Andvari - 01.01.1957, Blaðsíða 33

andvahi
Pálmi Hannesson rektor
29
Þegar ég ‘kom kér að skólanum, var mér fundið margt til foráttu,
enda iiygg ég, að enginn núlifandi em'bættismaður hafi í öndverðu
fengið jafn kuldalegar kveðjur. Ekki sætti það minnstri gagnrýni,
hve ungur ég var, éftir 'því sem títt var um rektora, aðeins 31 árs.
• • . En sá ágalli hefur vissulega lagazt með tímanum, og væri vel,
ef svo hefði um aðra ókosti orðið. 1 Iefur nú skipazt svo, að ég hef
yerið skólastjóri hér lengur en nokkur 'fyrirrennara minna, ‘frá því
að skólinn kom hingað. Dr. Jón Þorkelsson var rektor í 24 ár,
Bjarni Jónsson 16 ár, Geir Zoega tæp 15 ár, en aðrir skemur. Aftur
var Jón Jónsson lektor skólastjóri Bessastaðaskóla í 36 ár (1810—1846).
Nú megið þið ekki ætla, að mér mi'klist svo mjög þessi saman-
hurður, enda mætti efalaust taka annað til samanburðar, þar sem
winn hlutur yrði minni en annarra, en ég tel það mikla gæfu, sem
mer 'hefur hlotnazt með því að starfa við þessa stofnun beztu ár mín.
Ég tel það mikil fríðindi að 'háfa átt samleið um sinn með kenn-
urum og nemendum skólans. Ég tel það sérstakt guðs tillag, eins
°g gamla 'fólkið sagði.
Nú mun ég vílkja nokkuð að því, sem mér hefur mótdrægt orðið
hér í skóla. Ýmsir haifa komizt svo að orði við mig, einkum 'hin síð-
Ustu ár, að ekki væri að kynja, þótt ég væri orðinn heilsulaus og
hálfvitlaus af þeim óróa og því þvargi, sem stöðu minni væri samfara.
Það er satt, að ég hef haft embætti mitt með erfiði, að því er
nier sjálfum 'finnst, og er það vafalaust af því, að mér er ekki
■h'gin skólastjóm meira en svo, að ég þykist hafa þurft að hafa mig
allan við og þó ekki hrdkkið til.
Einhvcrju sinni sagði mikilsvirtur stjórnmálamaður á þingi, að
ekki væri undarlegt, þótt illa gengi í Menntaskólanum, þ\á að gott
þffitti, ef ég sýndi mig þar svo sem eina stund á degi hverjum. Eitt-
hvað svipað 'he’f óg heyrt og lesið annars staðar, en fátt eða ekkert,
S6rn 'út á mig hefur verið sett, 'hefur mér fundizt ómaklegra eða
fallið verr en þetta. — Fyrst í stað var svo háttað, að ég þóttist
er>gan geta beðið aðstoðar um störf mín. Það vaT fyrir sig. Kvíðinn
É'iir því, að mér vrði í einhverju stórlega áfátt i skólastjórn, var
uúkhim mun verri. Hann firrti mig oftlega svefnfriði og ró, enda