Andvari - 01.01.1977, Blaðsíða 109

ANDVARI
KENNIDÓMSINS SPEGILL
107
in sáluhjálp. Og sannlega meðkennda eg
þetta satt að vera, ef svo væri, að ei gæt-
um rakið réttan feril til þeirra réttu upp-
hafsróta, þá væru vor lauf visin og af-
fallin, því svo segir Jehóva: Þeir hlaupa,
en eg sendi þá ekki; og til Hebræos seg-
ir postulinn: Enginn tekur sér til þann
heiður, heldur sá sem kallaður er af
Guði svo scm Aaron. Því liggur þar mest
á, að vort prestsdæmi sé komiÖ frá þeim
hæsta hyrðir Jesú Kristó. Satt er það líka,
að prestsdæmi pápískra er komið af
Drottni Jesú; því hægt er að telja frá
Petró mann eftir mann, allt til þessa, og
einn hefur öðrum í hendur fengið lykla-
valdið. Og þótt pápískir hafi það saurgað
með röngum lærdómi hjá því þeir höfðu
í fyrstunni, þá blífur það samt, að rétti-
legt lyklavald er hjá þeirra prestum,
hversu sem þeir með það höndla. Líka
sem kóngar Júða voru kóngar af guði
settir, hvörsu sem þeir með það höndl-
uðu; og víst lengi frameftir innsigluðu
þeir rómversku prestar og biskupar rétt-
an lærdórn með þeirra blóði. Engelskir
hafa ættfært sinn prestsskap allt til post-
ulans Pauls, og þar um hefur Franciscus
Mausonius engelskur skrifað heila bók.
Og England tók við Kristí lærdómi allra
fyrst af Norðurálfunni; því Jósef af Arí-
matía, sá eð Kristúm greftraði, plant-
aði þar fyrstur manna kristna trú, og
voru þá öll Norðurlönd lengi þar eftir
heiðin. Lazarus, hvöm Kristur hafði upp-
vakt frá dauðum, kom nokkru síðar hing-
að í Frankaríki. Svo er nú enginn efi
um prestsdæmi Englands safnaða, að það
sé skilgetið og mann eftir mann komið
frá Pauli postula. Austurálfan ættfærir
sinn kennimannskap til Tímótheum og
Títum, tveggja sánkti Páls lærisveina.
Hvað oss viðvíkur, þá ættfærum vér vorn
prestsskap: I fyrstu (meðan pápískan var
hér í landi) til Noregs hiskupa, og kem-
ur það nú ei til spurnar, því þeir höfðu
löglegt lyklavald (sem áður er skrifað)
frá rómverskum páfurn eða biskupum.
En nú síðan ættfærum vér vort prests-
dæmi til Danmerkur, hvar vorir biskup-
ar hafa öðlazt sitt lyklavald. Nú er spurn:
Hvar og af hvörjum þeir dönsku
lúthersku biskupar hafa það í fyrstu
öðlazt? Eg svara: Af þýzkum. En hvar
hafa þýz.kir, og af hverjum það öðlazt?
Eg svara: Af þeim, sem rómverskir bisk-
upar eður pápiskir prestar verið höfðu,
þann tíð þeir meðtóku Lútheri Lærdóm;
hvörjir þá umventust frá pápiskri trú til
Lútherí lærdóms, þá töpuðu þeir ei þar
fyrir því lyklavaldi, sem þeir þegið höfðu
af þeim pápísku biskupum. Því líka sem
einn prestur (villumaður) þótt skíri, ef
hann eftir orði Drottins skírir, þá er sú
skírn óbrjálanleg. Hvör hafði skírt Lúth-
erum og ótal aðra, sem umventust á þeim
dögum? Ei aðrir en pápískir prestar, og
hefði það verið stór villa að skíra þá aft-
ur, nær umventust frá páfans lærdómi.
Svo blífur þeirra prestsdæmi kjurt, sem
umventust frá pápískri trú, og ei byrjaði
að vígja þá að nýju. Og svo hafa þeir
umventu prestar vígt þá fyrstu lúthersku
presta, því að eitt gildir, þótt presbiterí-
um vigi eður biskup, sem áður er sagt.
Lútherus var hvorki biskup né prestur
og kunni engan að vígja, alleina var
hann doktor Heilagrar Ritningar. Eins
skeði í Englandi, þá þar urðu trúarskipti,
þeir pápísku biskupar umventir vígðu
út af sér aðra trúaða biskupa og presta,
hvað allt liggur skilmerkilega í því eng-
elska kansellíi. Af þessu áðurskrifuðu má
nú sjá, að vér erum ekki stignir inní
sauðahúsið með öðrum hætti en fyrir
Kristúm, hver sínum lærisveinum af-
henti lyklavaldið, og þeir út af sér öðr-
um og svo frameftir, hvað allt finnst í
annálum þeirrar fyrstu kristni. Og eng-
inn skal trúa, að Lútherus, eður hans for-
verksmenn óvígðir, muni hafa tekið það