Andvari - 01.01.1977, Blaðsíða 62

60
GUÐMUNDUR DANÍELSSON
ANDVARI
ið mikið, og hart við það að búa, og lengi mun stórt skarð verða fyrir
skildi.
Það eru ekki nema fjögur ár síðan Egill átti sextugsafmæli, hann var
skammt kominn yfir miðjan aldur, fannst hæði lionum og okkur hin-
um. Að öllu eðlilegu hefði mátt vænta þess, að enn um heilan tug ára
myndi hann standa á stjórnpalli í siglingu okkar Sunnlendinga til meiri
landa og stærri hafa en við eigum enn yfir að ráða, - það er að segja:
í allsherjarframsókn okkar til aukinnar menningar og hagsældar á öllum
sviðum. Standa þar enn lengi, segi ég, þar sem við erum vön að sjá
hann, bjartan á yfirbragð, hlíðan og harðlegan í senn, öllum mönnum
stórhöfðinglegri í sjón og reynd. En hann er horfinn, ekki lengur okkar
á meðal, nú tilheyrir hann sögunni, eins og sagt var fyrir tvö hundruð
árum um annað mikilmenni látið, Abraham Lincoln.
Egill Gr. Thorarensen frá Kirkjubæ tilheyrir nú þeirri sögu, sem hann
sjálfur hefur verið að yrkja undanfarna áratugi, ekki í orðum, heldur í
verki, ekki á pappírsblað, heldur í ásjónu landsins: sögu mikilla mann-
virkja og framkvæmda, sem gripið hafa inn í daglegt líf hvers einasta
Sunnlendings og gerbreytt hafa til batnaðar högum og efnahag almenn-
ings í héraðinu. Þetta er staðreynd, sem hlasir við allra augum, svo að
ekki er hægt að draga hana í efa. Ytri táknin eru stórbyggingar Kaup-
félags Árnesinga, Mjólkurbús Flóamanna, Þorlákshöfn, allur hinn mikli
vélakostur, ræktarlönd og hin fallegu heimili fólksins urn gervallt Suður-
land. Innri áhrifin aftur á móti, þau speglast í fasi og svip almennings,
sem varpað hefur af sér tötrurn fátæktarinnar og klætt sig mennilega, svo
sem hæfir, kastað af herðum sér þrældómsokinu og rétt úr baki. Elvaða
einstaklingur hefur undanfarin þrjátíu ár átt jafnmikinn þátt í þeirri
þróun og Egill Thorarensen? Enginn — eða ekki get ég komið auga á
hann.“
Hér að framan hefur verið vitnað til ummæla nokkurra samtímamanna
um Egil Thorarensen látinn. Þeir voru margir kunnugri störfum hans en
ég. Sjálfur hlýt ég ekki sízt að lýsa þeim hughrifum, sem persónuleiki
Egils vakti með mér, bæði þegar svo skipaðist, að mig har í kallfæri við
hann, og þegar ég virti hann fyrir mér úr fjarlægð. Stöku sinnum var ég
gestur hans heima hjá honum, nógu oft til þess að ég sá, að fleira kunni
Egill að meta en hörkudugnað, athafnafrelsi og framkvæmdir: Ætli nokkur