Andvari - 01.01.1977, Blaðsíða 29

andvam
EGILL GR. THORARENSEN
27
öll útihús að mestu, nema einn hrútakofi, sem átti aS fara að rífa. Hann
var úr kekkjum byggður og veggirnir signir svo inn, að staurar liöfðu
verið sperrtir milli þeirra um þvert, svo þeir féllu ekki ofan á brútana.
En hann stóð af sér jarðskjálftana, og meira en það: veggirnir réttust svo
ekki þurfti lengur stauranna við til að styðja þá - og stóðu lengi eftir það. -
Þau hjónin, Grímur og Jónína, voru með beztu búsbændum, sem ég
bef haft, og dagfarsprúð svo aldrei hallaði orði. Eftir aldamótin fór ég
aftur að verða með þeim tíma og tíma við alls konar smíðar, bæði amboð
og laupaviðgerðir, og sumarið 1906 reif ég fyrir þau húsið á Skúmsstöð-
um í Landeyjum, sem Grímur bafði keypt, að SigurSi Magnússyni látn-
um. Um veturinn var það flutt upp að Kirkjubæ, og þar byggði ég það
upp aftur sumarið eftir, ásamt föður mínum og Guðmundi bróður."----------
Páll sonur Björgvins Vigfússonar sýslumanns á Efra-Hvoli minnist
ögn á KirkjubæjarbeimiliS í blaðaviðtali við undirritaðan árið 1957.
Hann segir svo:
„Þú spyrð um námsferil minn. Hann var auk þess sem áður getur,
einn vetur bjá heimiliskennara föður míns og Gríms Thorarensens hrepp-
stjóra í Kirkjubæ. Hét sá kennari Gunnbjörn Stefánsson, Húnvetningur.
I þessum heimaskóla vorum við Einar bróðir minn ásamt þeim Kirkju-
bæjarbræðrum, Agli Thorarensen kaupfélagsstjóra og Boga frystihússtjóra,
og var skólinn sinn mánuð á hvorum stað, í Kirkjubæ og á Efra-Hvoli.“----
Þetta er fyrsta frásögn, sem ég hef rekizt á, þar sem Egils er getið á
barnsaldri, auk hans eigin frásagnar í þættinum um Jónínu móður hans:
Sólríkur dagur.
IV
Egill kemur til sögunnar.
Gísli SigurSsson listmálari frá UthlíS í Biskupstungum, ritstjóri Les-
hókar MorgunblaSsins, skrifaði fyrir ,,Vikuna“ í október 1960 skemmti-
lega grein um Egil Thorarensen, enda hef ég það fyrir satt, að Agli hafi
sjálfum þótt hún góð. Eg stenzt ekki þá freistingu að fella eina og aðra
málsgrein úr grein Gísla inn í þessa ritsmíð mína. Gísli segir m. a.:
„Snemma bar á því, að drengurinn væri metnaðargjarn og ætlaði hlut
sinn eigi lítinn. Hann var vaskur og herkinn og hefði sjálfsagt orðið góð-