Morgunblaðið - 04.02.2007, Blaðsíða 61

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 2007 61
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
✝
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR EINAR ÞÓRÐARSON
viðskiptafræðingur,
Klukkurima 93,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum föstudaginn 2. febrúar.
Útför fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
6. febrúar kl. 11.00.
Hulda Theódórsdóttir,
Elín Anna Guðmundsdóttir, Sigurður Gunnarsson,
Pálína R. Sigurðardóttir, Kristján G. Kristjánsson,
Brynja Guðmundsdóttir,
Ingibjörg Guðmundsdóttir, Eyþór K. Guðjónsson,
Eyvindur Ívar Guðmundsson, Eyrún Steinsson,
Eyrún Ýr Guðmundsdóttir, Ari Rafn Vilbergsson
og barnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUÐMUNDUR HJÁLMSSON,
Tryggvastöðum,
Lindarbraut 27,
Seltjarnarnesi,
lést á líknardeild Landakotsspítala föstudaginn
2. febrúar.
Sólveig Tryggvadóttir,
Steinunn Ásta Guðmundsdóttir, Daníel Ingi Haraldsson,
Tryggvi Guðmundsson, Svava K. Þorkelsdóttir,
Hjálmur Þorsteinn Guðmundsson, Rósbjörg S. Þórðardóttir,
Ásta Sigríður Ólafsdóttir, Sigurgeir Tryggvason
og barnabörn.
fallinn í valinn.
Okkur systkinin langar að minn-
ast hans í fáeinum orðum. Hann var
okkur alla tíð sannur vinur og vilj-
um við þakka um leið þann tíma
sem við nutum þess að fá að vera á
Skriðufelli sem börn og ég (Örn)
seinna 1956 og 1957. Sennilega lagði
þessi dvöl okkar þar grunninn að
því sem við tókum fyrir á lífsleið-
inni.
Minningar hrannast upp og af
mörgu er að taka.
Hjá Dísu og Jóa, afa og ömmu,
eins og við fengum að kalla þau for-
eldra Björns, nutu mörg börn þeirr-
ar gæfu að vera á sumrin frá 1940
og þar til Hekla gaus 1947 og fjöl-
skyldan settist að í Laxnesi eitt
sumar og við fylgdum með.
Systkinin, Hjalti, Bjössi, Magga,
Gógó og Lilla, tóku eðlilega þátt í að
hemja þennan barnaskara og var
oft líf í tuskunum á þeim bæ.
Í hugann kemur Bjössi að leyfa
okkur krökkunum að sitja á hest-
vagninum þegar farið var með
mjólkurbrúsana að Ásólfsstöðum og
seinna á trukknum niður í Nes eða
inn á Vikra og í Reykholt í vikurn-
ámurnar, hann var alltaf sérlega
barngóður og hafði gaman af börn-
um.
Björn, þessi stórskorni maður,
með stóru hendurnar og hrjúfan
skráp, en hjarta úr gulli, tröllefldur
gleðimaður, en mátti ekkert aumt
sjá, alltaf bóngóður og hjálpsamur.
Hann hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum og lét þær
óspart í ljós og hafði gaman af og
hló mikið ef viðmælandi var á ann-
arri skoðun og hann gat dálítið kynt
það bál.
Eftirminnilegur er hans hái hvelli
hlátur og röddin, allt þetta gerir
hann eftirminnilegan og sérstakan
mann.
Bjössi hafði góða kímnigáfu og
oft mikið hlegið að gömlum glappa-
skotum okkar krakkanna eða þá að
fréttum líðandi stundar.
Stutt finnst mér síðan við hitt-
umst í Kaupfélaginu á Selfossi,
hann hress og æðrulaus, þótt við
vissum að hverju dró, og stutt er
síðan hann hringdi í Húsey sama
sinnis að spjalla um landsins gagn
og nauðsynjar, lét vel af sér og bað
mig að klípa krakkana smá í eyrun
frá sér, sem voru oft hans lokaorð í
löngu símspjalli.
En maðurinn með ljáinn er kom-
inn og sannur vinur horfinn á braut.
Þökkum þér allt.
Við sendum systkinum Bjössa,
börnum hans og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Farðu í friði, kæri vinur.
Rosemarie og Örn
Þorleifsbörn.
Síminn hringdi um
eitt eftir miðnætti, ég sá á númera-
birtinum að þetta var hjá mömmu
og Kobba. Það var mjög óvanalegt
að mamma hringdi á þessum tíma
svo mig grunaði strax að eitthvað
væri að, um leið og ég svaraði og
heyrði að Kobbi var í símanum
varð mér ljóst að eitthvað slæmt
hefði komið fyrir mömmu.
Ekki hefði ég getað trúað því að
símtalið sem við áttum fjórum dög-
um áður hefði verið okkar síðasta.
Jólin voru að koma og þú sem hef-
ur alltaf verið svo mikið jólabarn
varst búin að vera á fullu við að
undirbúa jólin, þú varst búinn að
Guðmunda Sjöfn
Sölvadóttir
✝ GuðmundaSjöfn Sölvadótt-
ir eða Sjöfn, eins og
hún var alltaf köll-
uð, var fædd á Flat-
eyri við Önund-
arfjörð hinn 19.
mars 1952. Hún lést
á heimili sínu á
Akranesi hinn 13.
desember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð 20.
desember.
skreyta allt vel og
mikið eins og þér var
lagið, baka smákökur
og kaupa allar gjafir,
allt var klárt til að
halda gleðileg jól,
sem voru svo haldin
án þín.
Það var skrítinn
tilfinning sem fór um
mig þegar við systk-
inin og fjölskyldan
mín opnuðum jóla-
pakkana frá þér og
Kobba og óraunveru-
legt að geta ekki
hringt í þig og þakkað þér fyrir
eins og venjulega, og ekki voru
þau auðveld áramótin, tímamótin
þegar maður er vanur að horfa já-
kvæður fram veginn virtust svo
tómleg, vitandi að ég sæi þig ekki
framar.
Þær voru nokkrar ferðirnar hjá
þér til Reykjavíkur í nóvember og
byrjun desember, þú varst auðvit-
að í jólastússi, komst og passaðir
stelpurnar fyrir okkur og gistir hjá
okkur í nokkrar nætur. Þú horfðir
stolt á Silju Sjöfn leika í Borg-
arleikhúsinu og svo þurftir þú einu
sinni sem oftar að fara til læknis.
Mikið er ég þakklátur fyrir að
hafa fengið að sjá þig svona oft síð-
ustu vikurnar í lífi þínu og þrátt
fyrir að sá tími hafi ekki nýst okk-
ur sem best er hann nú svo dýr-
mætur í minningunni. Þú varst
yndisleg manneskja sem mér þykir
innilega vænt um, þú varst tilfinn-
ingarík en jafnframt svo brothætt.
Þrátt fyrir að þeir hafi verið marg-
ir sólargeislarnir í lífi þínu barðist
þú líka við veikindi sem gátu dreg-
ið fyrir þessa sólargeisla.
Elsku mamma mín, megir þú nú
finna frið og ég veit að þú munt
fylgjast með okkur.
Þinn sonur
Sölvi Fannar.
Sjöfn amma var alveg rosalega
skemmtileg og góð amma. Hún var
alltaf dugleg að hjálpa mér að
sauma þegar hún var í heimsókn.
Svo saumaði hún líka fallegan kjól
á eina af dúkkunum mínum.
Mér fannst alltaf gaman að fara
í dótakassann þegar ég kom í
heimsókn til Sjafnar ömmu og
Kobba afa, þar var fullt af
skemmtilegu dóti sem pabbi og
systkini hans áttu þegar þau voru
lítil. Amma sagði líka oft skemmti-
legar sögur frá því þegar hún var
lítil og svo líka frá því þegar pabbi
var lítill. Ég sakna bestu Sjafnar
ömmu alveg rosalega mikið því að
mér þótti svo mikið vænt um hana.
Silja Sjöfn Sölvadóttir
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náð-
arkraftur,
mín veri vörn í nótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Þessi orð flugu í gegnum huga
minn þegar okkur hjónunum barst
sú fregn að frú Lilja Garðarsdóttir
væri látin. Náðarkraftur Guðs hafði
leyst líkama vinkonu okkar úr viðj-
um sársauka og lyft hennar björtu
sál til himinsins, til samfundar við
Drottin og sinn elskulega eigin-
mann, sem hún kvaddi hinstu
kveðju fyrir sextán mánuðum. Eng-
um duldist sá harmur sem kveðinn
var að fjölskyldu hennar þegar sr.
Árni Bergur lést aðeins 64 ára að
aldri, eftir tveggja ára ströng veik-
indi. Á þessu sama ári létust einnig
Una, móðir Lilju og Magnea
tengdamóðir hennar. En Lilja
ásamt sínum einstöku og vel gerðu
börnum, barnabörnum og tengda-
börnum tókust sameiginlega á við
sorgina, með hina einlægu og hreinu
trú að vopni. Samheldni þeirra lýsti
upp myrkur sorgarinnar og hinar
fjölmörgu minningar um ástkæran
eiginmann, föður, tengdaföður og
afa voru ljósið á kyndlum þeirra. En
skyndilega og óvænt í lok síðasta
sumars hrönnuðust upp ný og
óvægin sorgarský. Lilja greindist
með illkynja sjúkdóm sem nú hefur
lagt til hinstu hvílu yndislega móð-
ur, ömmu og tengdamóður. Enn
reyndi á hina einstöku samheldni
því þrátt fyrir erfið veikindi var bar-
ist með bjartsýnina og trúna að leið-
arljósi. Allt þar til yfir lauk. Við
þessi leiðarlok viljum við hjónin
þakka Lilju og sr. Árna Bergi fyrir
trausta og gefandi vináttu sem stað-
ið hefur í hartnær aldarfjórðung, en
þeim hjónum kynntumst við árið
1983 þegar Garðar sonur þeirra
varð leikfélagi Þórunnar Jónínu
dóttur okkar. Margar eru þær
gæfu- og gleðistundirnar sem við
höfum átt á vettvangi kirkjustarfs-
ins í Áskirkju. Þar voru þau hjón
sem einn hugur og ein hönd, hvort
sem um var að ræða hið innra starf
kirkjunnar eða við kirkjubygg-
Lilja Garðarsdóttir
✝ Lilja Garð-arsdóttir fædd-
ist á Bíldudal 30.
ágúst 1944. Hún lést
á líknardeild LSH í
Kópavogi 25. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Áskirkju 2. febr-
úar.
inguna sjálfa. Eitt
kunni hún Lilja okkar
til hlítar og það var að
vera prestsfrú. Ávallt
skapaði hún manni
sínum aðstöðu og frið
til að sinna sínum
mikilvægu prests-
störfum og fræði-
mennsku og studdi
hann og styrkti í hví-
vetna. Þar hafði hún
sanna og tæra fyrir-
mynd sem var frú
Magnea heitin bisk-
upsfrú. Á rauna-
stundum í lífinu er gott að eiga vini
og gott að eiga trú. Þess urðum við
hjónin svo sannarlega aðnjótandi
hjá Lilju og Árna Bergi og fjöl-
skyldu þeirra, þegar við á sorgar-
stundum þáðum stuðning þeirra og
leiðsögn. Fyrir slíkt verður seint
fullþakkað. Einnig áttum við marg-
ar gefandi og góðar stundir á hvor á
heimilum annarra sem nú eru
þræddar á perlufesti minninganna.
En nú lýkur samfylgd hér á jörð, í
þeirri vissu að hinn algóði Guð hafi
nú tekið Lilju í ríki sælu og friðar, á
þær lendur þar sem ljósið er bjart-
ast. Um leið og við þökkum af alhug
gefandi vináttu, biðjum við þess að
algóður Guð mildi hina djúpu sorg
og hinn mikla missi Hörpu, Magneu
og Garðars og fjölskyldna þeirra.
Einnig að hann ljái öldruðum föður
Lilju, systkinum hennar og tengda-
fólki styrk til að takast á við þeirra
sorg. Blessuð sé minning frú Lilju
og sr. Árna Bergs. Það voru okkar
forréttindi að kynnast þeim og eiga
þau að vinum.
Hafþór og Lilja.
Það er komið að leiðarlokum. Hún
hefur kvatt okkur hún Lilja frænka
mín. Mig langar að minnast hennar
með nokkrum orðum.
Hún var mikil og sönn kona í mín-
um augum, alltaf til staðar og
tryggðin óendanleg. Það var ekki
tilviljun að ég sóttist eftir að flytja í
götuna og í næsta hús við hana. Það
var svona hér um bil eins og að
komast aðeins nær minni mömmu,
svo mikill var kærleikur hennar. Ég
minnist með hlýju allra þeirra góðu
stunda sem ég dvaldist á heimili
hennar bæði sem barn og fullorðin
kona. Fjölmargar góðar samveru-
stundir koma í huga, hvort sem það
voru bæjarferðir eða spjall við eld-
húsborðið. Mér er ofarlega í huga
öll þau aðstoð sem ég fékk, alveg
sama hvað var, sem barn í tannrétt-
ingum, unglingur að taka bílpróf eða
ung kona á leið í hjónaband, alltaf til
staðar.
Ég er Lilju óendanlega þakklát
fyrir öll þau góðu ráð og þann metn-
að sem hún hafði fyrir mig. Það hef-
ur verið mér ómetanlegt að fá að
vera svona nálægt síðustu ár og að
vera svona rík af samverustundum
og minningum.
Ég á þeim hjónum, Lilju og séra
Árna Bergi, margt að þakka og tel
mig betri manneskju fyrir að hafa
kynnst þeim, þau voru einstök. Það
sama gildir um börnin þeirra, þau
eru líka einstök. Ekki er hægt að
hugsa sér betri frændsystkini og
vini. Guð geymi þau og styrki.
Ég kveð þessa einstöku frænku
mína með sorg í hjarta og líka gleði
og stolti yfir því að hafa verið svona
lánsöm að kynnast henni og vera
henni samferða.
Guð blessi minningu hennar og
Árna Bergs. Hugur minn og hjarta
er hjá frændsystkinum mínum og
þeirra fjölskyldum. Guð blessi ykk-
ur.
G. Sigríður Ágústsdóttir (Sirrý).
Kveðja frá Ássöfnuði
Enn á ný ber sorgin að dyrum Ás-
safnaðar við fráfall Lilju Garðars-
dóttur, ekkju sr. Árna Bergs Sig-
urbjörnssonar, sóknarprests í Ás-
kirkju til margra ára, og sem lést í
september 2005. Engan óraði fyrir
þegar Árni Bergur var jarðsettur að
svo skammt yrði milli þeirra hjóna,
því að Lilja sýndi mikinn styrkleika
á þessum tíma og átti eftir að ganga
gegnum enn meiri raunir og sorg
við fráfall móður og tengdamóður
eftir andlát eiginmanns, uns komið
var að henni sjálfri að lúta höggi ljá-
mannsins.
Guð leggur stundum að því er
virðist miklar byrðar á okkur menn-
ina, jafnvel meiri byrði á suma en
góðu hófu gegnir en með þessu móti
gerir hann okkur sterkari og og ef
við kunnum að leita til hans í mót-
læti styrkist trú okkar á hann og við
munum skilja að allt hefur sinn til-
gang.
Allir sem þekktu Árna Berg heit-
inn vissu af hinni miklu starfsorku
hans og oft var vinnudagurinn æði
langur, jafnvel komið heim seint að
kvöldi eftir margvíslegt erfiði dags-
ins, það þekkja prestar af eigin
raun, en þá var gott að hafa styrka
konuhönd sér við hlið, og Lilja
reyndist svo sannarlega hin styrka
konuhönd, sem stóð með honum í
blíðu og stríðu en hafði sig samt til
hlés, enda var Lilja hlédræg kona,
alla vega við fyrstu kynni, en sá sem
þetta ritar var svo lánsamur að eiga
einnig samskipti við hana á starfs-
vettvangi hennar, þar sem hún vann
störf sín af eljusemi, alúð og af mikl-
um þekkingarauð, og það var gott
að tala við hana. Hún var einörð í
skoðunum sínum, fróð um öll mál-
efni og ávallt reiðubúin að ráðleggja
heilt, ef til hennar var leitað.
En Lilja var ekki aðeins styrk
konuhönd í einkalífi heldur lagði
hún drjúgan skerf til safnaðar-
starfsins í kirkjunni og var manni
sínum stoð og styrkur í kirkjustarf-
inu, og um þennan þátt hennar
munu allir þeir er að þessu starfi
komu með henni minnast hennar af
miklu þakklæti og í djúpri virðingu.
Elskandi börnum, þeim Hörpu,
Magneu og Garðari, tengdabörnum
og barnabörnum, föður og tengda-
föður, systkinum og öðrum þeim
sem syrgja í dag, sendir söfnuður-
inn í Ássókn hjartfólgnar samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu Lilju
Garðarsdóttur.
Birgir Arnar, form.
sóknarnefndar Ássóknar.