Morgunblaðið - 04.02.2007, Blaðsíða 63

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 2007 63
Mig langar með ör-
fáum orðum að minn-
ast félaga míns og vin-
ar Skúla Ólafssonar.
Við Skúli kynntumst í
gegnum Sniglana árið
1995 og hjóluðum við mikið saman,
hann alltaf á Mögnunni sinni sem
var orðin eitt af einkennum Skúla.
Skúli var frábær félagi, hjálpsamur,
góðviljaður og hlýr persónuleiki. Ég
minnist þess alltaf þegar ég og
nokkrir félagar mínir ákváðum að
skreppa í útilegu og heilgrilla á teini
svín ofan í mannskapinn. Eitthvað
gekk seint og illa að grilla svínið og
þegar við hópurinn vorum orðin að-
framkomin af hungri birtist Skúli
gamli, eins og við kölluðum hann
alltaf, á hjólinu með kjúklingabita og
franskar handa liðinu. Ég minnist
þess líka hversu góður hann var við
Villa heitinn þegar hann slasaðist
Skúli Ólafsson
✝ Skúli Ólafssonfæddist í
Reykjavík 12. apríl
1940. Hann lést á
Landspítalanum 20.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Fossvogs-
kirkju 30. janúar.
illa í bifhjólaslysi 9́7
og hversu sterkur
klettur Skúli var þeg-
ar Smári og Villu lét-
ust. Alltaf var stutt í
húmorinn hjá Skúla
og það var verulega
skemmtilegt bæði að
hjóla með honum og
fara með honum á
samkomur sem Snigl-
arnir stóðu fyrir. Oft-
ar en ekki fór hann á
kostum á slíkum
skemmtunum, hvort
sem það var á lands-
mótum, jólaböllum eða árshátíðum.
Ég mun minnast Skúla gamla á
ljúfan hátt, hann er einn af þeim sem
ólu mig upp í hjólamennskunni, enda
hjóluðum við mikið saman í mörg
sumur og ég mun ávallt vera honum
þakklát fyrir það.
Elsku Sigrún og fjölskylda, ég og
Baddi minn vottum ykkur dýpstu
samúð og veitum ykkur styrk á erf-
iðum tímum.
Kveðja.
Inda.
Dyrabjallan hringir. Fyrir utan
stendur myndarlegur maður í mót-
orhjólagalla. Hann hafði tekið ofan
hjálminn. Þarna stóð Skúli og var
kominn til að votta okkur samúð
vegna sviplegs fráfalls sonar okkar
og góðs vinar síns. Við vissum ekki
um vináttu þeirra. Skúli tjáði okkur
að hann og sonur okkar Smári hefðu
verið góðir félagar og áhugi þeirra
var mikill á akstri kraftmikilla mót-
orhjóla. Frá þessari stundu varð
Skúli hluti af lífi okkar, hann hjálp-
aði okkur að komast í gegnum sökn-
uðinn og hélt á lofti góðum minn-
ingum. Nú eru liðin tíu ár síðan
sonur okkar lést en á afmælisdegi
hans á hverju ári stóð Skúli ásamt
nánum vinum fyrir að koma saman
við heimili okkar, og eftir að hafa
þegið smákaffi var hjólað í röð upp í
kirkjugarð að leiði látins félaga.
Þetta þótti okkur alltaf falleg sjón
og snart okkur djúpt. Skúli var góð-
ur maður og lét sér annt um vini og
samferðamenn. Það var greinilegt
svo eftir var tekið, þegar þessi
glæsilegi hópur hjólaáhugamanna
sat inni hjá okkur og drakk kaffi og
spjallaði, að Skúli var mikils metinn
í hópnum. Krakkarnir litu upp til
hans og báru virðingu fyrir honum
og skoðunum hans enda þeim góð
fyrirmynd hvort sem var í lífi eða
leik. Það eru margir sem drúpa
höfði í dag og minnast Skúla. Megi
minning um góðan mann lifa. Við
þökkum fyrir ljúfar samverustundir
og einlæga vináttu þessi tíu ár. Við
hjónin vottum okkar innilegustu
samúð og biðjum góðan guð að
hugga og styrkja eftirlifandi eigin-
konu, börn, barnabörn og ættingja.
Tárin að ónýtu falla á fold,
fá hann ei vakið, er sefur í mold.
Segðu, hvað hjartanu huggunar fær,
horfinnar ástar er söknuður slær.
Guðsmóðir vill þér það veita.
(Jónas Hallgr.)
Svava Guðmundsdóttir,
Friðrik Bridde.
Það er vont að missa mann eins og
Skúla, sérstaklega þegar maður á
fáa vini. Þó að kynni mín af Skúla
nái ekki langt aftur í árum talið þá
finnst mér eins og ég hafi þekkt
hann alla mína ævi.Við kynntumst
þegar leiðir okkar lágu saman í
Sniglunum. Ég man eftir því að
hann var einn af þeim elstu sem
sáust á mótorhjóli á þeim tíma en
hann keyrði eins og unglingur og
hafði gaman af því að sýna hvað
hann gat, enda afburðaökumaður.
Ég sá nú fljótlega að þarna var
skemmtilegur og fróður karl á ferð
sem hafði margar sögur að segja og
flestar voru þær gamansögur og
með góðum endi, stundum kannski
heldur lengri en þær þurftu að vera
en það skipti ekki máli, því að þegar
Skúli sagði sögu þá hlustuðu allir.
Skúli fór að draga mig og fleiri á
fornbílafundi og hafði hann mikið
gaman af því þegar hann náði
stórum hópi af bifhjólamönnum með
sér á fundi. Maður sá það að sumum
í FBÍ leist ekkert á allt þetta leð-
urklædda lið sem hann mætti með
og sumir urðu jafnvel hálfskelkaðir.
Það má segja að ég hafi gengið í
FBÍ vegna þess að Skúli hvatti mig
til þess og var hann stöðugt að
fræða mig um menn og bíla sem
voru í FBÍ.
Eftir að Villi vinur okkar lést í bif-
hjólaslysi þá minnkaði áhugi minn
og Skúla á því að vera á mótorhjól-
um og það má segja að í staðinn höf-
um við ákveðið án þess þó að segja
það upphátt að hafa fornbíla og það
sem þeim er tengt sem aðaláhuga-
málið.
Það var hægt að ræða allt við
Skúla, ekki bara hvað viðkom bílum
heldur gat allt orðið umræðuefni og
það var oft gaman að sjá hvernig
hann hafði fastmótaðar skoðanir á
hlutum og gaf það ekkert eftir ef
hann vissi að hann hafði rétt fyrir
sér. Í þau skipti sem að hann var
ekki alveg viss þá kynnti hann sér
málin og hringdi svo í mann. Oft
spjölluðum við saman í síma og var
þá klukkutíminn fljótur að líða og oft
kom það fyrir að annar hvor síminn
kláraði batteríið, oftast var umræðu-
efnið fornbílar eða einhver málefni
tengd klúbbnum. Stundum hringdi
hann og hrósaði mér fyrir eitthvað
sem ég hafði skrifað inn á spjall-
svæði FBÍ og þá spurði hann hvort
þetta væri Adler og svo hló hann.
Ég held að ef við hefðum getað
keypt alla þá bíla sem við skoðuðum
og okkur langaði í á netinu og í blöð-
um þá skiptu þeir tugum og væru af
öllum tegundum og gerðum, því að
Skúli gat talað um og haft áhuga á
öllum tegundum bíla, en ef það var
einhver ein tegund sem heillaði
meira en önnur þá var það trúlega
Benz, enda átti hann Benz og þótti
mjög svo vænt um þann bíl.
Í dag á ég erfitt með að sjá mig
mæta á fundi hjá FBÍ og eiga ekki
von á því að hitta Skúla eða fá
skammir daginn eftir fyrir að hafa
farið án þess að láta hann vita að ég
væri að fara heim eða hafa ekki
komið á fund vegna þess að hann
ætlaði að sýna mér einhvern bíl sem
hann sá auglýstan í erlendu blaði.
Ég gæti skrifað margar blaðsíður
um Skúla og kynni mín af honum en
það er minningin um góðan vin sem
skiptir mig meira máli en rituð orð.
Ég vil votta Sigrúnu, fjölskyldu og
vinum Skúla mína dýpstu samúð.
Guðjón Örn Stefánsson.
Góð kona er geng-
in. Góð, fróð, elskuleg,
hjálpsöm og einstak-
lega vönduð kona.
Þannig minnist ég Elínborgar Jóns-
dóttur kennara og ættfræðings.
Kynni okkar, sem stóðu í rúma tvo
áratugi, hófust á nokkuð einkenni-
legan máta. Þannig var að fóst-
urdóttir mín, Anna María, lenti í
bílslysi um hávetur í brunagaddi
uppi á Holtavörðuheiði og hrygg-
brotnaði. Þar sem hún lá þarna
slösuð og skjálfandi úti í móa og
beið þyrlunnar sem sótti hana bar
að bíl. Út úr bílnum steig kona sem
fumlaust hlúði að henni og breiddi
yfir hana dúnsængina sína sem hún
var með í bílnum. Þessi kona var
Elínborg.
Þegar Anna María mín fór að
hressast, og gat sagt mér deili á
bjargvætti sínum, hringdi ég í
þessa óþekktu konu til þess að
þakka fyrir stúlkuna mína. Af ein-
hverri rælni minntist ég á að
langamma mín hefði búið á Skaga-
strönd og látist þar, en fróðleikur
minn um þessa langömmu mína var
í algjöru lágmarki. „Nú hvað hét
hún?“ spurði Elínborg að bragði.
„Nú, hún Svanhildur, já, hún bjó á
Svangrund og kallaði það stundum
Svanhildargerði …“ Áður en ég
vissi af hafði ég á örskotsstund
meðtekið meiri fróðleik um þessa
langömmu mína en mér hafði tekist
að safna á langri ævi. Og hún gerði
það ekki endasleppt við mig hún
Elínborg. Þegar ég fór svo í eins
konar pílagrímsferð norður með
föður mínum og föðursystur tók
hún á móti okkur og leiddi okkur
um allar söguslóðir langömmu og
kynnti okkur fyrir þeim sem mundu
hana og gátu frætt okkur um líf
hennar og störf. Það var ómetan-
legt og verður seint fullþakkað.
Við Elínborg áttum síðan eftir að
eiga margar og góðar samveru-
stundir í ættfræðinni bæði norðan
og sunnan heiða. Það kom auðvitað
fljótlega í ljós að við vorum frænk-
ur úr Húnavatnssýslunni og að þau
Elínborg Margrét
Jónsdóttir
✝ Elínborg MargrétJónsdóttir fæddist
á Másstöðum í Vatns-
dal 30. júní 1921.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Blönduósi 7. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hólaneskirkju á
Skagaströnd 13.
janúar.
Guðfinnur afi minn voru
fjórmenningar. Hún var
ótrúlega minnug og
mikill fræðimaður
enda er hennar hlutur
í útgáfu merkasta ætt-
fræðirits seinni tíma,
Ættir Austur-Húnvetn-
inga, ómældur. Það sama
er að segja um Sögu
Skagastrandar og
Höfðahrepps. Í barn-
ingi mínum við að fá
Vestur-Húnvetninga
til þess að feta í fót-
spor Austur-Húnvetn-
inga og gefa út sam-
bærilegt ættfræðirit fyrir
vestursýsluna, var hún minn besti
bandamaður og benti mér á alla
sem vert væri að ræða við. Vonandi
vinnur hún áfram að því úr hæstu
hæðum því enn hefur lítið miðað.
Ættfræðin, fróðleikurinn, sagn-
irnar, allt var það henni ástríða og
yndi og alltaf var hún fyrsta mann-
eskjan sem ég leitaði til ef eitthvað
vantaði úr Húnavatnssýslunum.
Hún lét samt aldrei mikið yfir
þekkingu sinni, hafði sig ekki mikið
í frammi, en var alls staðar drif-
krafturinn. Hún sótti fundi Ætt-
fræðifélagsins eins oft og hún gat
því við komið og naut félagsskap-
arins. Oft fann ég hvað þessi hóg-
væra kona naut mikils álits og
aðdáunar félaga sinna í Ættfræði-
félaginu fyrir störf sín og kraft í
þágu ættfræðinnar. Þar sakna nú
margir vinar í stað. Hún hafði mikl-
ar áhyggjur af því á seinni árum að
minnið væri ekki eins kristaltært og
áður, en þá tók hún sér bara lengri
tíma til verksins og svo kom svarið.
Ég sakna hennar góðu nærveru,
fróðleiks og hlýju frá fyrstu kynn-
um. Fari hún í friði.
Guðfinna Ragnarsdóttir.
✝
Systir mín, móðursystir og ömmusystir okkar,
KRISTJANA JÓNSDÓTTIR,
Langholtsvegi 99,
lést á Hrafnistu sunnudaginn 28. janúar.
Útförin fer fram frá Langholtskirkju þriðjudaginn
6. febrúar kl. 13.00.
Erla Jónsdóttir,
Sigurlaug Erla Hauksdóttir,
Jón Þór Hauksson,
María Hauksdóttir, Sveinn Þrastarson
og börn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KRISTFINNUR INGVAR JÓNSSON
bifreiðasmíðameistari,
Blásölum 24,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi fimmtu-
daginn 25. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Sigrún Sigurjónsdóttir,
Jón Ragnar Kristfinnsson,
Edda Þórey Kristfinnsdóttir, Sigurjón Guðmundsson,
Sverrir Kristfinnsson,
Guðrún, Kristrún, Einar, Birgir, Tara,
Sigrún Ösp, Guðmundur
og langafabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SÍMON JÓHANNSSON
(Lilaa),
fyrrv. verkstjóri hjá Hafskip,
lést á dvalarheimilinu Droplaugarstöðum
miðvikudaginn 31. janúar.
Útför verður auglýst síðar.
Borghildur Símonardóttir, Þorgeir Daníelsson,
Gunnlaugur Marteinn Símonarson,
Jóhann Páll Símonarson, Viktoría Hólm Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.✝
Útför systur okkar, frænku, mágkonu og svilkonu,
ÖLFU ÞORBJARGAR HJÁLMARSDÓTTUR
lyfjafræðings,
fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík mánudaginn
5. febrúar kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Erla H. Hjálmarsdóttir,
Hjálmar V. Hjálmarsson,
Sigríður Gísladóttir,
Áslaug Ásmundsdóttir,
Ingveldur Ásmundsdóttir,
Kristín Jónsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir, stjúpfaðir,
tengdafaðir, bróðir og afi,
ÓLAFUR THEODÓRSSON,
Írabakka 14,
lést á heimili sínu mánudaginn 29. janúar.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
6. febrúar kl. 13:00.
Blóm eru afþökkuð en þeim sem vilja minnast hans
er bent á hjúkrunarþjónustuna Karitas í síma 551 5606.
Kristín Gunnarsdóttir,
Erla Magnúsdóttir,
Theodór Ólafsson, Mona K. Stenbakken,
Kristín Ásta Ólafsdóttir, Óli Ragnar Kolbeinsson,
Haukur Pálsson, Rakel Dögg Sigurðardóttir,
Una Guðný Pálsdóttir, Signar Kári Hilmarsson,
Magnús Theodórsson,
Björg Theodórsdóttir
og afabörn.