Andvari - 01.01.1977, Blaðsíða 16

14
GUÐMUNDUR DANÍELSSON
ANDVARl
hún annað áfall, og lá hún upp frá því þungt haldin, til þess er hún
andaðist 2. apríl 1913."
Næst segir í þessari grein frá börnum þeirra Ragnheiðar og Skúla
læknis. Tvö dóu ung, tíu komust upp. Þeirra er áður getið í þessari ritsmíð.
Niðurlag greinarinnar í ,,Sunnanfara“ um frú Ragnheiði er á þessa leið:
„Frú Ragnheiður var kvenna fríðust sýnum og að því skapi tíguleg á
velli að sjá og sköruleg, svo sem verið hafði faðir hennar. Deildi þar
litur kosti. Lundin var göfug, hrein og drengileg, djörf og hispurslaus,
fáskiptin um annarra hagi og dul á sína. Mundi hún seint hafa æðrazt
eða kvartað fyrir mönnum, þó að hún ætti eitthvað þungt aS bera. Hún
var spör á vináttu og vinmæli og leitaði ekki heldur þeirra hluta að fyrra-
bragði hjá öSrum. En þeim sem hún tók tryggðir við gleymdi hún aldrei
og var þá líka hetri en enginn, ef á reyndi. Á lítilmennsku allri, seinlæti
og leti, tildri og hégómaskap, hafði hún óbeit. Sjálf var hún sístarfandi,
meðan unnt var, og afkastamikil með afbrigðum. Hún var alvörugefin og
trúrækin, tilfinningarnar ríkar og djúpar og komu löngum meir fram í
verkum en orðum. Þegar maður hennar lá banaleguna, varS honum ein-
hverju sinni að orði við hana eftir væran blund:
„Tvennt hefur guð gefið mér bezt: svefninn og þig.“ Líkt vitni mundu
börnin hans öll bera móSur sinni.“
Matthías Jochumsson orti minningarljóð um frú RagnheiSi Þorsteins-
dóttur Thorarensen. Þá hefur hann verið 78 ára að aldri. Orlar þó hvergi
á ellimörkum í því. Sé ég ekki betur en ljóðið sé í fremstu röð minningar-
IjóSa Matthíasar, og vekur undrun mína, og vissulega er það skáldinu jafnt
sem hinni látnu konu veglegur og varanlegur minnisvarði. SíSari hluti
kvæðisins er svo að slepptu lokaerindinu:
Eg sá, að úti og inni
í allri hógværð þinni
þíí harst í augum ægishjálm.
Nú hylur dauðans höfgi
þá háu sálargöfgi,
sem enginn getur greypt í málm.