Morgunblaðið - 04.02.2007, Blaðsíða 41

miklar áhyggjur af. Það er þó líka
breytt. Þannig var að það kviknaði í
mælaborðinu hjá mér rautt ljós sem
ég var fyrst svolítið tortryggin út
af, en við nánari keyrslu taldi ég þó
sýnt að það ljós ætti ekkert skylt
við olíuna heldur gæti átt við
bremsurnar. En þar sem bíllinn
gekk og bremsaði ágætlega hugsaði
ég ekki svo mikið um þetta, enda
kom ljósið og fór. Svo var ég svo
heppin að aka ungum manni bæj-
arleið. Hann er af þeirri tegund
karlmanna sem hefur vit á bílum og
sagði mér umsvipalaust, þegar
rauða ljósið kviknaði rétt sem
snöggvast, að það vantaði bremsu-
vökva á bílinn og ef hann væri ekki
settur snarlega á gæti bíllinn orðið
skyndilega bremsulaus, sem væri
mjög hættulegt. Svo fór hann inn á
næstu bensínustöð og keypti
bremsuvökva og setti á bílinn og
síðan hefur það ágæta ljós ekki sést
enda hef ég bætt bremsuvökvanum
inn á gátlistann minn.
Nú tel ég mig í röð sómakærra
bíleigenda, – verð strax bæði tor-
tryggin og æst ef það kvikna und-
arleg ljós eða heyrast skrítin hljóð í
bílnum mínum – og leita þá um-
svifalaust ráða hjá reyndum mönn-
um.
Þetta á ekki að vera nein ítarleg
skýrsla um ökuferil minn, þar er af
ýmsu að taka, – en ég skrifa þetta
fyrir hvatningu frá ungu konunni
sem ég minntist á í upphafi. Hún
sagði: „Það er ekki víst að allir at-
hugi hversu nauðsynlegt það er að
leggja bílnum strax og olíuljósið
kviknar. Það slokknar fljótt aftur en
fólk má ekki halda að þá sé allt í
lagi, þvert á móti er þá mikið
hættuástand. Kvikni olíuljósið er
best að leggja bílnum strax út í kant
og ná í olíu. Annars getur vélin sem
sagt brætt úr sér á örskotsstundu.“
Svo mörg voru þau orð - ekki veitir
af að hafa augun hjá sér og alla að-
gát, það kynni að fækka slysum í
umferðinni þótt hraður akstur eigi
þar líklega mesta sök.
asöm?
hugsað upphátt
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 2007 41
F
yrrum nágrannakona
mín bankaði upp á hér
seint í gærkveldi. Hún
var grátbólgin og átti
erfitt með að halda aft-
ur af tárunum sem runnu niður kinn-
arnar. Mér brá heldur við því ég hef
nú ekki haft mikið af henni að segja
annað en að spjalla lítillega við hana
hérna þegar ég hef rekist á hana.
Hún er á miðjum aldri, sennilega
einhvers staðar á milli fertugs og
fimmtugs, og flutti hingað fyrir tæpu
ári frá Denver, Colorado, ásamt
aldraðri móður sinni og hundi sem
kippir í kynið. Það er nú gjarnan svo
að hundar líkjast eigendum sínum
og öfugt. Furðulegt.
Hún gengur með handritshöfund í
maganum og kom hingað upphaflega
eins og þúsundir annarra til að
freista gæfunnar í draumasmiðj-
unum í Hollywood. Hún hefur skrif-
að nokkur kvikmyndahandrit í gegn-
um árin og ákvað að láta gamlan
draum rætast og fylgja þessari
ástríðu eftir af heilum hug.
Þegar ég hitti hana hér fyrst
snemma í haust var hugur í henni.
Hún var ánægð með þessa ákvörðun
sína og reiðubúin að takast á við
Hollywood- hákarlana þrátt fyrir að
þekkja hér engan. En það var nú
eitthvert annað hljóð komið í
skrokkinn í gær.
Hún var búin að senda mömmu
gömlu með flugi til Denver og var að
leggja lokahönd á að þrífa leigu-
húsnæðið sitt. Hún var reið og bitur.
Ég er búin að senda handritin mín út
um alla borg, sagði hún. Ég hef ekki
fengið svo mikið sem eitt einasta
svar, ekki eitt. LA er óþolandi borg,
fólkið hérna er kalt og ópersónulegt!
Það er ekki hægt að búa hérna!
Tækifærin höfðu látið á sér standa
og hún var eðlilega svekkt. Búin að
eyða hér dýrmætum tíma og að
henni fannst til einskis. Ég gat ekki
annað en fundið til með henni. Það
þarf töluvert hugrekki fyrir konu á
miðjum aldri að hyggja á frama sem
handritshöfundur hér. Nú skal ég
ekkert segja um það hvort hún hafði
einhverja hæfileika sem höfundur til
að bera. Það kann að vera að hún
hafi verið arfaléleg og handritin
hennar ekki svaraverð. Það skiptir
samt minnstu. Þegar maður skoðar
framleiðslu bíómynda hér þá spyr
maður sig nú oft hvernig standi á því
að eitt eða annað hafi hlotið náð
framleiðanda. Þvílíkt offramboð er á
rusli. Innihaldslausu, illa skrifuðu og
umfram allt leiðinlegu, sem er auð-
vitað höfuðsynd. Hér gengur vel-
gengni út á heppni og kunningsskap.
Hæfileikar skipta að því er virðist
ekki öllu máli. Auðvitað eru líka
framleiddar hér frábærar bíómyndir
en þar virðist líka eins og tilviljanir
ráði ferðinni.
Við eigum kunningja hér sem lifað
hafa góðu lífi á því að selja handrit
sem aldrei hafa verið kvikmynduð.
Þann hóp rithöfunda fylla þúsundir
manna. Hvort ætli sé nú skárra að
selja aldrei handrit eða selja handrit
sem aldrei verða bíómyndir? Ég veit
það hreinlega ekki.
Annar vinur minn sem líka er
handritshöfundur og hefur starfað
hér í mörg ár segist löngu vera hætt-
ur að láta sig dreyma, sem auðvitað
er sorglegt. Hann segir: ,,Ekki
treysta því að neitt verði að veru-
leika fyrr en þú hefur fengið greitt
fyrir það og eytt peningunum í eitt-
hvað sem þú getur séð afraksturinn
af í klósettinu.
Þetta þarfnast vonandi ekki frek-
ari útskýringa, en svo mörg voru þau
orð.
Breiðgata hinna brostnu drauma
Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir
»Hvort ætli sé nú
skárra að selja aldrei
handrit eða selja hand-
rit sem aldrei verða bíó-
myndir?