Andvari - 01.01.1977, Síða 112

110
PÁLL BJÖRNSSON
ANDVARI
það huggar. Það ska'l þinn Gjörningur, þú
Kristí þjenari, að kenna og biðja. Þetta
ofanskrifað segir Mollerus.
Guð gæfi, ó guð gæfi soddan hrópandi
rödd heyrðist á vorum prédikunarstólum
á þessari fárlegu tíð, að allir vorir prestar
hrópuðu linun á straffi og fyrirgefning
syndanna. Svo mundi Drottinn finna girð-
ing í kringum Israelshús, og þann sem
væri múr og stæði fyrir honum í áhlaup-
unum landsins vegna, svo það fordjarf-
aðist ekki. Og með því að Drottinn segist
ekki finna hann, þá vilji hann úthella
sinni bræði yfir landið. Þvílíku megnar
sú hrópandi rödd, að snúa Guðs reiði frá
landinu. Ö! Guð gefi hún fengist, og
allir vorir prestar vildu vera slík hrópandi
rödd. Svo segir Drottinn: Hlaupið um
stræti Jcrúsalem og sjáið, forvitnizt og
vitið, hvort þér finnið nokkurn á henn-
ar strætum, sem iðki réttinn og leiti eftir
trúnni, þá vil eg fyrirgefa henni. Mikil
Israels hlífð var Móses, um hvörn svo
mælist; þar fyrir sagðist Guð ætla að
tortíma þeim, nema Móises, hans útvaldi,
hefði fyrir honum staðið í því áhlaupi, að
frásnúa hans bræði, svo hann fordjarfaði
eigi. Mikil landsins blessan er hrópandi
andi og raust þess guðhrædda, sem breiðir
hendurnar í kross móti Amalek. En ef
heimurinn hatar, þá tekur Guð þá burt,
og er teikn komandi eyðileggingar. Nær
Lot var úr Sódóma, varð hún að undir-
gánga. En heyr mig: Sá frórni er fésjóður
falinn í akri, og er því forsmáður og fót-
troðinn. Að ofsækja góða og guðhrædda
er að drífa Guðs náð frá landinu, en toga
yfir sig reiðina. Ó! Jesú! þitt blessaða
blóð sé hrópandi rödd, sem betur talar en
Abel, svo ekki heyrist i himninum hróp
vorra hrópandi synda.
8. kapítuli.
Um uppva\ningarprédi\un.
Af Hjarta í hjartað.
Eg trúði, þar fyrir tala eg. Það kernur
þér við og mér, sem erfiðum í orðinu og
lærdómunum. Þú klagar: Það gengur
ekki fólkinu til hjarta, hvað eg prédika.
Eg spyr: Gengur þín prédikun af hjart-
anu? Það sem ei gengur af hjartanu,
gengur ekki heldur til hjartans; hjartað
vill gjaman hafa nokkuð víst. Hvörninn
kanntu að trúa, að tilheyrararnir séu viss-
ir um þinn lærdóm, nær þú ert ekki
fullviss aldeilis um hann af reynslunni
hjá sjálfum þér. Mæð ei tilheyrendurna
með þinni eigin skuld. Þú talar bert
(segir Mollerus) fyrir utan forstand sem
einn papagói. Prédikar orðið sofandi sem
þá er dreymir, og það er utan við alla
hjartans hræing, sem þú talar. Trú mér;
þú ert svovel sakaður í tilheyrendanna
vantrú sem þeir sjálfir. Þegar Kristur seg-
ir við Nikódemum: Vér tölum það vér
vitum, og vorn vitnisburð meðtaki þér
eigi, þá lætur hann í ljósi, að Gyðingar
hefðu mátt hafa nokkra orðsök að for-
kasta orðinu, hefði það ekki verið þeim
prédikað af vitund og reynslu. Prédik-
arar eru fóstrur safnaðarins, skuli þeirra
brjóst gefa hcilsusamlega mjólk, þá verða
þau fyrst að stálrna af henni. Sá sem ei
hefur anda, kann ei anda úti láta. Hvörn-
inn kann sjórinn að hræra skipið, ef vind-
urinn er eigi? Það mál, sem framkemur
af hrærðu hjarta, þrengir sér djúpara
í gegn og erfiðar kröftuglegar, þó það sé
ei nerna alleina lítilfjörlegt mannsmál,
þess heldur mál þess lifandi Guðs, sem í
sjálfu sér er eldur Heilags anda, sem
Paulus segir: Verið glóandi í Andanum,
drottni þjónandi. Óh! Elvað oft hef eg