Morgunblaðið - 04.02.2007, Blaðsíða 70

70 SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
Þjónustuver
Vodafone er opið
allan sólarhringinn,
alla daga ársins
1414 - til þjónustu reiðubúin
www.vodafone.is
Gríptu augnablikið og lifðu núna
Þ
að er nú einu sinni svo
að þegar fjallað er um
blús eru það yfirleitt
hálfgerðar minning-
argreinar – flestir
helstu listamenn þeirrar tónlist-
arstefnu hafa safnast til feðra
sinna. Enn fást þó margir við blús,
sumir háaldraðir höfðingjar eru
enn að og eitthvað er um yngri
menn sem halda merkinu á lofti.
Það verður þó að segjast eins og
er að sumir þeirra ungu, og mið-
aldra, blúsmanna sem hæst láta og
eru að spila eru fastir í forminu,
svo fastir margir að það er hrein
pína að hlusta á þá. Inni á milli
eru svo þeir sem ýmist ná að yf-
irstíga hefðina með sterkum per-
sónuleika, nú eða eru að skapa
eitthvað nýtt með blúsinn sem hrá-
efni. Kíkjum á tvo slíka, ólíka
listamenn, en báða blúshunda.
Verkamaður
í vatnsmelónurækt
Fyrstan í þeirri samantekt er að
telja Bill Homans, sem þekktur er
sem Watermelon Slim. Hann er
um sextugt og hefur reynt margt á
sinni ævi. Slim ólst upp í Norður-
Karolínu og fékk snemma áhuga á
tónlist. Hann barðist í Víetnam og
særðist þar svo að hann þurfti að
liggja á hersjúkrahúsi um tíma.
Þar kenndi hann sjálfum sér að
spila örvhent á slidegítar og notaði
til þess 300 króna balsagítar og
Zippo-kveikjara sem slide. Þegar
hann losnaði af spítalanum tók
hann upp plötu þar sem hann
hamaðist á stjórnvöldum og stríðs-
rekstrinum í Víetnam. Platan hét
Merry Airbrakes og þó að hún
væri gefin út í takmörkuðu upplagi
rötuðu lög af henni í tónleika-
dagskrá ýmissa listamanna, þar á
meðal hjá mótmælasveitinni Co-
untry Joe McDonald & the Fish.
Næstu árin vann Slim ýmsa
verkamannavinnu og keyrði vöru-
bíla, en eitt af því sem hann vann
við sér til viðurværis var vatns-
melónurækt og þaðan er viður-
nefnið komið. Hann spilaði líka
meðfram og stundaði háskólanám
og lauk meistaraprófi í sagnfræði
og að auki gráðu í blaðamennsku.
Þrátt fyrir menntunina vann
Slim áfram sem verkamaður og
spilaði blús sem mest hann mátti í
frístundum, tróð meðal annars upp
með mönnum eins og Bonnie
Raitt, Robert Cray, John Lee
Hooker og Champion Jack
Dupree. Þótt honum gengi bæri-
lega að koma sér áfram sem tón-
listarmaður var það þó í hjáverk-
um þar til hann fékk alvarlegt
hjartaáfall 2002 og ákvað þá að nú
væri kominn tími til að ganga tón-
listargyðjunni á hönd fyrir fullt og
fast. Hann hóaði því saman í
hljómsveit og hóf að gefa út plötur
sem Watermelon Slim and The
Workers.
Fyrsta platan, Big Shoes to Fill,
kom út 2002 og er reyndar hálf-
gerð kynningarskífa og 2003 kom
svo út Up Close & Personal, sem
seldist bráðvel af blúsplötu að vera
og var tilnefnd til verðlauna.
Watermelon Slim & the Workers
kom svo út á síðasta ári og er
einkar skemmtileg skífa – blúsinn
rafmagnaður með ágætis gítarleik
Slim og söngurinn rámur og inni-
legur.
Ekki er bara að miðaldra menn
séu að blúsa, heldur hefur sú þró-
un orðið í þjóðlagahreyfingu sem
menn kenna við frjálsa þjóðlaga-
tónlist, free folk, að þar eru menn
teknir að blanda blús hraustlega
saman við framúrstefnuspunann.
Fáir ganga þó eins langt í þeim
efnum og T.K. Webb, sem sendi
frá sér fyrirtaks plötu á síðasta
ári, Phantom Parade.
Níu ára gömul gítarhetja
Thomas Kelley Webb er fæddur
og upp alinn í Mississippi og fékk
snemma áhuga á tónlist, svo
snemma reyndar að níu ára gamall
var hann búinn að læra öll lög Led
Zeppelin utan að og þrettán ára
var hann orðinn höfuðgítarleikari
hljómsveitar. Stuttu síðar komst
piltur yfir slatta af blúsplötum
með frumstæðum kassagítarblús
sem hafði slík áhrif á hann að
hann lagið rokkið á hilluna.
Webb fluttist síðar til New York
og fékk snemma nóg að gera sem
gítarleikari, lék meðal annars inn
á skífur með Witnesses og Blood
On the Wall. Hann starfaði einnig
um tíma með söngkonunni Shan-
non Funchess – Funchess söng og
spilaði á tambúrínu og Webb lék á
gítar og raddaði með. Til að ná
fram meiri þunga í spilamennsk-
una skar hann gat í gítarinn með
teppahníf rétt við brúna og límdi
annað pickup í gatið. Með því að
nota delay náði hann þannig að
búa til einskonar hrynpar til að
styðja gítarinn og tambúrínuna.
Samhliða því sem Webb vann
með Funchess samdi hann talsvert
af tónlist, hreinni blús sem honum
fannst ekki passa í það sem þau
Funchess voru að gera. Þau lög
rötuðu á fyrstu sólóskífuna sem
hann tók upp snemma árs 2005 og
gaf út um sumarið. Sú heitir KCK,
sem er skammstöfun á Kansas
City, Kansas, en inntakið er ein-
mitt kofaborg í útjaðri Kansas-
borgar þar sem hundruð höfðust
við í skúrum úr bárujárni og
pappa, en að því Webb hefur sagt
hafði það mikil áhrif á hann sem
barn að sjá hve misskipt væri
manna lánið.
Á KCK er Webb einn á ferð og
tónlistin berangursleg og undir-
leikur einfaldur, kassagítar, tamb-
úrína og munnharpa, aukinheldur
sem hann stappar taktinn víða.
Haustið 2005 tók Webb síðan til
við að hljóðrita nýja skífu en hafði
nú fullskipaða hljómsveit með sér,
þ.e. fékk til liðs við sig bassa- og
trommuleikara. Platan, áðurnefnd
Phantom Parade, kom út fyrir
stuttu og er einkar skemmtileg,
minnir ekki svo lítið á breskan
blús sjöunda áratugarins og eins
ýmsa listamenn bandaríska sem
fetuðu svipaða slóð. Webb er þó
nútímalegri um margt eins og
heyra má í lokalagi skífunnar –
sex mínútna blússýra.
Lifandi blús
Gítarhetja Thomas Kelley TK Webb
Vatnsmelónugengi Watermelon Slim og verkamennirnir.
Þótt flestir fremstu spámenn blúsins séu horfnir
yfir móðuna miklu eru menn enn að spila slíka
tónlist þótt þeir nálgist hana úr ólíkum áttum.
TÓNLIST Á SUNNUDEGI
Árni Matthíasson
menning