Morgunblaðið - 04.02.2007, Blaðsíða 65

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 2007 65
✝
Kæru ástvinir, fjölskylda og vandamenn!
Hjartans þökk fyrir auðsýnda samúð, vináttu og
hlýju við andlát og útför eiginkonu, móður, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
ALEXÍU MARGRÉTAR ÓLAFSDÓTTUR,
Skipholti 6,
Reykjavík,
sem lést föstudaginn 19. janúar.
Ykkar hlýja og samúð var okkur mikill styrkur.
Jens Stefán Halldórsson,
Ólöf Jóna Jensdóttir, Björn Grímsson,
Ástbjörn Jensson, May Brit Kongshaug,
Jenný Stefanía Jensdóttir, Grettir Grettisson,
Ingibjörg Jensdóttir, Gunnar Smith,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát ástkærs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa, langafa og
langalangafa,
GUÐMUNDAR S. TH. GUÐMUNDSSONAR
síldar- og fiskmatsmanns,
Fiskhóli 5,
Höfn.
Edda Sveinsdóttir og aðrir aðstandendur.
✝
Við viljum þakka öllum þeim sem með bænum,
kertalogum, blómum, gjöfum, fallegum orðum,
faðmlögum, samúðarkveðjum og ýmiss konar
hjálp hafa sýnt minningu ástkærs sonar okkar og
bróður,
JÓNS ÆVARS ÁRMANNSSONAR,
virðingu.
Sérstakar þakkir viljum við senda starfsfólki
gjörgæsludeildar Landspítalans við Fossvog.
Hjartans kveðjur til ykkar allra og guð blessi ykkur.
Ármann Rögnvaldsson, Elísabet Unnur Jónsdóttir,
Steinunn Birna Ármannsdóttir,
Ásdís Ósk Ármannsdóttir.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð, vináttu
og hlýhug vegna andláts og útfarar ástvina okkar,
ÞORBJARGAR GUÐLAUGSDÓTTUR,
KRISTINS BREIÐFJÖRÐ,
JÓHÖNNU M. ÁRNADÓTTUR.
Sérstakar þakkir til Guðnýjar Hallgrímsdóttur prests og Jóhönnu
Jónasdóttur læknis fyrir einstakan hlýhug og vinsemd.
Aðstandendur
og heimilisfólkið í Blesugróf 29.
✝
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við
andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
JÓNS NORÐMANN,
Barðaströnd 37,
Seltjarnarnesi.
Oddbjörg Jóhannsdóttir Norðmann,
Sigríður Norðmann,
Óskar Norðmann,
Elín Norðmann, Börkur Hrafnsson,
Snædís, Tinna,
Jón Hrafn og Óskar Árni.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGUNNAR ÓLAFSDÓTTUR,
Álftamýri 16,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11 E,
Landspítala Hringbraut.
Sólveig Pétursdóttir,
Ólafur Pétursson, Margrét Þorgeirsdóttir,
Guðný Pétursdóttir,
Auður Pétursdóttir, Ríkharður Sverrisson,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og
útför frænku okkar,
GUÐRÚNAR SIGRÍÐAR FRIÐBJÖRNSDÓTTUR
kennara,
Neshaga 10,
Reykjavík,
er lést mánudaginn 15. janúar.
Birna Magnúsdóttir og fjölskylda.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
ÁRNA KRISTMUNDSONAR.
Juanita Balani Kristmundsson,
Ragnhildur Carmel J. Árnadóttir,
Valborg Carmel J. Árnadóttir,
Lárus S. Árnason, Valborg Fríður Níelsdóttir,
Kristmundur Árnason, Ragnhildur Jónsdóttir,
Úlfar Árnason, Ágústa Rut Sigurgeirsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför ástkærrar
sambýliskonu minnar, móður okkar, tengdamóður
og ömmu,
ÁSTU JÓSEFSDÓTTUR,
Efstasundi 92,
Reykjavík.
Guðlaugur Þorsteinsson,
Ásgeir Hannes Aðalsteinsson, Hulda Gunnarsdóttir,
Ólafur Birgir Vigfússon, Karen Rut Konráðsdóttir,
Steinunn Birna Aðalsteinsdóttir, Þórður Sigurður Björnsson,
Ingibjörg Björnsdóttir, Eyþór Örn Eyjólfsson,
Ásta Birna Björnsdóttir, Þórður Sigmarsson
og barnabörn.
Kannski var það
engin tilviljun að Svav-
ar, föðurbróðir minn,
kvaddi þennan heim á
messu Þorláks hins helga. Hann dó í
svefni fyrir allar aldir. Síðasti svefn
hans á þessari jörðu, sá lengsti. En nú
þegar dagur er hvað stystur, finnst
mér bjartara í kringum Svavar en áð-
ur. Og mun sú birta magnast með
hækkandi sólu næsta misserið. Þá
opnast kannski augu okkar, sem
vöknuðum þennan morgun, tveimur
nóttum eftir sólstöður, inn í heim
Svavars. Heim sem hann sofnaði
sjálfur inn í að lokum, heim réttlæt-
isins.
Það var þessi helgi andblær sem
hvíldi gjarnan yfir Svavari. Andri
heitinn Ísaksson, mágur minn og vin-
ur, sagði stundum „Svavar Sigurðs-
son er einn besti maður sem ég hef
kynnst“. Og Guðmundur frændi
sagði, að Svavar bróðir sinn væri eins
og Kristur. Já, maður var hjá góðu
fólki þar sem Svavar var. Þá var á
vissan hátt helgistund.
Þorlákur vildi að grunnur sam-
félagsins væri kirkjan. Svavar vildi
líka sterkan grunn. Þar var réttlætið
kletturinn. Hann trúði líka eins og
Þorlákur á leiðsögn. Ekki þess blinda
sem leiðir blindan, heldur leiðsögn
þúsunda opinna augna, samfélags
góðra og réttsýnna manna. Og þar
hjálpar hver þeim sem hjálpar sér
sjálfur. Í þeim hópi yrði Svavar sjálf-
ur ein mesta hjálparhellan.
Þetta bjarg brotnaði ekki. Svavar
sneri aldrei baki við þeirri fé-
lagshyggju, sem var honum í blóð
borin. Hann uppnefndi hana heldur
aldrei, eða fegraði með nýjum tísku-
orðum. Hann lét engan Þorgeir Háv-
arsson eða Ólaf digra villa sér sýn.
Garpar Svavars voru þeir er ruddu
brautina í gegnum hrjúft hraunið með
eigin höndum. Ekki þeir sem beittu
göldrum eða villuljósi, ekki heldur
sporgöngumennirnir, sem ekið var
þennan veg á gylltum vagni.
Eins og sólin fæðumst við í austri
og göngum til viðar í vestri. Þessi slóð
er nú að baki Svavars. Hann missti
aldrei sjónar á roðanum í vestri. Þetta
var hans framtíðarsýn, draumalandið.
Þótt sólin í stærra samhengi færist
austar á himinhvelfingunni með
hverjum degi sem líður, hverju ári og
hverri öld, hélt Svavar ótrauður stefn-
unni. Þannig hafa sólstöður færst
stöðugt í átt að ársbyrjun, en áramót-
in í tímatali mannanna ekki alveg
fylgt eftir. Þrettándinn varð því að
nýársnóttu, síðan nýársnótt að jóla-
nóttu, og þrátt fyrir allar leiðréttingar
vantar enn fjórar nætur í sólstöður
nú. En tímamót í huga Svavars voru
ætíð á sama stað. Þannig fylgdu hans
„jól“ betur tímanum en jól mannkind-
arinnar. Það sem aðrir kölluðu sér-
visku Svavars, voru því staðreyndir
tímarúmsins, táknrænt fyrir stað-
festu hans. En sveigjanleiki birtist þó
líka, er hann gerði helgan dag að eigin
tímamótum, eins nærri sínum „jól-
um“ og hægt var.
Svavar var einhvern tímann spurð-
ur, hvor ætti að fá hærri laun, sá sem
ynni hörðum höndum í sveita síns
andlits, eða hinn sem lægi í grasinu
með strá á milli tanna og horfði á feg-
urð himinsins. „Sá fyrrnefndi að sjálf-
sögðu“, svaraði Svavar um hæl. Þetta
þótti spyrjanda teikn um tvöfeldni,
um hugarfar auðvaldshyggjumanns-
ins. En spurningin var röng, of ein-
föld. Svarið hefði ekki verið jafn ein-
dregið, hefði sönn hlutdeild þess
fyrrnefnda í fegurðinni verið fólgin í
spurningunni. Þá hefði hver svita-
perla fengið að skína skært í augum
skáldsins í grasinu, eins og dögg jarð-
arinnar. Vinnan, réttlætið og sam-
hjálpin var fögur þrenning í huga
Svavars. Hún var himnesk.
Svavar Sigurðsson
✝ Svavar Sigurðs-son vélvirki
fæddist í Reykjavík
8. október 1920.
Hann lést á elli- og
hjúkrunarheimilinu
Grund 23. desember
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Kópavogskirkju 5.
janúar.
Svavar var í föður-
ætt frá Hækingsdal í
Kjós, og móðir hans
var ættuð frá Lundum
í Stafholtstungum
Borgarfjarðar. Þetta
eru „keltneskar slóð-
ir“. Svavar hafði líka
norðvestur-evrópskt
útlit. Dökkhærður með
ljósa húð, blá augu og
fíngert andlit, ekki
langleitt. Þarna blöstu
við rætur kvenleggjar
okkar Íslendinga.
Þessar rætur hafa ætíð
yljað iljar mínar. Raunar löngu áður
en þessi uppruni var mér meðvitaður.
Forðum er ég las Kárabækurnar,
fann ég nærveru manns sem líkur var
Svavari. Þessa „keltnesku“ nærveru
hafa fleiri fundið, karlar og konur,
gamalmenni og börn og allt sem grær
á grundu. Hann var ungur líka mikill
kvennaljómi. En stundum skar sér-
viskan í augu og ljóminn varð of skær,
en hlýjan var áfram sólarinnar.
Í þeirri hlýju dafnaði gróður jarðar.
Þar sem Svavar var, þar var garður,
sem hann skeytti um af mikilli sam-
viskusemi og elju.En það var ekki
alltaf sumar og sól yfir slíkum görð-
um. Mjöllin oft sæng þeirra á veturna.
En stundum blésu kaldir vindar. Slík-
um andvara stafaði einstaka sinnum
af Svavari, einkum þegar blóm vall-
arins voru í hættu. Þá gat hann fyllst
réttlátri, heilagri reiði. Hann hefði
rutt musterið af sama afli og Kristur
forðum, væru gróðapungar búnir að
gera garðinn, sjálfan helgidóminn að
kaupþingi. Þannig stóð hann vörð um
grassvörðinn.
Að leiðarlokum, nærri þrettándan-
um mun ljóst duft þessa hæruöðlings
hverfa í moldina á milli systkina hans
í Hólavallakirkjugarði. Og duftið
verður næring þess gróðurs sem
hann unni svo mjög. Hvert haust
munu afkomendur hans horfa á hrun-
gjörn, litskrúðug lauf sem mynda svo
fagra ábreiðu á leiði hans. Þannig
mun Svavar lifa áfram, eins og mynd
hans, tákn náttúrulegrar gjafmildi.
Þótt himnar hrynji
berlínarmúrar
og Sovét falli
fellur Svavar ei
ei frekar en
socialisminn
Lauf fall’á haustin
mjöllin á veturna
en trén vaxa
á vorin
í ylhýrum
höndum frænda.
Sigurður V.
Sigurjónsson.