Andvari - 01.01.1977, Blaðsíða 8

6
GUÐMUNDUR DANÍELSSON
ANDVARI
framfara og velmegunar. Egill Thorarensen hefur í meira en aldarfjórð-
ung óumdeilanlega verið æðsti kommandör, marskálkur og aðmíráll í
glæsilegu landvinningastríði Sunnlendinga, þar sem takmarkið er „gró-
andi þjóðlíf með þverrandi tár“ - og farsæld tryggð sérhverju manns-
harni.
Og nú er Egill sextugur, stórmúftinn af Sigtúnum, eins og ég nefndi
hann eitt sinn í gamni og alvöru, - hvorki ungur né gamall, heldur þar
mitt á milli, og svo ætti að verða næstu tíu árin. Eitt sinn heyrði ég
mann segja, að þó að allur Þingeyingahrokinn væri bundinn í eitt klyf og
hroki Egils Thor í annað, þá mundi klyf Egils vega þyngra. Vafalaust
felst í þessu nokkur sannleikur. Þó er það svo, að ekk verðum við sam-
ferðamenn Egils varir við hroka í fari hans, sízt þeir sem minnimáttar
eru. Hitt er annað mál, hann er stoltur maður og enginn dropi af þræls-
blóði í æðum hans, stundum eins og gusti nokkuð af honum. En slík-
um mönnum fylgir jafnan hreint andrúmsloft. Jafnvel hið pólitíska
andrúmsloft umhverfis Egil er hreint. Líklega telur hann sig framsókn-
armann, sem ekki er að lasta, og kannski álíta sumir hann tækifæris-
sinna. Eitt er víst: í stjórnmálum er ekki tekið sérlega mikið mark á
þessum harðgáfaða og mikla athafnamanni og höfuðkempu. Þetta staf-
ar einfaldlega af því, að sjálfur lítur hann - að ég held - niður á stjórn-
málaþrasið, sem honum finnst meira og minna orðagjálfur. Hann hugsar
ofan við það og utan, hömlulaust, frjálst. Athöfnin er honum fyrir öllu.
En á næðisstundum les hann úrvals bókmenntir, skáldskap í bundnu
máli og lausu — og heimspeki. Málaralistin og hljómlistin skipa og mik-
inn virðingarsess í einkaheimi hans.
En vel á minnzt, ég vil ógjarnan verða til þess að bera of sæta lof-
gerðarsúpu á borð fyrir hinn sextuga garp, þótt hann eigi nú afmæli.
Hann á það ekki skilið af Sunnlendingi, sízt Rangæingi. Eg læt því að
svo stöddu sitja við það sem þegar er sagt. En vel má ég að lokum votta
honum virðingu mína og aðdáun og árna honum góðs,“