Morgunblaðið - 04.02.2007, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 2007 57
MINNINGAR
N
etheimurinn er orð-
inn smækkuð
mynd af hinum
raunverulega,
þeim sem við
hrærumst í dagsdaglega. Á því
leikur enginn vafi. Og þar er sor-
ann víða að finna, eins og gefur að
skilja, en einnig má rekast þar á
dýrlega hluti, sannkallaða ljós-
geisla í myrkrinu.
Um miðja síðustu viku fór ég
þar inn í könnunarleiðangur, í leit
að efni mér og öðrum til uppbygg-
ingar. Ljóðin sem hér koma á eft-
ir eru afraksturinn, fengin héðan
og þaðan, örlítið sýnishorn af því
góða sem í djúpinu leynist og er
til einhvers mótvægis við skugg-
ana. Höfundana þekki ég ekkert,
en finnst engu að síður afar nota-
legt að vita af þessu samstarfs-
fólki á akrinum – ofur venjuleg-
um, kristnum einstaklingum, að
opna og tjá hug sinn. Já, það yljar
manni sannarlega um hjartaræt-
ur á þessum ljótu tímum.
En hérna koma sumsé fræin
þeirra, eitt af öðru, án nokkurra
frekari skýringa af minni hálfu.
Enda tala þau berlega sínu máli.
Smíð Páls Tómassonar (1982–)
ber heitið „Jesús Kristur Jós-
efsson“, og þar segir:
Vinur minn,
þú varst krossfestur.
Þú vildir öllum gera gott
elskaðir
fyrirgafst
umbarst
barðist við hatrið í brjósti þínu.
Fólkið hrækti á þig,
grýtti þig,
unni þér ekki griða.
En þú gafst
allt sem þú áttir.
En hvað gef ég?
Ljóð Guðnýjar Bjargar (1982–)
nefnist „Almættið er“ og hljóðar
svo:
vængbrotinn engill
situr veðurtepptur uppi í flugstöð
og bíður eftir vélinni til Boston
óveður úti
tár Guðs leka niður glervegginn
svo mörg, svo ótt
hví grætur Guð?
öll erum við veðurteppt, hugsa ég,
og læt tár Guðs skola burt mín eigin tár
Þóra Jónsdóttir (1925–) er með
tvö ljóð. Það fyrra ber yfirskrift-
ina „Hver dagur á nýjan söng“, og
er á þessa leið:
Hver dagur á nýjan söng
um ljós og skugga dægranna
ris öldunnar
flug skýjanna
slóðir mannanna um óljósan veg
Ég hlusta gegnum veðrin
á stefin
stilli minn róm
að strengleik hvers dags
Megi rödd mín hljóma
í lofsöngnum
Hið síðara kallast „Athvarf“ og
er svofellt:
Einhverstaðar,
einhverntíma
mun slóð mín þangað liggja
hugurinn strjúka hæðirnar,
opna steinana,
telja stráin
og staðnæmast
undir regnboganum.
Og að endingu hefur Atman
(1978–) þetta að segja, í ljóðinu
„Guð“:
Eldur þinn slokknar aldrei.
Ást þín tæmist aldrei.
Kærleikur þinn endar aldrei.
Amen!
Ljósgeislar
sigurður.aegisson@kirkjan.is
Ljóðið, þetta eitt helsta einkennistákn Íslend-
inga fyrr og síðar, er ekki dáið og mun aldrei
hverfa, þótt formið kunni að breytast eilítið.
Sigurður Ægisson vafraði um Netið á dögunum
og rakst á nokkrar perlur, sem hann langaði að
birta alþjóð.
HUGVEKJA
✝ Hannes BjörnKristinsson
fæddist á Akureyri
20. júní 1928. Hann
lést á heimili sínu í
Whiting í New Jer-
sey í Bandaríkj-
unum að kvöldi ný-
ársdags. Foreldrar
hans voru Kristinn
Randver Stef-
ánsson, f. 17. júlí
1891, d. 1. desem-
ber 1973, og El-
ínborg Jónsdóttir,
f. 17. september
1895, d. 15. október 1992. Systk-
ini Hannesar eru Jón, f. 2. júlí
1916, Stefanía Jóhanna, f. 4. maí
1919, og Jóhann Júlíus, f. 30. júlí
1921, d. 21. nóvember 2004.
þeirra eru Ruth Ann, Julia Anna,
Sara Joy og Peter Jon. 3) Herdís,
f. 4. apríl, 1959, maki Peter So-
bel. Sonur þeirra er Justin And-
rew. 4) Agnes Sandra, f. 20. maí
1965, maki Alex Wilson, sem er
látinn.
Hannes ólst upp á Akureyri, og
lauk stúdentsprófi frá MA 1947.
Þaðan lá leiðin til Reykjavíkur,
þar sem hann hóf verkfræðinám
við Háskóla Íslands. Síðan fór
hann til Bandaríkjanna, þar sem
hann lauk BS-prófi í efnaverk-
fræði frá MIT í Boston 1951. Eft-
ir nokkurra ára starf hjá máln-
ingarverksmiðjunni Hörpu í
Reykjavík fór hann í framhalds-
nám í efnaverkfræði til Univers-
ity of Michigan í Ann Arbor 1957,
þar sem hann lauk MS-prófi.
Hannes settist að í Bandaríkj-
unum og starfaði við rannsóknir
hjá Bell Laboratories í New Jer-
sey í rúmlega 30 ár, uns hann lét
af störfum árið 1995.
Útför Hannesar var gerð í
kyrrþey að hans eigin ósk.
Hannes kvæntist
26. desember 1951
Jóhönnu Her-
mannsdóttur, f. 1.
júní 1929. Foreldrar
hennar voru Her-
mann Benediktsson,
f. 12. febrúar 1887,
d. 7. desember 1959,
og Helga Pálmey
Benediktsdóttir, f. 6.
apríl 1902, d. 18.
september 1970.
Börn Hannesar og
Jóhönnu eru 1) Helgi
Hermann, f. 16. júní
1953, maki Guðrún Magnúsdóttir.
Dætur þeirra eru Jóhanna Krist-
björg og Elísabet Guðbjörg. 2)
Jón Kristinn, f. 15. maí 1955,
maki Laura Akselsen. Börn
Mágur minn og vinur okkar Hann-
es Björn Kristinsson, efnaverkfræð-
ingur, lést á heimili sínu í New Jer-
sey á nýárskvöld eftir tiltölulega
stutt veikindi. Óskina um að fá að
kveðja þennan heim á heimili sínu í
stað þess að vera á sjúkrahúsi fékk
hann uppfyllta og bar sig vel til
hinstu stundar með hjálp systur
minnar, sem hugsaði aðdáanlega vel
um hann.
Ég var einungis 7 ára gömul þegar
Hannes kom fyrst inn í líf mitt og svo
sannarlega sló hann strax í gegn.
Hann var í háskólanámi í MIT í
Bandaríkjunum og kom færandi
hendi með ýmislegt sem ekki fékkst
hér á landi í þá daga og þótti flott.
Áttum við skemmtilega daga saman
á þjóðhátíð í stuttri heimsókn hans
til Vestmannaeyja. Næstu jól sló
hann enn betur í gegn þegar hann
sendi „litlu systur“ stóra brúðu, með
alvöru hár og augu sem gátu lokast,
en slíkar brúður voru sjaldséðar þá.
Ég rifjaði þetta upp ásamt fleiru í
stuttri heimsókn minni til hans í nóv-
ember sl. og höfðum við bæði gaman
af þessum minningum lítillar stúlku
sem varð á einhvern hátt að sætta
sig við þær breytingar að elskuleg
eldri systir myndi brátt yfirgefa
æskuheimilið.
Heimili þeirra á Snorrabraut varð
mitt annað heimili næstu árin og var
ég send til Reykjavíkur þegar flestir
jafnaldrar voru sendir í sveit. Eftir
að synirnir Helgi Hermann og Jón
Kristinn fæddust vann ég fyrir mér
við barnapössun og þóttist rík að
eiga svona stóra fjölskyldu. Þeim
mun meiri varð söknuðurinn þegar
þau hjón tóku sig upp og fluttu til
Bandaríkjanna. Þetta átti að vera til-
tölulega stutt stopp, því Hannes ætl-
aði að mennta sig meira. Árin liðu og
fyrr en varði urðu þau í tugum talin.
Fjölskyldan stækkaði og við bætt-
ust systurnar Herdís og Agnes. Ekki
gafst tækifæri til þess að bjóða fram
barnapössun vegna fjarlægðar, ef
frá eru taldar tvær lengri heimsókn-
ir fjölskyldunnar til Íslands, um
vetrartíma í bæði skiptin, svo og
heimsókn til Bandaríkjanna eitt
sumarið á unglingsárunum. Það var
ekki mikið farið á milli landa á þess-
um tíma og hefði mátt ætla að síminn
hafi þá ekki ennþá verið fundinn upp,
svo sjaldan var hringt á milli landa.
Þetta var einfaldlega tíðarandinn og
símtöl boðuðu oftar en ekki slæmar
fréttir. Nægir að minna á að jóla-
kveðjur í útvarpinu voru gjarnan
eina skiptið á árinu sem ættingjar
hér heima heyrðu raddir ástvina er-
lendis. En þó vík væri á milli vina
hélst hinn óslítandi hlekkur og ávallt
var mikið tilhlökkunarefni að hitta
Jóhönnu, Hannes og fjölskylduna.
Ferðunum fjölgaði í takt við tíðar-
andann og sömuleiðis símtölunum.
Þau hjón reyndust mér ávallt ein-
staklega vel, voru hvetjandi um það
sem jákvætt þykir í lífinu og tóku vel
mannsefninu mínu, sem bankaði upp
á einmitt í einni af lengri heimsókn-
um þeirra. Gátu þau þannig lagt
blessun sína yfir þann ráðahag strax
frá byrjun. Dætur okkar eru aldar
upp við mikið ástríki frá þeim hjón-
um þó langt væri á milli. Nokkrum
sinnum heimsóttu þær fjölskylduna
til Bandaríkjanna á sínum æskuár-
um og eru það miklar ævintýraferðir
í minningunni. Síðasta heimsókn
þeirra var sl haust til þess að kveðja
Hannes þegar ljóst var að hverju
stefndi.
Fyrir hönd okkar allra þakka ég
yndislegar samverustundir og góðan
stuðning.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Edda Hermannsdóttir.
Elsku Hannes minn, mig setti
hljóða þegar ég heyrði um andlát
þitt. Þú tókst alltaf vel í það þegar ég
kom til ykkar og dvaldi lengi hjá
ykkur og vildir að mér liði vel. Ég
man eftir því þegar við vorum á
ferðalagi, þá sungum við:
Sól úti, sól inni,
sól í hjarta, sól í sinni,
sól bara sól.
Ég votta systur minni og hennar
börnum samúð mína með þakklæti
fyrir dásamlegar minningar. Hann-
es, ég þakka fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, ég mun aldrei gleyma þér.
Guð blessi þig.
Alma Hermannsdóttir.
Vinur minn, Hannes Kristinsson,
lést á heimili sínu í Bandaríkjunum á
nýársdag eftir hetjulega baráttu við
illvígan sjúkdóm. Leiðir okkar
Hannesar lágu fyrst saman haustið
1941 þegar við kornungir settumst í
fyrsta bekk Menntaskólans á Akur-
eyri. Við vorum bekkjarbræður í sex
ár og lukum stúdentsprófi frá MA
vorið 1947. Þá skildi leiðir. Hannes
fór til náms í Bandaríkjunum og
settist þar síðar að. En þannig vildi
til að meira en 20 árum seinna urðum
við og fjölskyldur okkar nágrannar í
litlu bæjarfélagi, Holmdel, í New
Jersey í Bandaríkjunum og var að-
eins fimm mínútna akstur á milli
húsanna. Þá tókst ágæt vinátta með
fjölskyldum okkar og er margs að
minnast frá árunum í Holmdel. Á
heimili Hannesar bjó úlfurinn Ralph
sem bjargað hafði verið úr lífsháska
vestur á sléttum Bandaríkjanna.
Þær voru ófáar sögurnar sem Hann-
es sagði af þessu einstaka gæludýri
fjölskyldunnar sem heilsaði okkur
ávallt vinalega ásamt litla heimilis-
hundinum King.
Við minnumst einnig jóga- og hug-
leiðsluæfinga heima hjá Hannesi, en
hann var mjög áhugasamur um and-
leg málefni og náttúrulækningar,
átti mikið bókasafn um þau fræði og
var óspar á að lána okkur bækur úr
safninu. Ekki síst eru okkur minn-
isstæð árleg heimboð Hannesar og
Jóhönnu á nýársdag þar sem vinir
þeirra komu saman og settust prúð-
búnir að veisluborði. Allt eru þetta
dýrmætar minningar sem er gott að
rifja upp. Hannes var mjög hug-
myndaríkur og frjór í hugsun, sem
vafalaust hefur nýst í starfi hans við
rannsóknir hjá Bell Laboratories
sem voru í fararbroddi í þróun fjar-
skipta. Sennilega var Hannes meðal
þeirra Íslendinga sem fyrstir tileink-
uðu sér tölvutæknina, áratugum áð-
ur en hún varð almenningseign. En
fyrst og fremst var Hannes góður
drengur, bjartsýnismaður sem trúði
á það góða í lífinu. Enginn sem
kynntist honum var ósnortinn af
bjartsýni hans og jákvæðu viðhorfi
til lífsins og tilverunnar. Þegar leiðir
skilur nú þökkum við Lilja Hannesi
áratuga vináttu og tryggð við okkur
og fjölskyldu okkar. Fráfall hans er
mikill missir fyrir Jóhönnu, eigin-
konu hans, sem stóð við hlið hans í
erfiðum veikindum þar til yfir lauk.
Við og fjölskylda okkar sendum
henni og börnum þeirra, Helga, Jóni,
Herdísi og Agnesi, og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Halldór Þormar.
Hannes Björn
Kristinsson
Elsku amma. Það er
sorglegt að þú sért dá-
in og ég sakna þín svo
mikið en þú varst orðin veik og það
var í raun gott að þú fékkst að hvíla
þig. Nú ertu búin að hitta alla gömlu
félagana sem voru farnir á undan þér
t.d. Geir afa, Deidý, foreldra þína og
öll systkinin þín og marga aðra. Þeg-
ar þú fórst úr þessum heimi þá var
friðsæld og allt gott. Allar góðu
Jóhanna Soffía
Nýborg Jacobsen
✝ Jóhanna SoffíaNýborg Jacob-
sen fæddist á Slétta-
nesi á Vogey í Fær-
eyjum 1. janúar
1919. Hún lést 17.
desember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Borgarneskirkju 22.
desember.
minningarnar eru
ennþá til í okkar huga
og allar góðu samveru-
stundirnar okkar og
verða það alltaf en nú
líður þér vel og þú ert
uppi hjá Guði núna og
hefur það gott. Ég
hugsa alltaf vel til þín
og ég bið guð að passa
þig vel þegar ég fer
með bænirnar á kvöld-
in. Ég ætla að enda á
þessari bæn:
Vertu, Guð faðir, faðir
minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Þinn ömmustrákur
Þorkell Þorleifsson,
Borgarnesi.