Andvari - 01.01.1958, Síða 24

20
Níels Dungal
ANDVARI
menn“. „Þó juristarnir sé öllu lakari í þessu efni, í mótsetningu
við það sem Isafold telur, þá bætir það ekki hætishót fyrir oss“.
Hreinskilnin var ríkur þáttur í eðlisfari Guðmundar Hannes-
sonar og honum datt ekki í hug að bera blak af sér eða öðrum, ef
áburðurinn var sannur. Sjálfur var hann mesti hófsmaður í hví-
vetna, enda kom ekki annað til nrála fyrir svo starfsaman mann.
„En fólkið er skrýtið", sagði G. H. einu sinni við mig, er
hann var að tala um Akureyrarár sín. „Ef læknirinn fer að leggja
sig eftir einhverju nytsamlegu, sem ekki á beinlínis skylt við
læknisfræði, þá fær hann óorð á sig fyrir að vanrækja störf sín.
En ef hann ver frístundum sínum til að spila á spil og drekka
brennivín, þá þykir því það ekkert athugavert". Þessa reynslu
munu fleiri læknar hafa, senr hafa varið frístundum sínum til
ýmissa starfa, í stað þess að eyða þeim við spilamennsku og
glasaglaum.
Afskipti af stjómmálum. Þótt G. H. hætti að skrifa Lækna-
blaðið, hætti hann ekki að skrifa fyrir því. Skömmu seinna tók
hann sig til og skrifaði margar greinar í Norðurland um framtíð
íslands, einkum urn sambandið við Danmörku, hvort íslend-
ingar ættu að hafa sjálfstjórn undir Danakonungi, eða skilja
algerlega við Danmörku. Þessar greinar, sem birtust undir nafn-
inu „í Afturelding" og voru gefnar út sérprentaðar á Akureyri
1906, vöktu geysilega athygli um land allt. Hér var í fyrsta
skipti af landskunnum manni kveðið upp úr um það, að sjálf-
stæðisbarátta landsmanna blyti að stefna að því, að Island yrði
sjálfstætt og fullvalda ríki.
Eins og flestum nýjum hugmyndum var þessari nýstárlegu
luigmynd illa tekið af flestum, því að á þeim tíma þótti það
fjarstæða ein að ímynda sér, að ísland gæti orðið sjálfstætt ríki.
Það þurfti mikla dirfsku til þess að láta sér detta slíkt í hug
á þeim tímum, þegar landsmenn voru ekki nema rúmlega 70.000
talsins, allt var ógert í landinu, sem var óræktað, óbyggt, vega-
laust og skipalaust, en fólkið fátækt og peningalaust. Tveim