-
inn en með hjartað á réttum stað.
Ég á frá honum skartgripaskrín
sem hann rétti mér er ég hafi verið
að aðstoða móður hans eitthvað
smávegis við heimilisstörfin. Þetta
er fallegur gripur, alsettur perlum
og skeljum. Svona var Dalli, mikill
höfðingi, enginn mátti eiga neitt hjá
honum.
Sértu kært kvaddur frændi sæll.
Bestu kveðjur og samhugur til
ástvina allra
Sigríður frá Vatni.
Að kynnast góðu fólki á lífsleið-
inni er mikið lán og að eignast vin-
áttu Daníels varð mér mikil ánægja.
Það mun hafa verið fyrir tólf ár-
um sem ég kynntist Margréti Sig-
tryggsdóttur og fór að venja komur
mínar á heimili þeirra Daníels í
Holtagerðinu. Það varð nokkuð að
venju á gönguferðum mínum út á
Kársnesið að koma við í Holtagerð-
inu og seinna á Borgarholtsbraut-
inni og spjalla við þau um daginn og
veginn yfir kaffibolla í því notalega
andrúmslofti sem var í þeirra ná-
vist. Fræddist ég margt um Dalina
og þann landshluta af samræðum
við þau um mannlíf og menningu
sveitarinnar. Daníel hafði fengist
við hin ýmsu störf um ævina; ólst
upp við venjubundin sveitastörf,
lærði pípulagnir, vann við vega- og
brúargerð, stundaði sjómennsku og
einnig var hann á fraktskipum og
fór víða um heim. Hann var liðtæk-
ur í eldhúsinu; ekki lengi að hella
upp á könnuna, ef Margrét var ekki
viðlátin er mig bar að garði.
Hvergi nokkurs staðar hef ég séð
eins hreinlegan bílskúr og hjá hon-
um. Hver hlutur á sínum stað og
allt tandurhreint og fágað, enda var
Daníel einstakt snyrtimenni. Við
ræddum saman um þau mál sem
hæst bar hverju sinni, einnig þær
bækur sem við vorum að lesa og oft
lánaði hann mér góðar bækur. Einu
sinni er Margrét var ekki heima
önnuðumst við í sameiningu hann
Þorlák, hvíta fallega köttinn, er
hann lenti í hremmingum og þurfti
til dýralæknis. Og í haust, þá er
Láki safnaðist til feðra sinna, jarð-
settum við hann og settum krókusa
á leiðið, sem í vor munu koma upp
úr moldinni með marglit blóm.
Ég votta Margréti samúð mína,
einnig Jóhönnu, systur Daníels, svo
og öðrum aðstandendum. Ég á eftir
að sakna Daníels vinar míns. Hon-
um þakka ég samfylgdina og bið
honum blessunar Guðs.
Guðlaug Erla.
Í dag er til moldar
borin kær vinkona,
Ingibjörg Jónsdóttir,
Engjavegi 43 á Selfossi, en síðasta
eina og hálfa árið dvaldi hún á Ljós-
heimum sem er öldrunadeild við
Heilbrigðisstofnun Suðurlands. Við
lítum gjarnan á dauðann sem óvin en
þó getur hann mætt sem líkn. Í pre-
dikaranum segir (3:1,3): „Öllu er af-
mörkuð stund, sérhver hlutur undir
himninum hefur sinn tíma. Að fæð-
ast hefur sinn tíma og að deyja hefur
sinn tíma, að gróðursetja hefur sinn
tíma og að rífa það upp, sem gróð-
ursett hefur verið, hefur sinn tíma.
Það kom berlega í ljós þvílíkan
styrk og þvílíku þreki Ingibjörg bjó
yfir þegar heilsan brast. Meðan
Hjalta naut við hugsaði hann um
hana af mikilli natni og kærleika en
þegar hann veiktist var hún eins og
INGIBJÖRG
JÓNSDÓTTIR
✝ Ingibjörg Jóns-dóttir fæddist í
Merkigarði á Eyrar-
bakka 27. desember
1919. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Ljósheimum á Sel-
fossi 21. janúar síð-
astliðinn og var út-
för hennar gerð frá
Selfosskirkju 4.
febrúar.
klettur við hlið hans,
bundin í hjólastól, og
af veikum mætti lagði
hún sig alla fram til að
gera honum lífið sem
best. Það var aðdáun-
arvert að fylgjast með
þeim og sjá hvað sam-
band þeirra var fallegt
og traust en Hjalti lést
í mars fyrir tæpu ári
síðan. Ingibjörg og
Hjalti lögðu mikla
rækt við heimilið og
hjónabandið, hlúðu að
ástinni og höfðu kær-
leikann að leiðarljósi og má segja að
kvæði Jónasar Hallgrímssonar eigi
þar vel við:
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
Ingibjörg var einstök kona. Hún
var með afbrigðum minnug, heil-
steypt og hjartahlý, afar glæsileg,
vinföst og trygg þeim sem hún batt
vin áttu við. Hún hafði sterka nær-
veru, næmt auga fyrir umhverfinu,
var fagurkeri og ávallt glæsilega
klædd svo eftir var tekið. Það má
segja að hún hafði verið bæði arki-
tekt og fatahönnuður af Guðs náð.
Hún hafði yndi af ferðalögum og
höfðu þau hjónin ferðast víða. Það
var henni erfitt þegar heilsan brast
og þau gátu ekki lengur ferðast til
fjarlægra landa en því tók hún með
jafnaðargeði.
Það er ekki sjálfgefið að eignast
góða vini á lífsleiðinni. Góða vini sem
með vinsemd og gleði lýsa upp í
kringum sig en þannig voru þau
Ingibjörg og Hjalti. Fyrir það ber að
þakka. Með þessum orðum vil ég
þakka Ingibjörgu það sem hún var
okkur á Engjavegi 57 og votta að-
standendum hennar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Ingibjargar
Jónsdóttur.
Ásdís Ágústsdóttir.
Þegar við fyrir nokkrum árum
fluttum okkur um set á Selfossi,
fluttum við á Engjaveginn. Við
þekktum til nágranna okkar á 43 og
vissum að þar fengjum við góða
granna. Það kom fljótt í ljós að betri
nágranna var vart hægt að hugsa
sér. Þau Imba og Hjalti buðu okkur
velkomin strax á fyrsta degi og upp
frá því myndaðist góð vinátta og frá-
bær sambúð. Í umgengni við Imbu
var eftirtektarvert hve fallega hún
var ávallt klædd og vel til höfð. Hún
bjó sér og Hjalta fallegt heimili þar
sem allir voru velkomnir hvenær
sem var. Var dóttir okkar á sínum
yngri árum fljót að átta sig á því, að
gott var að fara „yfir“ og fá góða
kökusneið í eldhúsinu hjá Imbu. Það
var aðdáunarvert að sjá hvernig
Hjalti hugsaði um Imbu sína þegar
halla fór undan fæti við veikindi
hennar. Eftir að hún lagðist inn á
Ljósheima var hann þar með annan
fótinn. En fljótt skipast veður í lofti
og fyrr en varði var Hjalti orðinn sá
heilsuveilli. Eftir það dvöldu þau
bæði á Ljósheimum. Það var þá sem
hún í erfiðum veikindum sínum varð
að vera sterkari aðilinn og leit til
með honum af veikum mætti, allt
þar til hann kvaddi okkur fyrir tæpu
ári síðan.
Nú hefur Imba kvatt okkur líka.
Við vitum að nú hefur hún hitt
Hjalta sinn aftur og þau búið sér fal-
legt heimili hinum megin við móð-
una miklu. Við fjölskyldan á Engja-
vegi 45, kveðjum okkar góða granna
og vin og sendum aðstandendum öll-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Helgi S. Haraldsson
og fjölskylda.
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur hlýhug
og samúð við andlát og útför elskulegrar móður
minnar, tengdamóður og systur,
ÞORBJARGAR BJARNADÓTTUR
frá Vigur.
Innilegar þakkir til starfsfólksins á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli fyrir frábæra og alúðlega umönnun.
Bjarni Brynjólfsson, Ingibjörg Anna Arnarsdóttir,
Margrét Edda Lian Bjarnadóttir,
Sigurður Bjarnason,
Þórunn Bjarnadóttir,
Sigurlaug Bjarnadóttir.
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug vegna and-
láts og útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
UNNAR GUÐJÓNSDÓTTUR
frá Kleifum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki dvalar- og
hjúkrunarheimilisins Silfurtúns fyrir frábæra umön-
nun.
Stefán Jóhannesson,
Hermann Jóhannesson, Kolbrún Ingólfsdóttir
og aðrir vandamenn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ÞÓRA STEFÁNSDÓTTIR,
Þorragötu 9,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum í Fossvogi fimmtu-
daginn 26. janúar síðastliðinn, verður jarðsungin
frá Fríkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn 7. febrúar
kl. 13.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á líknarfélög.
Haraldur Björnsson,
Stefán Haraldsson,
Guðjón B. Haraldsson, Karólína M. Jónsdóttir,
Anna S. Haraldsdóttir, Sigurður Snorrason,
Þóra Sigurðardóttir,
Snorri Sigurðsson,
Haraldur Björnsson.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
vegna andláts móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
AÐALBJARGAR AÐALSTEINSDÓTTUR
frá Þingeyri.
Jónína K. Jensdóttir, Matthías Matthíasson,
Kristjana Petrína Jensdóttir, Loftur Andri Ágústsson,
Guðmundur K. Jensson, Guðmunda Steingrímsdóttir
og aðrir aðstandendur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ANNA PÁLÍNA JÓNSDÓTTIR,
Dvalarheimili aldraðra,
Borgarnesi,
verður jarðsungin frá Borgarneskirkju þriðjudaginn
7. febrúar kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á minning-
arsjóð Dvalarheimilis aldraðra í Borgarnesi.
Inga Björk Halldórsdóttir,
Jenný Halldórsdóttir, Guðmundur Finnsson,
Ása Helga Halldórsdóttir, Ingvi Árnason,
Sigurbjörg Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Við færum vinum og vandamönnum sem hjálpuðu
okkur og studdu í veikindum og við fráfall eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa og sonar
okkar,
KJARTANS GUÐMUNDAR MAGNÚSSONAR,
Hlíðarhjalla 56,
Kópavogi,
hjartans þakkir og þökkum innilega öllum þeim
sem minntust hans.
Ennfremur sendum við læknum og hjúkrunarliði blóðlækningadeildar
Landspítalans og hjúkrunarfræðingum Karitas hugheilar þakkir.
María G. Hafsteinsdóttir,
Erna Kjartansdóttir, George Leite,
Sofia Lea,
Helga Vilhjálmsson, Magnús Magnússon.